Δημήτρης Κατσούλας

Θα πρέπει να είχε ‘εγκατασταθεί’ αρκετές μέρες τώρα αλλά θες η καθημερινά πρωινή μου βιασύνη στον καθρέφτη για ξύρισμα, θες το ότι η Μάριον την είχε αντιληφθεί και δεν ήθελε να με πικράνει, περνούσε απαρατήρητη. Για μια καφετιά, ωοειδή πανάδα κάτω δεξιά στο πηγούνι μου όπως κοιτάζω τον καθρέφτη μου, ομιλώ. Κι εδώ που τα λέμε, καθόλου δεν με αιφνιδίασε η εμφάνισή της ούτε κατάκαρδα την εξέλαβα, αλλά ρε γαμώτο πήγε στράφι κι αυτή η αντιγηραντική κρέμα κοχλία που μήνες είχα προμηθευτεί και ως προληπτική την χρησιμοποιούσα!

Όλα μια χονδροκομμένη ψευτιά είναι τελικώς: ούτε η επιλεκτική μου διατροφή βοήθησε ούτε ο δερματολογικός έλεγχος για ισορροπία, αφύγρανση και ενυδάτωση του οργανισμού, ούτε η μάσκα καθαρισμού προσώπου στην οποία υποβαλλόμουν μία φορά τον μήνα κατόπιν ιατρικής συστάσεως βοήθησαν, όλα αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά, σκέτη μούφα. Κι έρχομαι στα λόγια της μάνας μου όταν – χνούδι ακόμα στο πρόσωπό μου τα γένια – μου έλεγε: ‘Μόνο με νεράκι παιδί μου, με μπόλικο νεράκι να πλένεις το πρόσωπό σου, κατά προτίμηση παγωμένο για να ξυπνούν τα κύτταρα γιόκα μου’. Κι όχι για κανένα άλλον λόγο αλλά επειδή μου την ‘σπάει’ και με ‘χαλάει’ αυτή η καφετιά κηλίδα που σήμερα της έδωσα περισσότερη σημασία από όση άξιζε, κι από εκεί που μέχρι σήμερα ως πλήρως εμβολιασθείς δεν φορούσα μάσκα (αν είναι αμαρτία, την εξομολογούμαι) και μέχρι να βρω τρόπο να την ‘εξοντώσω’ πάση θυσία, διότι ίσως υπάρξουν φίλοι που δεν θα με αναγνωρίσουν επειδή την έκοψα με το ξυράφι, αιμάτωσε και τώρα παραμένει μια κόκκινη σημαδούρα, μη τυχόν κι από μερικούς εκληφθεί ως δαγκωματιά, αποφάσισα μόνιμα μάσκα να φορώ τι κι αν τα πρωτόκολλα Κικίλια επιβάλλουν ακόμα και την αφαίρεσή της, μέχρι ν’ αρχίσει η γενειάδα μου να σχηματίζει βοστρύχους, δηλώνοντας ταυτοχρόνως την ηρωική μου καταγωγή ως εκ Παπαφλέσσα Μεσσηνίας προερχόμενος και εν συνδυασμώ με τα 200 χρόνια της επαναστάσεως.