Μάνος Στεφανίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιστορικός Τέχνης

Μνήμη Νίκου Γκάτσου

Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι μας διαφεύγει. Η εικόνα είναι τρομαχτική. Η παρέμβαση παραβιάζει κάθε έννοια μέτρου, ισορροπίας, λειτουργίας, σωματικής – αγαπητικής σχέσης. Ο Βράχος καθίσταται “αντικείμενο”, “αποχαρακτηρίζεται”, πραγματοποιείται.

Ο Βράχος από τόπος ξαναγίνεται “μέσο διάβασης” και η ιερότητα του εκπίπτει σε απλό χώρο. Διαχειρίσιμο, μεταβαλλόμενο, αξιοποιήσιμο. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της τέχνης. Το μνημείο πρέπει να καταστεί φιλικό στον χρήστη, να αποδοθεί στη μαζικότητα χωρίς ενδοιασμούς. Έτσι επιτρέπεται να “εξορθολογίζεται” μέσω τσιμεντώματος και να εκσυγχρονίζεται – βελτιώνεται άνευ τύψεων από τους ειδικούς και τους υπεύθυνους. Και ως τέτοιος να αξιοποιείται. Τουριστικά, οικονομικά, εργαλειακά. Ιδιοκτησιακά εν τέλει! Από ιερό σε μπιμπελό και από μυσταγωγία εργαλειοποίηση. Σ’ εμάς τους ανίδεους και ανεύθυνους δεν πέφτει ουδείς λόγος. Lock down και στην άποψη ή τη διαφωνία. Αυτοί ξέρουν. Μόνο.

ΥΓ1. Διαμαρτυρηθείτε…όσο είναι καιρός. Όπως το έπραξε η διανοούμενη καλλιτέχνις, η πολυτάλαντη εικαστικός Αιμιλία Παπαφιλίππου της οποίας την ανάλυση αναδημοσιεύω… Εκτός της υπουργού και του κ. Κορρέ, ειδημόνων αναμφισβήτητα στο μπετόν, ουδείς άλλος επετράπη να ακουστεί στα ΜΜΕ. Εδώ ο ρόλος του Ιδρύματος Ωνάση είναι μοιραίος. Τί λένε σχετικά το Μετσόβιο, οι σχολές καλών τεχνών, τα τμήματα αρχαιολογίας των πανεπιστημίων; Δεν είναι η Ακρόπολη άξιο θέμα για έναν σοβαρό, δημόσιο διάλογο;

ΥΓ2. “…Η έκταση και ο όγκος της κατασκευής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα, η δε γεωμετρική διαμόρφωση με ευθειογενή περιγράμματα και καθαρές πρισματικές ακμές είναι απολύτως ξένη με το περιβάλλον του αρχαιολογικού χώρου και των μνημείων. Καλύπτεται όλη η επιφάνεια του αρχαίου δρόμου, και τα όρια της νέας κατασκευής περιβάλλουν ασφυκτικά το περίγραμμα λαξευμάτων από μνημεία της αρχαιότητας…”

Τάσος Τανούλας, αρχιτέκτων, σαράντα χρόνια εργαζόμενος στην Ακρόπολη. Βοηθός Ιωάννη Τραυλού από το 1976.