Δημήτρης Κατσούλας

Δεν γνωρίζω εάν είναι ίδιον χαρακτηριστικό του σογιού μου, είμαι όμως  σχεδόν βέβαιος ότι ο παππούς μου Δημήτρης εάν δεν έπεφτε ‘θύμα’ ενός σκούρκου (σφίγγα τριπλασίων σχεδόν διαστάσεων) o οποίος τον τσίμπησε στο εξωτερικό μέρος του λαιμού του κατά το λιάσιμο της σταφίδας και μολύνθηκε ανεπανόρθωτα με αποτέλεσμα να καταλήξει,   ίσως και να υπερέβαινε τα εκατό έτη, ηλικία την οποία όχι μόνο άγγιξε αλλά και ξεπέρασε η αδελφή του Σταυρούλα καθώς και ο έτερος, μικρότερός του αδελφός Πάνος ο οποίος καθότι φαντάρος συνελήφθη δολίως στα Βουλγαρικά σύνορα και έκτοτε οδηγήθηκε στην Τασκένδη (πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν) όπου και αυτός τελεύτησε τον βίο του σε ηλικία ενενήκοντα οκτώ χρόνων πλήρως διαυγής στις σκέψεις και στις αποφάσεις του.

Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφερθώ επί ολίγον στον παππού Πάνο όπου μετά από μακρές, επίμονες και επίπονες προσπάθειες πέτυχα δυο φορές περί το έτος 1977 μέσω εσωτερικού θαλάμου στα κεντρικά του ΟΤΕ Αθηνών και κατόπιν προσκλήσεως να έρθω σε τηλεφωνική επαφή μαζί του, ενθυμούμενος ο παππούς όχι και τόσο καλά τα ελληνικά του λόγω της μακρόχρονης παραμονής τόσο στην Τασκένδη όσο και στην πόλη Φεργκάνα από όπου καταγόταν η γυναίκα του Μαρία Πάβλοβα.

Επί πλέον, στον παππού Δημήτρη – του οποίου το όνομα φέρω – ήθελα ακόμα ν’ αναφερθώ εκτιμώντας τον ακέραιο χαρακτήρα του, ο οποίος, αν και πιτσιρίκι εγώ τον θωρούσα ως έναν των ομορφότερων ανδρών, δυναμικό, προσηνή αλλά και πράο, διατεθειμένος δε ν’ αρχίσει κουβέντα και με τα παιδιά της ρούγας ακόμα, συμβουλεύοντάς τα πάντα για το καλό, ψυχολογικά υγιές και ευγενές, εμπιστευόμενα την αγάπη τους προς την εκκλησία – καθότι ψάλτης – αλλά και εμπνέοντας τον σεβασμό των μικροτέρων προς τον μεγαλύτερο ή και τανάπαλιν. Ο παππούς, οσάκις πλησίαζε ο χρόνος των εκλογών και μέχρι τα αποτελέσματα να καταμετρηθούν και ανακοινωθούν επισήμως στην πλατεία του χωριού, καθημερινά ήταν με την ατσαλάκωτη κουστουμιά του, τις ασορτί κάλτσες του, τα καλογυαλισμένα καθημερνώς λουστρίνια του αλλά και τις πολύχρωμες γραβάτες του. Άλλες αγορασμένες από τα πανηγύρια (με αυστηρά πάντα κριτήρια),άλλες σταλμένες από την Αυστραλία όπου είχαμε συγγενείς, άλλες από τον Καναδά, αραιά δε και που οσάκις εόρταζε δώρο από την μονάκριβη και πολυαγαπημένη του αδελφή Σταυρούλα, στον γάμο της οποίας το είχε τάμα να μεθύσει και να γίνει φέσι ξημερωβραδιαζόμενος κατά την επιστροφή του από το Μανιάκι στο δικό μας χωριό, δίπλα στα Ταμπούρια του Παπαφλέσσα και των γενναίων του στρατιωτών, όπως και τήρησε.

Επιπροσθέτως, να αναφερθώ στις βουλευτικές εκλογές του 1946 (επικρατούν κόμμα Κωνσταντίνου Τσαλδάρη), ο αγέρωχος παππούς είχε προ πολλού κάνει τις επιλογές του προτιθέμενος να ψηφίσει ΚΚΕ ακόμα και με την κάνη του οπλοπολυβόλου δίπλα του να τον σημαδεύει, αδιαφορώντας για το τι μέλει γενέσθαι και το τι ίσως να τον ανέμενε σε περίπτωση που διέλαθε της ορισθείσας άνωθεν συντηρητικής  πολιτικής γραμμής. Εμψυχωμένος έως το τέλος χωρίς τακτικισμούς και κοντόφθαλμες πολιτικές στοχεύσεις ήταν υπέρμαχος της αληθείας και λάτρης του ωραίου φύλλου. Οι εκλογές έλεγε είναι η γιορτή της δημοκρατίας, και όποιος δεν συμμετέχει, άχρηστος είναι παιδιά μου.

Και μετά την (ίσως) μακρόσυρτη αλλά αναγκαία και κατατοπιστική για την ανάγνωση εισαγωγή στην οποία αναφέρθηκα, καθότι τα  γεγονότα ήσαν εκείνα εκ των οποίων παρακινήθηκα να εξιστορήσω, ερχόμενοι όμως στα σημερινά χωρίς ουδείς να ομολογεί ότι βαδίζουμε σε εκλογές – με πρώτο και επίσημο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (και κάθε εκπρόσωπο κυβερνώντος κόμματος) – ο οποίος λέει την αλήθεια μόνο κατόπιν ‘εορτής’ αλλά και τότε μισή, γιατί η ολόκληρη τρομάζει – ο κάθε πολίτης θέτει εύλογα τα ερωτήματα τα οποία μάλιστα πολλές φορές και δικαίως είναι αμείλικτα. Εάν οι εκλογές αποτελούν λύση και ελπίδα για να αλλάξουν τα πράγματα, τότε η ερώτηση είναι: τι πρόκειται να γίνει με αυτές; Είναι δηλαδή οι εκλογές λύση για να βγούμε από το αδιέξοδο ή παρασυρόμαστε όλοι στην ψευδαίσθηση απλά και μόνο της επιλογής ενώ όπως συμβαίνει πάντα τα χαρτιά να  είναι σημαδεμένα και απομένει στον κάθε έναν να νομίζει ότι επιλέγει μέλλον στον δε άλλον ότι του ταιριάζει πιο καλά η επιλογή του παρόντος;

Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο τείνει να επικρατήσει, εσύ ο πολίτης με τον ξάστερο και αθόλωτο νου, δύσκολα φαντάζομαι ότι μπορείς να μου απαντήσεις το γιατί και ποιο είναι εκείνο το κίνητρο που κάθε μέρα κι από μια καινούργια γειτονιά επιλέγεται για να προστεθεί στον μακάβριο κατάλογο των φόνων που λαμβάνουν χώρα από διάσπαρτους (ακόμα) φασίστες είτε Θεσσαλονικείς είναι αυτοί είτε Πατρινοί είτε Ευβοείς (φρέσκα ‘κουλούρια’ αυτά), είτε ανατρέχοντας σε παρελθόντες χρόνους όχι και τόσο μακρινούς – για το έτος 2020 ομιλούμε – να  δημοσιοποιούνται γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν συνύπαρξη  κυβερνώντος κόμματος με την Χρυσή Αυγή σε κάποιες πλατείες της Αθήνας, ‘καρφώνοντας’ τον υπουργό επικρατείας βουλευτής του ιδίου κόμματος  ότι έλαβε την έγκρισή του – επικαλούμενος μάλιστα και βίντεο προκαλώντας το Μέγαρο Μαξίμου να κοινοποιήσει την ατζέντα του υπουργού επικρατείας – ισχυριζόμενος ότι: ‘Εγώ έχω τα μηνύματα που αποδεικνύουν το ραντεβού που είχα μαζί του’ λαμβάνοντας μάλιστα και την έγκρισή του… ‘επιτελάρχη’ με μια απλή πρόταση: ‘Κωνσταντίνε, ναι, κατέβα’, ανεξάρτητα εάν αυτή η συνάθροιση κυβερνώντων και μελών της Χρυσής Αυγής αριθμούσε τριάντα ή τριακόσια άτομα, δεν έχει ξανασυμβεί. Σημασία καμία δεν έχει, η συμμετοχή είναι συμμετοχή, και ως εκ τούτου καταδικαστέα.

Κι αν ακόμη – εις την εσχάτη των περιπτώσεων – υποβαθμιστεί τούτο ως γεγονός και θεωρηθεί από κάποιους ανεδαφικό, τι λένε οι καθημερινοί τηλεμαϊντανοί κάμνοντας αρχή από τον ΣΚΑΙ, το ‘επίσημο’  πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού, πώς αναλύουν τα γεγονότα οι ‘φωστήρες’ Ευαγγελάτοι και οι Πρετεντέρηδες; Με ποια εχέγγυα να εμπιστευτεί ο πολίτης τους λαλίστατους Γεωργιάδηδες, τους καθημερινούς καταλαμβάνοντες τα τηλεοπτικά παράθυρα, τους είρωνες και αθυρόστομους; Πώς εξηγούν την τηλεοπτική τους παρουσία αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη οι Τσίμες και οι Παπαδάκηδες; Γνωρίζει μήπως ο πολίτης τι αντιμετωπίζει ο κάτοικος του Φαρμακονησίου, της Στρογγύλης, του Καστελόριζου, των Λειψών και της ακριτικής Λήμνου – μια χαψιά απόσταση από τα Τουρκικά παράλια – όπου τα Τούρκικα κοτόπουλα όταν επικρατεί νηνεμία ακούγονται έως την Πλάκα και την Παναγιά, γεγονότα τα οποία έζησα ως υπηρετών φαντάρος; Αλλά, το ενδιαφέρον του κάθε εκφωνητή ειδήσεων περιορίζεται μόνο στον ‘πόλεμο’ που στήνει κάθε Πάσχα εάν το αρνί πωλείται 0,60 ευρώ το κιλό ακριβότερα από όσα θα ‘έπρεπε’, προκειμένου να ‘προστατευτεί ο καταναλωτής’, κάθε καλοκαίρι εάν τα καρπούζια και οι φλάσκες αντιμετωπίζουν έλλειψη και κακή ποιότητα ‘λόγω ξαφνικής χαλαζόπτωσης’ κι από την άλλη καθημερινή παρέλαση από το γυαλί ‘αστέρων’ της επιστήμης και.. ‘άντε παιδιά, να προωθήσουμε κι αυτά τα εμβόλια είτε σε εγχώρια κατανάλωση είτε σε αποστολές σε κάποιους ξεγραμμένους από τη ζωή, μήπως και επιζήσουν οι έρημοι’. Στο σημείο αυτό να αναφέρω και το εξής τραγελαφικό που μου συνέβη προχωρώντας στην τρίτη δόση του εμβολιασμού μου: Ρώτησα λοιπόν την νοσηλεύτρια εάν ω! μη γένοιτο πεθάνω αποδεδειγμένα εξ αιτίας του εμβολίου, πού μπορεί να προσφύγει η γυναίκα μου για προξενηθείσα βλάβη που απέβη σε θάνατο, και ξέρετε τι μου απάντησε; Μόνο εάν αυτός (ο θάνατος) προέλθη εντός του οριζομένου 15λεπτου και εντός του κέντρου εμβολιασμού σας, υπάρχει πιθανότητα ν’ αποζημιωθεί η χήρα και τούτο κατόπιν υποβολής δικαιολογητικών σε επιτροπές, και ζήσε χήρα μου να… δικαιωθείς. ‘Εξ άλλου, έχετε ακούσει εσείς κύριε κάποιος να πέθανε εξ αιτίας του εμβολίου ή να έπαθε την παραμικρή παράλυση; Πιστεύετε αυτά που γράφονται από κάποιους σαλεμένους και παπάδες αρνητές;’. Μάλιστα! Αυτή είναι η ενημέρωση, αυτή είναι η αντιμετώπιση, αυτό είναι το σύστημα υγείας, γι αυτό είναι και το νοσοκομείο Νικαίας ‘Άγιος Παντελεήμων’ χωρίς Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, γι αυτό, γι αυτό και το άλλο. Θέλετε να θίξουμε τις ‘νεόδμητες δημιουργηθείσες κλίνες ΜΕΘ; Θα πρότεινα να το αποφεύγαμε, προς το παρόν. Όταν η ‘σκόνη’ καταλαγιάσει, εδώ είμαστε ξανά.   

Γι’ αυτό λοιπόν σας παρακαλώ, όταν οσονούπω αντιληφθείτε ότι πλησιάζουν εκλογές, ενημερώστε με ολίγον τι πρωτύτερα για να προφθάσω να βγω στο μπογάζι να τους αναμένω με μια κάλτσα γεμάτη στάχτη από καμένες βουνίσιες βελανιδιές και με χρώματα ακρυλικά για την φάτσα τους, ουδόλως δε με νοιάζει όπως κι αν χαρακτηριστώ. Για την συνομοταξία πάντως των όνων στους οποίους όλοι οι ανωτέρω τηλεμαϊντανοί, οσφυοκάμπτες και χείρας βρώμικας φιλήσαντες, δεν αξίζει τίποτα περισσότερο πλέον από μια φτυσιά να χαλαλήσω. Ας είναι καλά να χαίρονται τα υπάρχοντά τους, τα κότερά τους, τις βίλες και τα αρτεσιανά τους φρέατα, τις ξενοδοχειακές τους μονάδες και τα Bungalows τους με τις ιδιωτικές τους πισίνες. Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς, τους ψωνισμένους. Οι ψωνισμένοι όμως χωρίς Ελλάδα – έως πότε θα την απομυζούν;, σε όλα υπάρχει κάποτε ένα τέλος – αδύνατον να επιζήσουν, αδύνατον να περπατούν με καθαρό μέτωπο στην κοινωνία. Είναι γνωστοί πλέον. Αυτό είναι νόμος απαράγραπτος, κι ας μην αγνοείται από κανέναν, θα συνιστούσα.