Γιώργος Σαράφογλου

Νέα Υόρκη. Την Παρασκευή έχει τελειώσει η δουλειά κι ετοιμαζόμαστε να κλείσουμε το μαγαζί και να πάμε στα σπίτια μας.
Ο Ανδρέας κουρασμένος κάθεται και σερφάρει στο τηλέφωνο του όταν ξαφνικά μας λέει: «Πέθανε ο Ζάχος».
Αμέσως στην σκέψη μου ήρθε η μια και μόνη φορά που συνάντησα αυτόν τον θρύλο της Δημοτικής μας μουσικής.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 μια χειμωνιάτικη, βροχερή Κυριακή στην Νέα Υόρκη.
Έχει έρθει από την Βοστώνη ο Τώνης- ο μικρότερος αδελφός μου- για το Σαββατοκύριακο.
Κατά της 9 το βράδυ αποφασίζουμε με έναν φίλο ακόμα να πάμε για κάνα κρασί στην «Κυπριακή Ταβέρνα» στην Αστορια όπου είχε και ζωντανή μουσική.
Μπαίνουμε στο μαγαζί,  είναι σχεδόν άδειο,  3-4 παρέες μέσα, μια ντουζίνα το πολύ άτομα.
Παραγγέλνουμε και μαζί με την ψιλοκουβεντούλα μας απολαμβάνουμε και το μουσικό πρόγραμμα.

Έξω βρέχει. Η παγερή υγρασία σε περονιάζει μέχρι το κόκκαλο.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας ασπρομάλλης καλοστεκούμενος γέρος με ένα γκρίζο κοντό παλτό με γούνινο γιακά και πάει και κάθεται σε ένα τραπεζάκι μόνος. Είπα γέρος γιατί όταν είσαι κοντά στα 40 οι 70αριδες σου φαίνονται γέροι.

Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία αλλά προσέχω ότι ο φίλος μου ο Θανάσης ο Καρπενησιώτης ανασηκώνεται λίγο από την καρέκλα του και χαμογελάει. Μου λέει «ξέρεις ποιος μπήκε μέσα μόλις τώρα»; Απευθύνεται σε εμένα γιατί ο Τωνης ήταν  7 χρόνων, όταν ήρθαμε στην Αμερική. Ξανακοιτάω μέσα στο μισοσκόταδο τον γέροντα και αν και η φυσιογνωμία του μου φαίνεται κάπως γνώριμη -σαν να τον έχω ξαναδεί κάπου -δεν πάει το μυαλό μου πού.

Ρωτάω τον Θανάση ποιος είναι, μου λέει “είναι ο Ζάχος, το πρώτο αηδόνι στα δημοτικά”!
Κοιτάζω πιο προσεκτικά τώρα και… μάλιστα, αυτός είναι, μου έρχεται η φυσιογνωμία του στο μυαλό από τις τόσες και τόσες ταινίες -βλάχικες τις έλεγαν -που τον είχα δει στις οποίες μας κουβάλαγε η γιαγιά μου μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό μου όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.

Μια παρένθεση εδώ: Τα δημοτικά τραγούδια, την μουσική και την σημασία τους την εκτίμησα σε μεγαλύτερη ηλικία,  όταν συνάντησα τον Αρκά πεθερό μου. Είχε μεγάλη συλλογή δίσκων καλής δημοτικής μουσικής. Τότε τα πρόσεξα τα τραγούδια και δεν μπορούσα να πιστέψω το πόσα πολλά μου άρεσαν.

Περνάει λίγη ώρα, σηκώνεται ο Θανάσης και πάει στο τραπεζάκι του Ζάχου, κάτι του λέει, χαμογελάνε και μετά κατευθύνεται στην ορχήστρα και τους ψιθυρίζει κάτι.
Την αμέσως επόμενη στιγμή ο τραγουδιστής του μαγαζιού μας ανακοινώνει ότι ανάμεσα μας βρίσκεται ο καλλίτερος δημοτικός τραγουδιστής της Ελλάδας, τον καλωσορίζει και του ζητά εάν είναι δυνατόν να μας τραγουδήσει ένα και μόνο τραγούδι, το “Μια βοσκοπούλα αγάπησα”!

Ο κύριος Δημήτρης Ζάχος χαμόγελα, σηκώνεται αργά και κατευθύνεται προς την ορχήστρα όπου του δίνουν το μικρόφωνο.
Ακολουθεί ίσως το ωραιότερο ερωτικό δημοτικό τραγούδι -για εμένα τουλάχιστον- που είχα και έχω ακούσει ποτέ! Εάν το είχα ξανακούσει δεν το θυμόμουν, για μένα εκείνη η βράδια ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα και το άκουγα ζωντανά από τον ίδιο τον εκτελεστή!
Ο Ζάχος δεν το τραγούδησε εκείνο το βράδυ, το κελάηδησε.
Περιττό να σας πω ότι αυτοί οι λίγοι, οι τυχεροί θαμώνες που τον άκουσαν τον αποθέωσαν χειροκροτώντας τον όρθιοι.
Αφού τελείωσε, άφησε το μικρόφωνο και εν μέσω χειροκροτημάτων επέστρεψε στο τραπεζάκι του.
Το μουσικό πρόγραμμα συνέχισε.
Πέρασε λίγη ώρα, ο Ζάχος ήπιε το κρασάκι του, πλήρωσε και σηκώθηκε. Αργά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την πόρτα και χάθηκε στην παγερή και βροχερή Νεοϋορκέζικη νύχτα.

Υ.Γ. Την άλλη μέρα ξαναπήγα στην Αστόρια. Σε ένα δισκάδικο βρήκα τον δίσκο που περιείχε το “Μια βοσκοπούλα αγάπησα” και τον έκανα δικό μου.

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr