Ο Κώστας Αρβανίτης  είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Τακτικό μέλος LIBE (Επιτροπής Δικαιωμάτων) & αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων (EMPL) του Ε/Κ

μετεγκατάστασης ασυνόδευτων ανηλίκων – που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα – προς άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, μέλους της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του ΕΚ, Κώστα Αρβανίτη, για την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να δημιουργήσει ένα σχέδιο μετεγκατάστασης ασυνόδευτων ανηλίκων από την Ελλάδα προς άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ

Αθήνα – 7 Μαρτίου 2020

Πρώτα τα παιδιά

 Είναι ευχής έργον – και το εννοούμε – ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφασίζει να θέσει σε κίνηση τη δημιουργία ενός σχεδίου Είναι σημαντικό, ακόμη και ένα παιδί να ζήσει σε καλύτερες συνθήκες.  Προς την κατεύθυνση αυτή, οι προσπάθειες όλων μας πρέπει να είναι δεδομένες.

Παρ’ όλα αυτά, προκύπτουν ερωτήματα που πρέπει να αναδειχθούν και να απαντηθούν· άμεσα! Το σχέδιο δράσης που ανακοινώνεται, αφ’ ενός δεν αναφέρει πόσοι από τους 5.500 ασυνόδευτους ανήλικους (που εκτιμά ότι βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα) θα μετεγκατασταθούν. Αφετέρου δεν είναι αρκετό. Ένα πρόγραμμα που εστιάζει αποκλειστικά σε ανηλίκους δε θα προσφέρει βιώσιμες λύσεις στο προσφυγικό ζήτημα. Είναι, αναμφίβολα, ένα σημαντικό και θετικό μέτρο για τα ίδια τα παιδιά, αλλά δεν απαντά από μόνο του στο αίτημα της άμεσης αποσυμφόρησης των νησιών μέσω της έμπρακτης αλληλεγγύης των υπόλοιπων κρατών μελών.

Και κάτι ακόμα. Αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα αυτή την κίνηση θα ήταν σαν να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Θυμίζουμε πως, πάγια θέση της χώρας καθώς και του Ευρωκοινοβουλίου είναι το αίτημα για  μετεγκατάσταση όλων των αιτούντων άσυλο, με προτεραιότητα φυσικά στους ασυνόδευτους ανήλικους και τις άλλες ευάλωτες κατηγορίες.

Αν λοιπόν αυτό που ανακοινώνει η Κομισιόν είναι το πρώτο σκέλος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου, αν δηλαδή οι υποχρεώσεις των κρατών μελών της Ε.Ε. απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα καταμεριστούν με αμεσότητα και υποχρεωτικότητα, ε, τότε θα μιλάμε για μια νίκη της ανθρωπότητας απέναντι στη βαρβαρότητα!

Είναι, ωστόσο, επιβεβλημένο εδώ, να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Οι πρόσφυγες, ανήλικοι και μη, δε ζητάνε να είμαστε ελεήμονες. Ζητάνε να είμαστε δίκαιοι. Και να εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας όπως αυτές αναφέρονται ρητά στην ελληνική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομοθεσία. Όπως θέλουμε και απαιτούμε να τις τηρούν όλοι, γνωρίζοντας καλά ότι η ουσιαστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη μέλη και η κοινή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου είναι συγκεκριμένες υποχρεώσεις – όχι προαιρετική αγαθοεργία.

Για αυτό, όποιο σχέδιο προκύπτει πρέπει να έχει γνώμονα την αλληλεγγύη προς τις τοπικές κοινότητες και τους πρόσφυγες. Και να μην εξαντλείται σε μια φιλάνθρωπη χειρονομία που ρίχνει “στάχτη στα μάτια”.

Περιμένουμε με αγωνία, περισσότερο φως από την κυρία Φον ντερ Λάιεν. Θα μας βρει υποστηρικτές σε κάθε ενέργεια ουσιώδους, έμπρακτης αλληλεγγύης.