Η λεοπάρδαλη του χιονιού ανήκει στις μεγάλες μεγέθους «γάτες», τους πάνθηρες, μαζί με την τίγρη, το λιοντάρι, την λεοπάρδαλη και τον ιαγουάρο. Είναι από τα ομορφότερα αιλουροειδή και από τους σπανιότερους πάνθηρες, με πληθυσμούς που δεν ξεπερνούν τα 7.000 άτομα παγκοσμίως και, με συνεχή καθοδική τάση.

Το είδος απαντά σε περιορισμένης έκτασης περιοχή της Κ. Ασίας, εξαιρετικά διάσπαρτη και διακεκομμένη. Κατ’ ουσίαν πρόκειται για μικρούς, ασυνεχείς θύλακες σε θέσεις ορεινές και απομονωμένες 12 κρατών, συνολικά, όπου το θηλαστικό αγωνίζεται για την επιβίωσή του.

Η μελέτη του είδους στην φύση είναι εξαιρετικά δύσκολη, η φωτογράφηση ατόμων στο φυσικό τους περιβάλλον επιτυγχάνεται μόνο με ειδικές «κάμερες παγίδευσης», οι οποίες τίθενται σε λειτουργία ανιχνεύοντας την κίνηση του αντικειμένου. Παρά το παρουσιαστικό της, η λεοπάρδαλη του χιονιού έχει ήπιο χαρακτήρα

Χαρακτηρίζονται από κηλίδες του κεφαλιού, ειδικά εκείνες του μετώπου, φαίνεται να διαφέρουν από άτομο σε άτομο σε βαθμό που, όπως αναφέρουν μελέτες, λειτουργούν ως «δακτυλικά αποτυπώματα». Η ουρά της λεοπάρδαλης του χιονιού είναι η ογκωδέστερη από όλα τα αιλουροειδή, με μήκος σχεδόν όσο το υπόλοιπο σώμα της και, έχει περιγραφεί σαν, να ακολουθεί το ζώο κάποιος πύθωνας .
Η κόρη του ματιού δεν είναι πλήρως κυκλική. Η ίριδα είναι γκρίζα ή ανοικτοπράσινη, κάτι ασυνήθιστο για αιλουροειδές.

Μήκος σώματος (χωρίς την ουρά): 100 έως 130 εκατοστά
Μήκος ουράς: 80 έως 100 εκατοστά
Μήκος κρανίου: 16,5 έως 20 εκατοστά
Μήκος κάτω γνάθου: 11,2 έως 13,3 εκατοστά
Απόσταση ζυγωματικών: 11,4 έως 13,9 εκατοστά
Ύψος στο ακρώμιο: 60 εκατοστά
Βάρος: 25 έως 75 κιλά

Οι λεοπαρδάλεις του χιονιού θεωρούνται, γενικά, ως ζώα με ήπιο χαρακτήρα και, μάλιστα, τα ζώα σε αιχμαλωσία είναι μακράν τα προσηνέστερα από τους μεγάλους πάνθηρες και εύκολα «πιάνουν φιλίες» με τους φροντιστές τους. Κατά βάσιν είναι ζώα που εύκολα εγκαταλείπουν την λεία τους όταν εμφανιστεί κάποιος «κίνδυνος».

Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι η λεοπάρδαλη του χιονιού, όταν επιτίθεται σε κατοικίδια ζώα, ακόμη και ένα παιδί που κραδαίνει ένα ξύλο μπορεί να την απομακρύνει, ενώ πολλές φορές δεν αντιστέκεται στους διώκτες της που, εύκολα μπορούν να την τραυματίσουν θανάσιμα.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι, επειδή συναντά τον άνθρωπο πολύ σπάνια, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει την επικινδυνότητα της επαφής μαζί του.  Η λεοπάρδαλη του χιονιού είναι κυνηγός που δραστηριοποιείται κατά τη διάρκεια του σούρουπου ή την αυγή, όταν το φως είναι λιγοστό, αν και δεν αποκλείεται να κυνηγήσει αργά τη νύχτα ή την ημέρα, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει ανθρώπινη όχληση. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων προτιμά να επιτίθεται, από ψηλά. Συγκεκριμένα, στήνει ενέδρα κρυμμένη καλά στο βραχώδες τερέν όπου διαβιοί, από σημείο που βρίσκεται ψηλότερα από τη θέση κίνησης του υποψηφίου θηράματος, συνήθως κάποιου μηρυκαστικού. Πλησιάζει το θήραμα καλυπτόμενη πίσω από τα βράχια και όταν κάνει την εμφάνισή της, το θήραμα αιφνιδιάζεται και αρχίζει να τρέχει στο σαθρό έδαφος, με άμεσο τον κίνδυνο να γλιστρήσει, όσο και αν είναι συνηθισμένο στο συγκεκριμένο υπόστρωμα. Η λεοπάρδαλη, άριστη αναρριχήτρια, εκμεταλλεύεται τα πλατιά της πέλματα και αναμένει το λάθος του καταδιωκόμενου ζώου. Η καταδίωξη σε κατωφερικό, σαθρό υπόβαθρο μπορεί να φθάσει τα 200-300 μ. σε απόσταση, αν και συνήθως είναι μικρότερη. Την κατάλληλη στιγμή, η λεοπάρδαλη πηδάει πάνω στο θήραμα, το ανατρέπει και το θανατώνει με ισχυρό δάγκωμα στον τράχηλο ή τον λαιμό, όπως κάνουν όλοι οι πάνθηρες.

Στην φύση, μια λεοπάρδαλη του χιονιού μπορεί να συντηρηθεί με ένα ενήλικο μπαράλ, κάθε 3-5 ημέρες ενώ, κάποια ζώα που είχαν σημανθεί με ραδιοκολάρο στο Νεπάλ, έδειξαν ότι μπορούν να συντηρηθούν μέχρι και 1 εβδομάδα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα τα σαρκοφάγα μένουν νηστικά για αρκετό διάστημα, όπως έδειξαν μελέτες σε σημασμένα άτομα, που σκότωναν 1 θήραμα κάθε 10-15 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι, οι λεοπαρδάλεις του χιονιού χρειάζονται 24-36 ενήλικα θηράματα αυτού του μεγέθους, περίπου, κάθε χρόνο. Τα ζώα σε αιχμαλωσία χρειάζονται 6-27 κιλά κρέατος την εβδομάδα, με μέσον όρο ημερήσιας κατανάλωσης 1,5 κιλό, περίπου

Η λεοπάρδαλη του χιονιού κινείται άνετα σε χιονισμένο έδαφος . Παρόλο που δεν είναι επακριβώς γνωστές οι καλύτερες καιρικές συνθήκες για να κυνηγήσει, φαίνεται ότι η βροχή και το χιόνι αυξάνουν τις πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει διότι, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες προσέγγισης του θηράματος χωρίς να γίνει αντιληπτή. Επίσης, υπάρχουν αναφορές για άμεσο κυνήγι μετά από χιονοθύελλες, πιθανόν λόγω του πλεονεκτήματός της στο χιονισμένο τερέν.