Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Ομότιμος Καθηγητής του ΕΚΠΑ. Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Εμπρός λαέ ψηλά το κεφαλάκι

Απάντηση θα πάρουν Στέφανο Κασελάκη!

Πρόβλεψη: Εάν οι μπερτόδουλοι επιτρέψουν στον Κασελάκη να είναι υποψήφιος, θα εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή. Από την άλλη το εμπεδώσαμε πικρά στο πετσί μας:

Ο Τσίπρας, ο σατανικός εφευρέτης του Στέφανου και ο μαιτρ των δολοπλοκιών, αφού κατάφερε να γελοιοποιήσει την σχέση της Αριστεράς με την ιστορία, τώρα διαλύει μεθοδικά και τον ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη. Από την μία η φετιχοποίηση κι απ’ την άλλη ο εκτσογλανισμός της Αριστεράς. Ο ίδιος δεν διαθέτει τη στόφα του ήρωα – παρ’ ότι το προπαγανδίζει – αλλά του κυνικού δημεγέρτη. Του βολεμένου στην μετριότητα. Του μικρομέγαλου που φαντασιώθηκε την Ευρώπη στις διαστάσεις της πλατείας Κουμουνδούρου. Και το κωμικοτραγικό είναι πως για μια και μόνο στιγμή είχε την ιστορική ευκαιρία. Όχι με το υποκριτικά γελοίο δημοψήφισμα αλλά στο πρώτο Eurogroup μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τότε που λειτούργησε ακόμη το σοκ και το δέος στον άξονα Βρυξελλών – Βερολίνου. Και την έκαψε επιπόλαια και ηλίθια. Εμπιστευόμενος τις τύχες της χώρας στον Βαρουφάκη. Κι έπειτα στον…ειρηνιστή Κοτζιά. Τέτοιο πολιτικό κριτήριο! Αυτό δεν του συγχωρώ. Γι’ αυτό ήθελα να φύγει. Επειδή δεν εκπροσωπεί τίποτε πια. Του τα γράφω εδώ και δέκα (!) χρόνια, πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός μιλώντας του για Blitzkrieg. Ενώ το βιβλίο μου “Ο μοιραίος Αλέξης” ένα προφητικό χρονικό, εν τέλει, κυκλοφορεί από το 2017.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα από πολιτική. Και εξακολουθούν να μην διαθέτουν. Έπρεπε να κλείσουν τα άμεσα ζητήματα μέσα σε μια εβδομάδα εκμεταλλευόμενοι το σοκ και δέος της Ευρώπης και αξιοποιώντας τα επιτεύγματα και μαθαίνοντας από τα λάθη της ΝΔ -ΠΑΣΟΚ. Αλλάζοντας άμεσα το παραγωγικό μοντέλο. Δουλεύοντας και όχι καταγγέλλοντας. Και ενώ είχε ένα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ενοχοποιημένο στα πόδια του και αυτός πήγε και ταυτίστηκε με τους ΑΝΕΛ. Οι έννοιες του μαρξισμού και της διαλεκτικής θεωρίας έγιναν στα χέρια του Τσίπρα, στα χέρια των θλιβερών τυχοδιωκτών που τον περιβάλλουν, από εργαλείο δουλειάς το σκαλάθυρμα της πιο άθλιας, της πιο ανέμπνευστης, της πιο ανίκανης και αφελούς διεκπεραίωσης. Ο Τσίπρας αποδεικνύεται η τιμωρία της γενιάς μου, η τιμωρία μιας αριστεράς που νομιμοποίησε ως “αγώνες”, την εύκολη καταγγελία, τον εύκολο αρνητισμό και το όχι σε όλα, την υποκουλτούρα των καταστροφών και των καταλήψεων, την ήσσονα προσπάθεια, τα τσιτάτα αντί της γνώσης και την άφρονα υιοθέτηση οποιασδήποτε συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας στο όνομα ενός χυλού που υποδύεται τον αδούλωτο “λαό”.

Ο Τσίπρας και ο κόσμος του, οι συνεργάτες του, είναι οι βολεμένοι-κατεστημένοι μικροαστοί που δεν δούλεψαν παραγωγικά ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του μόχθου, που συνήθισαν στον παρασιτικό καπιταλισμό που είναι ημιμαθείς ή αγράμματοι, χωρίς τον φόβο της Ιστορίας και χωρίς αληθινή ταξική συνείδηση. Εκπροσωπούν αυτό που ονόμαζε ο Μαρξ “ψευδή ιδεολογία”. Απλώς λαϊκισμός και ιδεοληψίες. Ο Μαρξ υπήρξε η ζωντανή βιβλιοθήκη της εποχής του, αυτοί είναι τα μεταμοντέρνα ζωντόβολα ενός σάπιου καιρού…Γιαυτό είμαι τόσο λυπημένος. Για τις ευθύνες της γενιάς μου που βοήθησε ως τακτικιστική αριστερά στην καταστροφή του τόπου υποβοηθώντας την ισοπέδωση και την πασοκική λαίλαπα. Η κυβερνητική παρέα του Μαξίμου υπήρξε το κοινωνιολογικό επίτευγμα του Αντρέα. Η εξίσωση προς τα κάτω, η λουμπενοποίηση του προλεταριάτου , η αισθητική του κιτς, το όχι στην αριστεία, ο καταναλωτισμός ως επαναστατική κατάκτηση, η υπαλληλοποίηση ως όραμα της νεότητας, το τίποτε ως αξία. Ο Λάκης στην αρχή και ο Ψαριανός (!) μετά, άντε κι ο Βέλτσος ή ο Τσουκαλάς ως καρύκευμα. Ο βουλευτής Βασίλης Βασιλικός. Και η λοιπή στρατιά των κωφάλαλων διανοουμένων. Και τώρα; Και τώρα ποιος έχει πραγματικά διάθεση να ξαναστήσει, να ξανασκεφτεί μια νέα αριστερά από την αρχή; Επειδή το νέο πάντα μας περιμένει στην άκρη του δρόμου. Μόνο που οι απαντοχές δεν περισσεύουν.

ΥΓ. (Αυτά έγραφα το 2021)

Τώρα που μας έχει διαλύσει η ιδεοληψία των κατά φαντασίαν ή επαγγελματιών αριστερών, τώρα ακριβώς χρειάζεται ο απόλυτος ρεαλισμός: Πράγμα που θα πει ότι επιλέγουμε όχι το ιδανικό αλλά το λιγότερο επιζήμιο εντοπίζοντας, οριζόντια του πολιτικού μας χάρτη, τα όντως προοδευτικά στοιχεία και αναγνωρίζοντας ότι ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ότι είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, και ότι ανήκουμε σε μιαν Ευρώπη που μαστίζεται από κρίση ανισοτήτων. Πως θα επιβιώσουμε;Η επόμενη μέρα μετά τους Συριζανέλ θα φέρει στο προσκήνιο την ανανεωμένη ( κεντροδεξιά του Μητσοτάκη και μιαν υπό εκκόλαψη κεντροαριστερά. Σε αυτή την τελευταία υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που και ευρωπαϊκή εμπειρία διαθέτουν και δεν έχουν απολέσει το προσωπικό τους κεφάλαιο. Απαριθμώ πρόχειρα κάποια ονόματα: Αλέκος Παπαδόπουλος, Σπύρος Λυκούδης, Γιάννης Βούλγαρης, Τάσος Γιαννίτσης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Κώστας Βεργόπουλος, Γιώργος Καραμπελιάς, Σταύρος Μπένος, Άννα Διαμαντοπούλου, Άννα Φιλίνη, Μιχάλης Μοδινός, Αρίστος Δοξιάδης, Στέργιος Πιτσιόρλας, Παύλος Γερουλάνος, Μιχάλης Σπουρδαλάκης κ.λπ. Προσθέστε εσείς ονόματα έχοντας κατά νουν το “μη χείρον, βέλτιστον” (μόνο μη μου προτείνετε τον Βέλτσο!). Προσωπικά εκτιμώ πως ο Νίκος Χριστοδουλάκης θα ήταν ο καταλληλότερος για να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες της επόμενης μέρας για την κεντροαριστερά.