Νίκος Βασιλειάδης

Και όμως, ο ήλιος ανέτειλε και χρυσίζει στις άκρες των δρόμων, στο χορτάρι. Ένας διάφανος ήλιος. Ριγμένος με μια κλίση πάνω στη γη που σχηματίζει αναπάντεχα μία απροσδόκητη χαραμάδα ελπίδας κάτω απ’ τις φυλλωσιές των δέντρων. Μια χαραμάδα ελαφριά όπως άνεμος. Παράλογη όπως ο άνεμος. Καθώς την πλησιάζεις όλα χάνουν το βάρος τους. Του Λαζάρου σήμερα. Η γέννησή σου έχει αλλάξει ημερομηνία. Συνθλίβονται οι σημασίες. Καταργείται η λογική. Τα ρούχα σου δε βαραίνουν στο σώμα σου. Δε μαρτυρούν τίποτα για αυτό. Ούτε οι ουλές, ούτε οι πόθοι σου. Το όνομά σου, ελαφρύ κι αυτό. Παρασύρεται στο τσίριγμα των πουλιών. Μια φράση μόνον. Μια φράση στους κρατούμενους, εγκλωβισμένους σε έναν εφιάλτη που δεν έχει τελειωμό. Έλα έξω, η μικρή χαραμάδα μέσα απ’ το κελί σου. Η λεπτή σκόνη του φωτός να σου υπενθυμίζει την ελευθερία, το μοναδικό λόγο της ύπαρξης σου, η ποθητή σύνδεση με τον έξω κόσμο. Η φρόνηση, η λογική παραμερίζονται και επαναπροσδιορίζονται σε αυτές τις νέες συνθήκες. Μ’ ένα βήμα περνάς. Μ’ ένα βήμα διασχίζεις. Μ’ ένα βήμα κόβεις το παρελθόν. Εσύ επέστρεψες. Είχες ένα όνομα να σε περιμένει και επέστρεψες. Αυτό είναι το μόνο γνώριμο ευαγγέλιο σ’ αυτή τη νέα γη, σ’ αυτή τη νέα χώρα. Σαν να τράβηξε κάποιος το ρούχο του εφιάλτη από πάνω σου και να απέμεινες γυμνός.

Λάζαρε, έλα έξω.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr