Γιώργος Αρκουλής

Αγοράζοντας από συνήθεια συγκεκριμένη κυριακάτικη εφημερίδα, το πρώτο που κάνω είναι να τραβήξω από τα «σπλάχνα του σώματος» το ένθετο για το Βιβλίο. Είναι το μέρος του εντύπου που με ενδιαφέρει από παλιά, από τα χρόνια που η «Ελευθεροτυπία» του Χρίστου Τεγόπουλου πρόσφερε μια φορά την εβδομάδα το σπουδαίο περιοδικό «Βιβλιοθήκη», ένθετο που ενημέρωνε για την συγγραφική κίνηση, προσφέροντας άφθονες –από τις 48- σελίδες του στους Έλληνες λογοτέχνες  και σε όλα τα είδη της γραφής, μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, δοκίμιο, Ιστορία κλπ.

Δυστυχώς, ενώ σήμερα εμπιστεύομαι την ποιότητα της εφημερίδας, εντούτοις το οκτασέλιδο ένθετο για το βιβλίο (εν προκειμένω του ΒΗΜΑΤΟΣ), βρίσκω πως «προσκυνά» σε απίστευτα μεγάλο ποσοστό την βιβλιοπαραγωγή της Εσπερίας, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για Έλληνες συγγραφείς. Για να αντιληφθείτε πως εννοώ το πρόβλημα, θα καταθέσω τις προτιμήσεις της εφημερίδας στα δύο πιο πρόσφατα ένθετα.

Στο φύλλο της 29 Μαρτίου, λοιπόν, ο καλός συνάδελφος Νίκος Μπακουνάκης καθοδήγησε τους συνεργάτες του (ή δέχτηκε τις επιλογές τους) στο να προβληθούν με μεγάλα κομμάτια οι Βοκκάκιο, Αλμπέρ Καμί, Ζοζέ Σαραμάγκου, Τζον Γουάϊντμαν, Λίντια Τρίχα, Εντζο Τραβέρσο και Ματσούκο Μπασό, έναντι τριών (και…καταϊδρωμένων) δικών μας. Των Αντώνη Παπαθεοδούλου (παιδική λογοτεχνία), Δημήτρη Σωτάκη και –εδώ η έκπληξη- Τ.Κ. Παπατσώνη.

Πάμε και στο χθεσινό φύλλο της ιστορικής εφημερίδας (5 Απριλίου). Βρήκα παρουσίαση σχόλια και κριτική για βιβλία οκτώ ξένων συγγραφέων, που κατά την γνώμη των υπευθύνων έπρεπε να προτιμηθούν από πλήθος Ελλήνων ομοτέχνων τους, οι οποίοι περιμένουν από τους ειδικούς να σεβαστούν, έστω με λίγες παραγράφους την τελευταία δουλειά τους. Προσέξτε φίρμες: Στίβεν Γκρίνμπλατ, Αντόνιο Μορέσκο, Φράνσις Πονζ, Ρίτσαρντ Εβανς, Μπερνάρντ Γουϊλιαμς, Γιάκομπσεν (αγνώστου πρώτου ονόματος…), Ζαν – Κριστόφ Ρεφέν και –ευτυχώς αυτόν τον γνωρίζει το ελληνικό αναγνωστικό κοινό- Αντρέα Καμιλέρι, για δύο έργα του που τυπώθηκαν μετά τον θάνατό του. Έναντι αυτών των σοφών της γραφής -τους οποίους σέβομαι αλλά μέχρι εκεί-  βρήκα και τον ημέτερο Ιάκωβο Ανυφαντάκη, προφανώς για να μη χαθεί η επαφή με την δική μας συντεχνία. Τι άλλο να πω;

Θα πω. Πως αν τα κείμενα του ενθέτου του «Β», δεν είχαν τυπωθεί στην ελληνική γλώσσα, θα αναρωτιόμουν αν είχα αγοράσει από το περίπτερο τους Τάϊμς του Λονδίνου, την Ρεπούμπλικα, την Φιγκαρό, την Μάρκα, την Σιντόϊτσε Τσάϊτουνγκ, άντε και την Χουριέτ, η οποία πουλάει μερικά εκατομμύρια φύλλα, παρακαλώ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr