Δημήτρης Κατσούλας

Τρίτη πρωί, 23/5/2023 – δυο μέρες μετά από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση – στην Μεσσηνία ευρισκόμενος προκειμένου να εκπληρώσω το υπέρτατό μου καθήκον-δικαίωμα και με την μηχανή εν λειτουργία του ενοικιασμένου αυτοκινήτου επειδή ο χρόνος με πιέζει, εισέρχομαι στο κουρείο του πάλαι ποτέ φίλου Δεμενοιάζη (το προσωνύμιο είναι δικής μου επινοήσεως, Αναστάσιος είναι το βαπτιστικό του), προκειμένου να μου περιποιηθεί εν τάχει το ολίγων ημερών αναφυόμενο μούσι μου. Πριν προλάβω να καθίσω στην πολυθρόνα – λες και κάποιος τον ρώτησε(!) – αρχίζει να μονολογεί: ‘Ακούς εκεί, εγώ να μπλέξω σε περιπέτειες, απαιτώ σταθερότητα κύριε και όχι πισωγυρίσματα, δεν με νοιάζει του καθενός η άποψη, εγώ βαδίζω σε καθαρές λύσεις και όχι μεσοβέζικες καταστάσεις’. Προς το παρόν υπέθεσα ότι απευθυνόταν σε ‘μένα, αλλά αυτός με νευρικές κινήσεις περιφερόταν εντός του καταστήματος και από καιρού εις καιρόν έβγαινε μέχρι και την εξώπορτα, δίδοντάς μου την εντύπωση ότι κάποιον πελάτη ανέμενε, αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβω ότι ο Αναστάσιος απευθυνόταν  προς κάποιο μη υπαρκτό κοινό. 

Η ώρα περνούσε, κι εγώ βιαζόμουν να με καλλωπίσει, ούτε καφέ δεν είχα προλάβει να πιω προκειμένου να προφθάσω το αεροπλάνο. -Ρε Αναστάση, θα τελειώνουμε κάποια στιγμή;, Άσε επιτέλους τα κηρύγματα και πιάσε τα ψαλίδια και τις μηχανές σου, βιάζομαι σου λέω. Τι ήθελα και του το είπα! Γυρίζει προς το μέρος μου και με το χέρι του το δεξί αρχίζει να κραδαίνει τον δείκτη του σε μια κίνηση που δήλωνε απειλή, υψώνει τον τόνο της φωνής του λέγοντάς μου: ‘Σε ξέρω χρόνια Δημητράκη, με γνωρίζεις και ‘συ χρόνια αλλά να ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι δεξιός’. –Και  ποιος σου απαίτησε ρε φίλε να μου κάνεις εξομολόγηση το τι πιστεύεις εσύ, το τι ψηφίζεις στο κάτω-κάτω της γραφής εσύ, τελείωνε με τα γένια μου σε παρακαλώ, βιάζομαι χριστιανέ μου! Εξ άλλου, αφού με τσίγκλησες, άκουσε λοιπόν για πέντε δευτερόλεπτα μόνο και τη δική μου άποψη που σχημάτισα τόσες ημέρες εδώ κάτω στα χωριά μας: Ούτε ένας ρε Αναστάση δεν έχει την τόλμη να πει ότι ψήφισε ΝΔ, μήπως ντρέπονται τάχα γι αυτό που έριξαν στην κάλπη; 

Απάντηση δεν πήρα, ο Αναστάσης μου σενιάρισε το μούσι, κοκκίνισε, άρπαξε και τη σακούλα με τα κουρεμένα μαλλιά (που κι εγώ δεν ξέρω πόσες ημέρες την είχε στο κατάστημα), και βγήκαμε μαζί έξω κλειδώνοντας το κατάστημά του τραβώντας ταυτόχρονα και το ρολό με νεύρα, κατευθυνόμενος προς τον κάδο για να τα πετάξει. 

Κι ενώ ο Αναστάσης ο Δεμενοιάζης ανασήκωνε το καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, μέσα από το αυτοκίνητο εγώ του λέω την τελευταία μου πρόταση αντί του συνήθους αποχαιρετισμού που ανταλλάσσουμε εμείς οι Μεσσήνιοι, και η οποία ανήκει στον Κινέζο οραματιστή και φιλόσοφο Κομφούκιο: ‘ Το να μη διορθώνει κανείς τα λάθη του είναι μεγάλο λάθος’. Το άκουσες Αναστάση Δεμενοιάζη;