Νίκος Βασιλειάδης

Είμαστε και μεις, αυτοί που αποδοκιμάζουν και απεχθάνονται τη βία, που δεν θέλουν και δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να προξενήσουν σωματικό πόνο, που δεν ξέρουν να χτυπούν με κανένα τρόπο, από την άλλη όμως δεν τους λείπει ο θυμός, η ταραχή, ακόμα και η αγριότητα.

Έχουμε κι εμείς δόντια όχι για να δαγκώνουμε σαν κτήνη, αλλά για να αρθρώνουμε καλύτερα τον λόγο.

Όταν ξεκινάμε μια επανάσταση, όταν αντιδρούμε, δεν το κάνουμε με μανιασμένες γροθιές ή ανελέητες ραδιουργίες ή παράφορη βία, αλλά με τις λέξεις μας, με το μυαλό και τη νοοτροπία μας, με όλα εκείνα τα πράγματα που δημιούργησαν αυτό το επώδυνο χάσμα ανάμεσα σε μας και τους πατέρες μας και που οι ίδιοι αγωνίστηκαν να μας προσφέρουν.

Όταν μας έσπρωξαν να γίνουμε έτσι, έξυπνοι, ετοιμόλογοι, σκεπτόμενοι, ενημερωμένοι, μορφωμένοι βιβλιοφάγοι, και που καθόλου δεν καταλάβαιναν τότε πως έτσι μας έδιναν τα μέσα για να τους αφήσουμε μόνους και άναυδους ενώπιον μιας πανίσχυρης φλυαρίας μας αλλά με αλλά με την ίδια αισιοδοξία και υπερηφάνεια που πηγάζει από την αγάπη για την ζωή και τον συνάνθρωπό μας, τις ενοχές και την απογοήτευση, την δύναμη των συναισθημάτων και την αίσθηση της απώλειας και της λύπης.