Ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων χρονών όταν ακόμα μέναμε στο χωριό!

Ηλεκτρικό δεν είχαμε. Με τις λάμπες πετρελαίου, τις γαζιέρες, και το κούμελdo μεγάλωσα! Το πλύσιμο των ρούχων, το μπάνιο, και οτιδήποτε είχε να κάνει με ζέσταμα ποσότητας νερού γινόταν στην αυλή πάνω σε δυο τσιμεντόλιθα και τη φωτιά από κάτω.

Έμπαιναν μέσα στο καζάνι τα άσπρα ρούχα, η μάνα με ένα μακρύ ξύλο να τα ανακατεύει (το πλυντήριο της εποχής) και να συμπληρώνει  το Ταϊ (Tide)  και τη Λευκίνη (κοινώς  χλωρίνη) που από τότε ήταν η Κλινεξ!

Όταν δε τελείωνε το πλύσιμο των ρούχων, άδειαζε το καζάνι και ξαναγέμιζε με καθαρό νερό για να κάνει μπάνιο όλη η οικογένεια.

Ιεροτελεστία το μπάνιο! Πρώτα έπρεπε να κάνει μπάνιο ο μικρός (εγώ δηλαδή), ύστερα ο μεγάλος, μετά η κόρη της οικογένειας και ο πατέρας! Τελευταία πάντα η μάνα γιατί έπρεπε να μας νταντεύει όλους! Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο!

Σε μια γωνιά του σπιτιού (όντας μονόσπιτο – μια μεγάλη κάμαρη δηλαδή όλο το σπίτι), βρισκόταν η μεγάλη τσανάκα (εμένα μου φαινόταν σαν μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων), και δίπλα η τσούκκα με το νερό (μισό ζεστό μισό κρύο), μέσα στη τσούκκα η αγκλούπα  (η γνωστή νεροκολοκύθα) και κάπου εκεί μέσα στο «ειδικό» πιατάκι, το πράσινο σαπούνι (3 σε ένα ήταν – σαμπουάν – κοντίσιονερ – σαπούνι σώματος). Αν ήμασταν τυχεροί, κάναμε μπάνιο με μοσχοσάπουνο!

Εμένα έπρεπε να με προετοιμάσει η μάνα από την προηγούμενη μέρα γιατί κάθε φορά που με έλουζε άνοιγα τα μάτια και όπως ήταν φυσικό, έμπαινε ο αφρός μέσα και υπέφερα από το τσούξιμο!

Μια μέρα απ΄ αυτές  του μπάνιου (κάθε μέρα;;;; Ούτε με σφαίρες που λέμε σήμερα), μια μέρα λοιπόν απ αυτές, και ενώ με χίλια βάσανα με έλουσε η μάνα, (τι έχει τραβήξει αυτή η γυναίκα μαζί μου δεν περιγράφεται) αφού με έντυσε με τα καθαρά ρούχα, βγήκα από το σπίτι και έτρεξα να δω τη φωτιά που άναβε ακόμα για να ζεστάνει νερό για να κάνουν το μπάνιο τους οι  υπόλοιποι. Το μπουκάλι δε της λευκίνης, κείτονταν άδειο κάπου εκεί δίπλα στο κούμελdo. Έπιασα λοιπόν και γω το ξύλο που είχε η μάνα για να ταράζει τα ρούχα (ξέρετε, αυτό που ήταν το πλυντήριο της εποχής), και αφού έβαλα το μπουκάλι στη μια του άκρη, το ακούμπησα πάνω στη φωτιά ακριβώς κάτω από το καζάνι.

Το πλαστικό μπουκάλι άρχισε να λιώνει και μου κίνησε την περιέργεια ο τρόπος που έλιωνε, όταν ξαφνικά τυλίχτηκε στις φλόγες και έβγαζε μαύρους καπνούς! Πανικός!

Τραβώ  το ξύλο με το μπουκάλι στην άκρη του απότομα από τη φωτιά, το σηκώνω όρθιο και απρόσεχτος όπως ήμουν, έσταξε το λιωμένο πλαστικό πάνω στο δεξί μου χέρι!

Οι φωνές μου από τον πανικό και τον πόνο ξεσήκωσαν το χωριό, και  επειδή το σπίτι είναι κοντά στο καφενείο,  όλοι οι θαμώνες  έτρεξαν  να δουν τι συνέβη.

Το αποτέλεσμα;

Δυο κωλαριές και ένα σημάδι από κάψιμο στο χέρι που μέχρι σήμερα μου θυμίζει εκείνη τη μέρα!!!

Ο Φιλήμων Ρούσσος είναι Διευθυντής Ξενοδοχείου και Οperations Manager