Ωραιοζήλη (Τζίνα) Δαβιλά -Δαμασκηνού

Αρχείο: 12 Ιουνίου 2012

Πόσες πιθανότητες έχει κάποιος να αλλάξει ζώδιο στην ζωή του; Για τους γνώστες της αστρολογίας, κατά την έλευση του προοδευμένου ήλιου. Στην ζωή της Λουσίλ Πετρίδου ο προοδευμένος ήλιος και η αρρώστια του καρκίνου συνέπεσαν. «Κανένα αρρωστημένο κύτταρο δεν μπορεί να αντισταθεί στο χιούμορ και την αισιοδοξία», λέει η Λουσίλ. Στην τριπλή επίθεση του καρκίνου στο στήθος – απώλεια του κατεξοχήν στοιχείου της θηλυκότητας, απώλεια μαλλιών και καταστολή οργανισμού λόγω χημειοθεραπειών – η Λου του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο» των εκδόσεων tree, περιγράφει με χιουμοριστικό τρόπο, απίθανες ατάκες και εξαιρετική εικονογράφηση την ζωή της σκυλίτσας της ζώντας δίπλα στην ανέμελη «μαμά» της που ξαφνικά νόσησε από καρκίνο του μαστού.

Αντίστροφως ανάλογο το μήνυμα του βιβλίου με το θέμα του, με όπλο την μαχητικότητα και τον αυτοσαρκασμό απαντά στην ίδια τη ζωή που γίνεται απρόβλεπτα σκληρή. Η Λουσίλ ξεκλειδώνει τη ζωή της καρκινοπαθούς για να μεταφέρει ότι το πείσμα της, η αγάπη για τον εαυτό της και για την ίδια τη ζωή, την οδήγησαν στον γήινο παράδεισο. «Πιστεύω πως ο καρκίνος με επισκέφθηκε, επειδή για πολύ καιρό ένοιωθα 2 σε 1. Δεν έλεγα πουθενά όχι , το 24ώρο μου είχε 40 ώρες, δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου, για να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω να κάνω. Την ασθένεια την γεννά η ψυχή μας, τα ανομολόγητα πράγματα που δουλεύουν μέσα μας εσωτερικά. Τα λοιπά είναι αφορμές, οι αιτίες είναι ψυχικές» λέει η Λουσίλ. Σκέπτομαι, πόσες ώρες έχω καταναλώσει σε βλακείες. Από ανούσιες βόλτες μέχρι ανούσιες ασχολίες. Ξόδεμα, χωρίς αντίκρυσμα. Μου έρχεται στο νου και το φιλαράκι μου που δοθείσης ευκαιρίας , μού λέει: «Καταναλώνεσαι ασκόπως. Κράτα δυό, όχι πενήντα δύο πράγματα». Την ρωτώ τι δεν επαναλαμβάνει στην τωρινή της ζωή: «Δίνω χρόνο στον εαυτό μου, μ’αγαπάω περισσότερο και έτσι αγαπάω και τους άλλους περισσότερο, σταμάτησα να ασχολούμαι με περιττά και μικρά πράγματα, έμαθα να λέω σ’αγαπώ, έγινα πιο ουσιαστικά αυθόρμητη. Και στη δουλειά μου, αντιμετωπίζω το άγχος με στωικότητα» λέει η Λουσίλ.

Ο Μάϊος που προηγήθηκε ήταν ένα * για μένα. Σε όλα τα επίπεδα. Ασυνεννοησία, πολλή δουλειά, θολά τοπία, ένταση, αδικίες. Η έκβαση ήταν καλή στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά  η ψυχή μου πηγαινοερχόταν Ζιμπάμουε, Μανχάταν σαν τρελή. Κουράστηκα. Για πρώτη φορά δεν κοιμόμουν καλά. Ό,τι σκεπτόμουν την ημέρα, γινόταν εφιάλτης τη νύχτα. «Γιατί όλο αυτό;» αναρωτήθηκα. «Στο όνομα ποιας αξίας;». Η Λουσίλ μου υπενθύμισε αυτό που είχε γράψει ο Ίρβιν Γιάλομ στο βιβλίο του «Θρησκεία και Ψυχιατρική: «Μόνο οι καρκινοπαθείς μπορούν να αντιληφθούν την αξία της ζωής, που πλέον την χάνουν. Και τα ανεπανόρθωτα λάθη τους, επίσης».

Άνοιξα την μπλε αντζέντα μου με τον Μικρό μου Πρίγκηπα. Πήρα από το γραφείο και τον μαρκαδόρο – στυλό Parker που είχα κάνει κάποτε δώρο στον Χρήστο μου ‘‘για να γράφει καλύτερα’’. Σημείωσα τις προτεραιότητές μου: 1η Χρήστος (πια), 2η Μαρίνα (με έχει λιγότερο ανάγκη πια), 3η  , 4η  , 5η …; Ξανά σημειώσεις. Πρώτη και δεύτερη προτεραιότητα μαζί, ίσον Τζίνα. Γιατί, αν δεν είμαι εγώ καλά, δεν μπορώ να φροντίσω να είναι και οι άλλοι. Χτυπά το τηλέφωνο κατά τις 9:30. Κοιμόμουν. Είναι η Δέσποινα. «Έχουμε αυτό…Θα έρθεις;» μου λέει από την άλλη γραμμή. «Δεν ξέρω Δεσποινάκο μου, όπως μου βγει». Τι είμαστε άλλωστε; Οι τυχαίες συναντήσεις μας.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση: Protagon.gr