Νιώθουμε κάτι που μοιάζει με προδοσία κι επιθυμούμε να αυτοδικήσουμε. Έχουμε έντονη αυτή την επιθυμία να εκδικηθούμε όλα όσα υπομείναμε, όλα όσα επιλέξαμε, και πλέον αποδείχτηκαν ελλειμματικά. Νιώθουμε να πρέπει να ανταποδώσουμε ένα χτύπημα σε όσα μας πλήγωσαν γιατί καταστράφηκε ο ζωτικός μας χώρος μέσα στους πρώην προστατευτικούς κόλπους της πίστης μας στην ασφάλεια, στην δημοκρατία, στην ελευθερία. Δεν είμαστε ούτε εδώ, ούτε εκεί. Είμαστε φοβισμένοι προς τη “νέα” χώρα και αισθανόμαστε προδομένοι από την “παλιά”. Μισούμε αυτόν τον νέο χώρο, τον εντελώς νέο και ξένο χώρο, αυτόν που στην πραγματικότητα μας κάνει να αισθανόμαστε πως δεν βρισκόμαστε πουθενά. Και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν περάσουμε την συνοριακή γραμμή να άρουμε αυτή τη συνθήκη να καταστρέψουμε. Όμως εμείς παραμένουμε στο πέρασμα που μας χωρίζει και που καθιστά τους χώρους ξεχωριστούς, ξένο σώμα προς την θερμοκρασία και προς τις τελετές του νέου χώρου/αντιχώρου.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr