Τζίνα Δαβιλά

“Κα Πρόεδρε σας ευχαριστώ πολύ, με τιμάτε ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Πώς θα αντικρίσω τα παιδιά της “Συμμαχίας”; Δεν υπήρξα ποτέ κυνηγός μιας θέσης. Είναι έξω από τις  αρχές και την ηθική που πρεσβεύω τόσες δεκαετίες. Έχω επάγγελμα, με τιμά με τον σεβασμό και την αγάπη της η κοινωνία, δεν μπορώ να γίνω κάτι που δεν είμαι. Σας ζητώ συγγνώμη”.

Αυτή η απάντηση δόθηκε στην Πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής κα Φώφη Γεννηματά από τον γιατρό και Επικεφαλής της Παράταξης “Συμμαχία Νοτίου Αιγαίου” κο Μανώλη Γλυνό, Επικεφαλής της Μείζονος Μειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, όταν την περασμένη εβδομάδα του ζήτησε – πιο ορθά του άσκησε ευγενική πίεση – για να ενταχθεί ως Βουλευτής στο ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΑΛ Νομού Δωδεκανήσου.

Άλλα ήθη, άλλες αρχές, άλλες συμπεριφορές. Έξω από γεμάτες τσέπες, κλεμμένες δόξες, ευκαιριακούς κυνικούς τυχοδιωκτισμούς. Χαρακτηριστικά που θα ζήλευαν ακόμα και τα ανθρωπόμορφα. Διότι αυτό που μένει είναι η εκτίμηση της κοινωνίας. Και το όνομα που αφήνει παρακαταθήκη ο καθένας στα παιδιά του. Στους φίλους, στους συγγενείς και συνεργάτες του.

Τις προάλλες βρέθηκα σ’ένα δείπνο. Κόσμος πέρασε, κόσμος χαιρέτησε, οι συνδαιτήμονές μου χαιρετούσαν ευγενικά τους γνωστούς μας και όταν χανόταν η οπτική επαφή μιλούσαν για τις ιστορίες που ήξερε ο καθένας. Επαγγελματικές και οικονομικής φύσης ιστορίες. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ερωτική τους ζωή. Μόνο με την έξωθεν  μαρτυρία της κοινωνικής τους. Μου θύμισε το τραγούδι της Αλεξίου: “να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο  εκεί… να’εχει λόγο, να’χει μπέσα”.

Δύσκολα πράγματα. Σπάνια.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr