Τζίνα Δαβιλά

Τα sites φωτογραφίζουν την γυναίκα που αυτοκτόνησε στη Ρόδο. Και τα τοπικά. Δίνουν την ακριβή διεύθυνση κατοικίας της. Ειρωνεία να μην γράφουν το όνομά της με τόσο ειδικές πληροφορίες για την ίδια. Δεν προστατεύεται έτσι η μνήμη της νεκρής.  Ήταν εκεί, εργάστηκε εκεί και εκεί… και μέχρι εκεί. Από τούτο το ειρωνικό σημείο θα πάρω κι εγώ το νήμα. Για την 49χρονη γυναίκα που αυτοκτόνησε στη Ρόδο. Που δεν ήταν 49. Ήταν 48.

Γνωρίζαμε ότι δεν ένοιωθε καλά.

Γνωρίζαμε ότι  είχε οικονομικά προβλήματα.

Γνωρίζαμε ότι πάλευε με αντιξοότητες να μεγαλώσει το παιδί της πριν από χρόνια προτού φύγει από κοντά της.

Γνωρίζαμε  ότι  ήταν αλκοολική.

Γνωρίζαμε ότι είχε ανάγκη από την ανθρώπινη συντροφιά, από αληθινούς φίλους.

Ήταν  όμορφη, κοινωνική, φωτεινή και χαμογελαστή μες στα παραπατήματά της που την έριχναν με πολύ σικ τρόπο πάνω στους τοίχους και τις τζαμαρίες του κάθε εργασιακού της χώρου.

Είχε και πλούσιους  και «γενναιόδωρους» celebrity  φίλους που φωτογραφίζονταν μαζί της για να τής (και μάς) ρίξουν στάχτη στα μάτια. Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο για την 49χρόνη γυναίκα που αυτοκτόνησε  στη Ρόδο. Που ήταν 48.

Κανείς, προφανώς, από αυτούς δεν της έδωσε αυτό που ζητούσε με αξιοπρεπή αφωνία: τη βοήθεια για τη λύση στο πρόβλημά της ώστε να ξαναπατήσει στα πόδια της. Τη φροντίδα ενός ειδικού επιστήμονα για να μην σκοτώσει τον εαυτό της. Να ξανασταθεί περήφανη μπρος στο παιδί της. Να σταθεί υπερήφανη μπροστά στον  εαυτό της.

Η 49χρονη έσβησε μόνη στο διαμέρισμά της τη Μεγάλη Πέμπτη και  η σωρός της βρέθηκε μετά από μία εβδομάδα όταν την αναζήτησε κάποιος φίλος της.  Το αντιλαμβάνεστε; Μία εβδομάδα μετά.

Δεν γνωρίζω ποια βήματά της την οδήγησαν στην αυτοακύρωσή της. Είχε όμως αδιαπραγμάτευτες τις αξίες της όπως καταλάβαινα από τα μηνύματά της και χρέωσε στον εαυτό της τις λάθος επιλογές της, όπως απεδείχθη. Από το λίγο που συναναστράφηκα μαζί της είδα μια ευαίσθητη, αδύναμη γυναίκα που έψαχνε κάπου να ακουμπήσει για να πάρει δύναμη. Για να ισορροπήσει.

«Μας γέλασες, παλιοζωή,

με το γλυκό σου ψέμα,

πληρώσαμε με αίμα,

το κάθε βήμα στη ζωή».

Οι άγνωστοι στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σ’ένα ακυκλοφόρητο και επίσης άγνωστο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό υπάρχει για την 49χρονη. Που ήταν 48.

Για αυτή  την εξέλιξη έχουμε όλοι ευθύνες. Μεγαλύτερες ή μικρότερες. Για τον χρόνο που δεν της δώσαμε, γα το χέρι βοηθείας που της αρνηθήκαμε γιατί δεν το ζήτησε ηχηρά, για τα ψέματα που της είπαν  αυτοί που εμπιστεύτηκε, για τον χλευασμό και την χυδαιότητα με την οποία κάποιοι την έλουσαν. Η Ρόδος που ήθελε κάποτε  να λάμψει, ας κρυφτεί τώρα πίσω από τις μάσκες της υποκρισίας της. Γιατί ο κάθε τόπος που θέλει να λάμψει, διαθέτει την οξύνοια να ξεκινήσει τη φροντίδα δίνοντας το φως στους αδύναμους. Από τα χαμηλά. Πιάνεις το χέρι αυτού που  έχει ανάγκη, τον τραβάς προς το φως  για να δει και να ακολουθήσει αυτόν που είναι ψηλά. Αλλιώς είναι life  style.

Μακάρι από κεί που ταξιδεύει η ψυχή της να μπορεί να διαβάσει δυο λόγια  που γράφονται για κείνη. Το μόνο που πρόφτασα να της πω όταν οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για λίγο, μην μπορώντας να διαχειριστώ το πάθος της για το αλκοόλ που προφανώς προέκυψε από την συναισθηματική και ψυχική της  ανασφάλεια, ήταν ότι ήταν εντυπωσιακά όμορφη και καθόλου χαζή, άρα με δυο καλά εισιτήρια στο χέρι. Χαμογελούσε και τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα, αλλά δεν μιλούσε.

«Νύχτα πέρασε το τρένο

και το χάσαμε,

κάπου θέλαμε να πάμε

μα δε φτάσαμε».

Για αυτό το τρένο που χάσαμε όσοι την γνωρίζαμε, να κοιτάξουμε να μην ξαναπεράσει νύχτα και λέμε «δεν προφτάσαμε».

Ακολουθεί η μουσική του Μάνου Λοΐζου με τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πιάνο ο κ.Χρ.Λέκκας

Μας γέλασες παλιοζωή Μουσική:Μάνος Λοΐζος Στίχοι:Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Ένα άγνωστο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου! Τίτλος του: “Μας γέλασες παλιοζωή”. Οι στίχοι ανήκουν στην Ευτ. Παπαγιαννοπούλου. Το τραγούδι ακούγεται στην ταινία “Μπετόβεν και μπουζούκι” του Ορ. Λάσκου, παραγωγής 1965 και το ερμηνεύει η Κλειώ Δενάρδου!

Μας γέλασες, παλιοζωή,

μας γέμισες ελπίδες

μα στις βαθιές ρυτίδες

 το δάκρυ μας κατρακυλά.

Μας γέλασες, παλιοζωή,

με το γλυκό σου ψέμα,

πληρώσαμε με αίμα,

 το κάθε βήμα στη ζωή.

Νύχτα πέρασε

το τρένο και το χάσαμε,

κάπου θέλαμε να πάμε

μα δε φτάσαμε.

25 Απριλίου 2020

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr