Τα παραμύθια είναι αληθινά; Ή η πραγματική αλήθεια είναι ένα παραμύθι; Όπως και να θέλεις να το δεις, αυτή η περίοδος μέχρι την παραμυθένια μαγική νύχτα των Χριστουγέννων όπου όλα μπορούν να συμβούν είναι ένα βύθισμά μας στους κόσμους της εναλλακτικής πραγματικότητας. Αυτής του ονείρου. Μιας αυτοσχέδιας ταξιδευτικής μηχανής που παρανομεί ασύστολα κατά της ανέραστης σκληρής υφής της πραγματικότητας.

Το παραμύθι των Χριστουγέννων είναι αποτέλεσμα ενός μοναδικού ανθρώπινου επινοήματος, έμφυτου που με έναν σχεδόν ακατάληπτο τρόπο καταφέρνει να μεταφέρει το σάπιο του χειροπιαστού χωροχρόνου σε υποφερτές κλίμακες. Σε αθάνατες κλίμακες. Γιατί Χριστούγεννα είναι Φαντασία, Τέχνη, Παραμύθι, Όνειρο. Όλα όσα μπορούν σαν αιώνιες σταλαγματιές να αντιμάχονται τη λήθη του θανάτου. Του πραγματικού θανάτου.

Είναι λοιπόν μια αλήθεια παραμύθι και για όσους το αρνούνται λυπάμαι γιατί αυτοί μένουν μόνοι στο σταθμό την παγωμένη νύχτα, χάνοντας το τρένο που μας παρασέρνει μαζί, σε ένα υπέρογκο κομμάτι χώρου, πνευματικού και υλικού, ένα κομμάτι χώρου μεγαλύτερο ακόμα κι από αυτό που αναλογεί στη φαντασία. Σκεφτείτε μόνον πως έχουμε υπάρξει τόσα πολλά πράγματα, μοτίβα κινούμενα μέσα στην αδιάκοπη αιμορροή της αθανασίας δίχως να την αγγίξουμε ποτέ. Ενώ εκείνη την μεγάλη μαγική βραδιά που έχει τη δύναμη να μετουσιώνει κάθε παιδικό ερέθισμα-συναίσθημα σε μια ενήλικη επίκληση στην τρυφερότητα και την αθωότητα της παιδικής ματιάς, ή έστω στη συμβατική αθωότητα της παιδικής ματιάς μπορούμε να μιλήσουμε για την ελπίδα, την τόλμη και τη σημασία της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού στα πλαίσια της όποιας κοινωνίας. Μια νύχτα που ίσως και να φανερώνει τις εσώτερες πληγές, πιθανόν αθεράπευτες, που ανοίγονται από την περιφρόνηση και από τη στέρηση αλλά ωστόσο, με την αφέλια της παιδικής ηλικίας κατορθώνει να κρατά ζωντανό αυτό το θαύμα της θεότητας της δημιουργίας. Ακόμα κι αν ο κόσμος εξουσιάζεται από ηλίθιους και ανάλγητους. Ακόμα κι αν ο κόσμος συγχρονίζεται από νεκρά φαντάσματα.

Όλα όσα συμβαίνουν μέσα από την λάμψη εκείνης της νυχτιάς, συμβαίνουν για όλους. Ακόμα κι αν δεν τα αξίζουν, ακόμα και για εκείνον που και ο ίδιος ο κόσμος των “κανονικών” είναι ανίκανος να σκύψει πάνω του, να τον συμπεριλάβει στην άνευ επιστροφής καταδίκη του μαύρου…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr