Δεν μπορώ να μαντέψω αν –με τα όσα θετικά πρεσβεύει- κάνει για πολιτικός, όμως, αν η ταπεινότητά μου διέθετε ηγετική θέση στην κεντρική εξουσία, θα την φώναζα και θα της πρόσφερα το χαρτοφυλάκιο του (πολύπαθου έτσι κι’ αλλιώς) υπουργείου Πολιτισμού. Τουλάχιστον, θα την άφηνα να προσπαθήσει, αφού

Είναι ειλικρινής

Μιλάει σταράτα, χωρίς να μασάει τα λόγια της

Διαθέτει μόρφωση, έχοντας σπουδάσει Αρχαιολογία στο ‘Αριστοτέλειο’ Θεσσαλονίκης με καθηγητές, μεταξύ άλλων, τους πολύ σημαντικούς Σαββίδη-Ανδρόνικο-Παντερμαλή (τους οποίους μνημονεύει σε κάθε της συνέντευξη)

Έχει θητεύσει στο Θέατρο Τέχνης του Κουν σε σημαντικές παραστάσεις του Τσέχοφ. (Η Ιρίνα στις ‘Τρεις αδελφές ήταν αξεπέραστη)

Προτιμά, πλέον, να ζει απλά, ταπεινά και φτωχικά από δική της επιλογή την οποία στηρίζει και υπερηφανεύεται γι’ αυτό.

Κυρίως, ξεχνάει το παρελθόν, δεν την πολυνοιάζει το (άγνωστο) μέλλον, όμως δίνει τα ρέστα της για να ζει την κάθε στιγμή του σήμερα, γιατί «αυτό έχει την πιο μεγάλη αξία». Φίλοι αναγνώστες, όπως είδα και άκουσα Δευτέρα βράδυ την Τάνια Τσανακλίδου να μιλάει στην Αντζελα Τσιφτσή στο πλαίσιο της εκπομπής ‘Συνάντηση’ του καναλιού της Βουλής, πιστεύω πως η σπουδαία ερμηνεύτρια από την Θεσσαλονίκη, είναι ό,τι σημαντικότερο διαθέτει αυτή την ώρα η τέχνη της, κυρίως στον τομέα της ευαισθησίας. Μια τέχνη διαχρονική και με μπόλικα παράσημα, αφού η ίδια –όπως κύλησε ο λόγος της σαν ορμητικό ποτάμι- έχτισε τις ιδέες της και τις αξίες της πλάϊ στον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο, ή συνεργαζόμενη στις μπουάτ με τον Μητσιά, τον Καλογιάννη, τον Ξυλούρη. Θεωρώ μοναδική ευκαιρία για όσους παρακολούθησαν την εκπομπή με την Τσανακλίδου, αν και την ίδια ώρα το κεντρικό κρατικό κανάλι διέθετε εικόνα από το μέτριο ποδοσφαιρικό παιχνίδι Παναιτωλιακού-ΟΦΗ. Ξέρετε γιατί; Διότι έβαλε στην συζήτηση αρκετά ζητήματα που αποτελούν ταμπού, όπως:

— Αυτό που λείπει σήμερα από μια χώρα με κρίση αξιών, οικονομίας και ηθικής, είναι ο δημόσιος λόγος του Χατζιδάκι. Τον οποίο σήμερα ουδείς αναφέρει, αν και μας άφησε τεράστια παρακαταθήκη (σημ.: μια ματιά στο βιβλίο “Ο καθρέφτης και το μαχαίρι”  θα σας πείσει).

— Ο έρωτας απαγορεύεται να έχει ‘πρέπει’.— Δεν απέκτησα παιδί, όμως θεωρώ την μητρότητα πολύ σημαντική υπόθεση. Γιατί ένα παιδί που γεννιέται είναι ένα μοναδικό ΦΩΣ.

—Εφηβη, διάβασα την ‘Ανυπόμονη καρδιά’ του Τσβάϊχ και τόμο-τόμο, μια φορά τον χρόνο που μετέφραζε ο Παύλος Ζάννας, το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ.

— Ερωτεύτηκα τον Ντοστογιέφσκι, γιατί από τα βιβλία του –που έχω διαβάσει πέντε φορές- ανακάλυψα την ευτυχία μέσα στον πόνο! Την λύτρωση!

Η Τάνια Τσανακλίδου, συνειδητά έχει απομακρυνθεί από τη δημοσιότητα ή τις εμπορικές αναζητήσεις με συναυλίες κλπ. Προτιμά –όπως είπε- τους φίλους της, έχοντας από καιρό αποφασίσει να μη δίνει σημασία σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Βαριέται εύκολα –όπως αυτό τον καιρό το σπίτι της στην Μαγνησία-, στήνει καυγάδες εύκολα για να τους ξεχάσει σε λίγη ώρα,  και ονειρεύεται πότε θα καταφέρει να ταξιδέψει στο Αμστερνταμ ή στις μακρινές Ινδίες! Από την σημαντική δισκογραφία της, πάντως, βγαίνει το συμπέρασμα ότι είναι πλέον αυτάρκης σε όλα.

ΥΓ: Την υπέροχη Τάνια είδα για πρώτη φορά –δεκαετία του’ 70- κάποιο μεσημέρι στον 4ο όροφο του ιστορικού κτιρίου της Χρήστου Λαδά, όπου το εστιατόριο του ΔΟΛ. Γευματίζοντας σε διπλανό τραπεζάκι, με λοξές ματιές πρόσεχα την λαμπερή αυτή κοπέλα να κοιτάζει στα μάτια τον συνάδελφό της τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου και για αρκετά λεπτά να μη βγάζουν μιλιά. Τα έλεγε όλα η σιωπή τους!

Γιώργος Αρκουλής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr