“Μανούλα Γιαλαντζί”

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που την  είχα δει.

Η αλήθεια είναι πως είχα σχεδόν ξεχάσει και πώς ήταν το πρόσωπο της.

Ο απόηχος της μνήμης,  την είχε πάρει μακριά, μακριά.

Tόσο μακριά, όσο ήταν πιά και τα παιδικά μου χρόνια.

Την  τελευταία φορά θαρρώ πως μάλωσα μαζί της, όταν παίζοντας τις “μαμάδες” εκείνη αρνήθηκε πεισματικά να  ντύσουμε, να ταΐσουμε, και να πάμε βόλτα στην γειτονιά με τα καροτσάκια, “τα μωράκια μας”.

Δεν την ένοιαζε καθόλου να μοιραστούμε το παιχνίδι αυτό.

Είχε πετάξει τις κουκλίτσες της σε μια γωνιά, προτιμώντας να πάρει αγκαλιά ένα τεράστιο μπωλ με παγωτό, να χώσει μέσα το κουταλάκι της και να γλύφει την βανίλια με την σοκολάτα, που είχαν γίνει ένα με τη γλώσσα της.

Απαράδεχτο!

Εκείνη χλαπάκιαζε απτόητη, και τα  μικρά μωρά της τα άφηνε βρώμικα και νηστικά.

Αυτό ήταν!

Σηκώθηκα, πήρα τα δικά μου, και έφυγα θυμωμένη με τα δυο κοτσιδάκια μου, να πηγαινοέρχονται  απ’ την βιάση μου δεξιά κ΄ αριστερά σαν κουδουνάκια!

Ντίν – ντίν!

Τέλος και Τέλος!

Δεν την είχα πιά φίλη, και δεν θα ξανά έπαιζα μαζί της κανένα παιχνίδι!!

Και την ξέχασα.

Και με ξέχασε κι εκείνη φαντάζομαι!

Στα χρόνια που ήρθαν, είχα την ευλογία να γίνω μια πραγματική μαμά.

Αν και τότε το ίδιο ακριβώς νόμιζα…

Μα τώρα όλα ήταν διαφορετικά,  αλλιώτικα.

Μαγευτικά, δύσκολα πολλές φορές αλλά μαγευτικά.

Κι εκεί που πίστευα πως όλο αυτό το ανείπωτο θαύμα που βίωνα με τα πραγματικά δικά μου μωρά, θα έπρεπε να το νιώθουν όλες οι μαμάδες του κόσμου, ήρθε ξανά μπροστά απροσκάλεστη, ατάραχη, και το ίδιο εριστική με τότε η παρουσία της να με ταράξει.

Μόνο που τώρα, δεν ήταν εκείνο το στρουμπουλό μικρό κοριτσάκι που ήξερα,  αλλά μια γυναίκα ξένη προς εμένα, που χάζευε αμέριμνη τα ράφια του καταστήματος όπου ψώνιζα.

Προχώραγε κορδωμένη και φτιασιδωμένη σαν παγώνι, και από πίσω της τρέχανε κάτι ταλαίπωρα μικρά, μυξωμένα παιδάκια, που προφανώς ήταν αποκαμωμένα και νυσταγμένα από την ταλαιπώρια, φωνάζοντας ‘ πάμε μαμά, φτάνει πια’.

Καμμία αντίδραση!

Καμμία σημασία!

Συνέχισε να μυρίζει τα μικρά μπουκαλάκια με τα αρώματα, τοποθετώντας την μύτη της με αριστοκρατική τεχνική στα πώματα, ενώ τα μικρά αόρατα για αυτήν, σερνόντουσαν εξαντλημένα  στα πατώματα.

Και  εγώ που νόμιζα πως οι μαμάδες είναι όλες ίδιες…

Δηλαδή μαμάδες!

Τι; Όχι;

Όχι βέβαια!

Γιατί το εν λόγω παγώνι, το συνάντησα ξανά κ ΄ξανά, με διαφορετικές μορφές, διαφορετικά χρώματα, σε διαφορετικά μέρη, και με διαφορετικά παιδιά.

Μα πάντα με εκείνο το ίδιο προκλητικό κόρδωμα και φτιασίδωμα.

Στα μαγαζιά, στα σχολεία, στις παιδικές χαρές, στις παραλίες, παντού, παντού!

Λες και είχε κλωνοποιηθεί για  να με στοιχειώνει και να με θυμώνει ακόμη περισσότερο τότε.

Αλλά τώρα  δεν μπορούσα να της πω, ‘δεν σε παίζω’  και να σηκωθώ  να φύγω.

Όμως αυτό που με πόναγε πιο πολύ απ’ όλα, ήταν η κοινωνική ασυλία που την περιέβαλε.

Γιατί ουδείς δεν είχε την όρεξη και τα κέφια ν΄ ασχοληθεί με το ‘θέαμα’

Καλή  η ανεξαρτησία, καλύτερη η καριέρα, και κάλλιστη η χρηματική ανταμοιβή.

Όμως όταν αποφασίζεις να γίνει μανούλα, δεν θυσιάζεις μόνο το σώμα σου, αλλά και τα θέλω σου και τη ψυχή σου και τις προτεραιότητες σου.

Και θέλω τόσο πολύ, να την αρπάξω απ’ το μαλλί, και να την φέρω δέκα σβούρες, μπας και συνειδητοποιήσει την αληθινή της ταυτότητα.

Και έρχομαι και σου λέω κυρία ‘μαμά’.

Γιατί έγινες μαμά;

Πόσα απωθημένα ανεκπλήρωτα είχες να πράξεις, πριν φέρεις στον κόσμο αθώα πλασματάκια;

Πόσα αποθηκευμένα κοινωνικά, οικογενειακά, και ερωτικά, ‘πρέπει’ είχες να κρύψεις μέσα σε έναν γάμο, ώστε ποτέ δεν συνειδητοποίησες τον λόγο που τα άφησες να ασελγήσουν  στην απόφαση σου να φέρεις ανυποψίαστα πλασματάκια  στον κόσμο;

Πόσο ασεβής, λιγόψυχη και βάναυση πρέπει να είναι η συνείδηση σου, ώστε να μην κατανοείς πως τα παιδιά οφείλουμε μόνο από αγάπη, και με αγάπη να τα έχουμε υπό την σκέπη μας;

Ικανοποιείς τους πάντες, μα όχι εσένα;

Αρέσεις στους γύρω, μα όχι σ΄ εσένα;

Γιατί χωρίς εσένα, η μητρότητα καμία αφορμή δεν θα είχε να ωρύεται.

Γιατί χωρίς εσένα οι άδειες αγκαλιές, θα ήταν λιγότερο αφόρητες.

Γιατί χωρίς εσένα, θα υπήρχανε λιγότερα ορφανά μάτια και ασχημάτιστα χαμόγελα.

Γιατί χωρίς εσένα, η έννοια γονιός, θα είχε ανυπέρβλητη βαρύτητα, καθαρότητα και εγκυρότητα.

Γιατί όπως ήδη μέσα σου το γνωρίζεις καλά, είσαι ‘μανούλα γιαλαντζί’.

Μα εμένα, δεν με ξεγέλασες ποτέ!

Κι αν στα χρόνια που θα έρθουν, δεν  αποκτήσεις ποτέ μια αληθινή αγκαλιά απ’ τα παιδιά σου, καθόλου δεν θα με στεναχωρήσει.

Γιατί φτιασιδωμένη κουκλίτσα μου, όλα είναι δούναι και λαβείν.

Κυρίως η αγάπη!

Αυτήν που δεν πήρες;  Δεν ξέρω…

Αυτή που δεν έδωσες ξέρω!

Κι αφού όλα είναι τροχός και γυρίζουν, αν τύχει και σε δω ‘παρκαρισμένη’ και ξεχασμένη από δαύτα, πάλι καθόλου δεν θα στεναχωρηθώ.

Το μόνο που με στενοχωρεί, είναι η υποψία ότι η  Ιστορία πάντα  βρίσκει έναν τρόπο κ΄ επαναλαμβάνεται.

Γιαυτό, μιας  και ξημερώνει η γιορτή της μητέρας, σου στέλνω δωράκι τις σκέψεις μου να σε παρηγορούν “όταν” θα λάβεις γνώση.

Και χειροκροτώ, και υποκλίνομαι, και θαυμάζω με λόγια ανείπωτα της ψυχής μου, όλες εκείνες τις μανούλες του κόσμου, που έδωσαν και δίνουν και την τελευταία τους ανάσα, χάρισμα ζωής στα παιδιά τους.

Όλες εκείνες τις μανούλες του κόσμου, που πήραν απόφαση συνειδητοποιημένης αγάπης και λαχτάρα καρδιάς, να ζήσουν αυτό το θαύμα.

Γιατί για θαύμα πρόκειται.

Είτε είναι συντροφευμένες, είτε μανούλες μόνες, είτε μανούλες πού ρούφηξαν τον πόνο αρφανεμένων παιδιών μέσα  στο φιλί τους, για πάντα.

Σ΄ αυτές  λοιπόν,  και άλλες αναρίθμητες μα πρωτίστως  την δική μου γλυκιά  κ’ αναντικατάστατη μανούλα, αλλά και σε μένα, εύχομαι, Χρόνια πολλά!, Χρόνια καλά!, Χρόνια ευλογημένα!

Η Ελένη Χατζηπέτρου είναι επίτιμο μέλος της ΔΕΕΛ καθώς και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας της Φλωρεντίας. Ενδιαφέροντα: Ποιητικές συλλογές, πεζά κείμενα, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφική.