Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Κώστας Χατζηαντωνίου

Αναμφίβολα η αποστασία της 15ης Ιουλίου 1965 είναι η σημαντικότερη, ως προς τις συνέπειές της: έκρηξη λαϊκισμού, δικτατορική χυδαιότητα, κυπριακή τραγωδία, μεταπολιτευτικές παθογένειες, αρχή του τέλους της δημοκρατικής παράταξης- που επήλθε το 1981 με την πολιτική εξαφάνιση του Κέντρου, ό,τι κι αν λένε αυτοί που επινοούν “συνέχειες” για να καρπώνονται ψήφους και πολυθρόνες ή να συγκαλύπτουν τις δικές τους αποστασίες.

Γιατί η αποστασία είναι κάτι μόνιμο και διαρκές στην πολιτική μας ιστορία. Δεν ήταν λιγότερο αποστάτης ο Γ. Παπανδρέου όταν εγκατέλειπε την παράταξή του στις κρίσιμες εκλογές του 1952 για να πολιτευθεί με τον Παπάγο.

Δεν ήταν λιγότερο αποστάτες οι Τσάτσος- Αβέρωφ- Κασιμάτης που προσχώρησαν στην ΕΡΕ το 1956. Δεν ήταν λιγότερο αποστάτης όμως και ο Α. Παπανδρέου που έστριψε αριστερά το 1974, όταν διείδε πώς θα κατευθυνόταν η ελληνική κοινωνία. Και δεν ήταν λιγότερο αποστάτες οι εκατοντάδες πολιτευτές του Κέντρου που ως το 1981 κινήθηκαν προς τη δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ για να εξασφαλίσουν την επαγγελματική τους συνέχεια – για να μην αναφερθούμε στην κωμωδία της απελθούσης Βουλής που δεκάδες βουλευτών μετεγγράφησαν. Αλλά και ως προς την πολιτική συνέχεια, μήπως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πιο κοντά στον λαϊκισμό της πολιτικής της “αυτοτέλειας” των Λαϊκών ενώ η δεξιά ΝΔ δεν φάνταζε ως συνέχεια των φιλοδυτικού βενιζελισμού; Συμπέρασμα: Επείγουσα ανάγκη ωριμότητας πέρα από τα ψεύδη της συνέχειας που κρύβουν είτε μικροπολιτικές σκοπιμότητες είτε τον αρχέγονο φόβο πως όλα τελειώνουν κάποτε στον κόσμο των φαινομένων. Και μαζί τους κι εμείς.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr