Τζίνα Δαβιλά

Και αν αξίζει κάτι σε τούτη τη ζωή είναι οι άνθρωποί μας. Είναι οι μπάλες του baseball. Ογκώδεις γεμίζουν το βάζο της ύπαρξής μας.

Όσοι κατάφεραν να μπουν βαθιά μες στην καρδιά μας  και δεν έσβησε το αποτύπωμά  τους.

Ο Γιάννης είναι η ευλογία των πολλών και των λίγων. Της οικογένειας, των καρδιακών φίλων, των φίλων, των συνεργατών, των μαθητών του.

Η ποιότητα του μυαλού  και του χαρακτήρα του ειπώθηκε σε δεκάδες σχόλια που γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ευφυής, σεμνός, αποτελεσματικός,  έμπιστος,  χαρισματικός, έντιμος, άκακος, ρεαλιστής, σοφός, συναισθηματικός, οξύνους, πλακατζής, ευγενής, απλός, τελειομανής και σίγουρος ότι έκανε το καλύτερο δυνατό.  Αδιαφορούσε για τα φρου-φρού και αρώματα, τα επιφανειακά, χωρίς ωστόσο να υποτιμά την ύπαρξή τους.

Το ήθος, η ακεραιότητα, η ιδιαιτερότητα του Γιάννη αποτυπώθηκαν στο θαυμάσιο κείμενο του αδελφικού του φίλου Πάνου  Μπιτσαξή.

Αποτυπώθηκε εντός μου στα δέκα, δώδεκα και πλέον χρόνια της επαφής μας. Δεν θα την χαρακτηρίσω φιλία,  συνεργασία, κοινωνική σχέση. Ήταν απλά σχέση εμπιστοσύνης. Ό,τι πιο ακριβό  μπορεί ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος. Ό,τι πιο ακριβό μου έδωσε. Του Γιάννη του χρωστώ πολλά. Πρακτικά και συναισθηματικά. Ήταν η φωτεινή λεωφόρος στο σκοτάδι μου με πολλές παρακείμενες οδούς που έβγαιναν σε άλλες φωτεινές  λεωφόρους. Διαφορετικές, μα ολοφώτεινες. Αυτοί είναι οι κοινοί μας άνθρωποι, φίλοι πολύτιμοι και ακριβοί που απέρρευσαν από τον Γιάννη. Και όλοι τους δημιούργησαν το δικό μου, νέο σύμπαν που μου κάνει πολύχρωμο τον κόσμο.

Νοιώθω ότι με τον ξαφνικό θάνατο του Γιάννη πέθανε η μισή ψυχή της Πόρτας. Νοικοκυρεύοντας τα άρθρα του και την ηχητική  συνέντευξη του 2010 –κάτι που πρέπει να κάνω εν χρόνω για όλους τους αρθρογράφους λόγω της αλλαγής πλατφόρμας του site – η συνειδητοποίηση της απώλειάς του έγινε δευτερεύουσα… Μέχρι που η τακτοποίηση ολοκληρώθηκε και βρέθηκα  πολύ μακριά από το Κοιμητήριο Παπάγου και πολύ μακριά από τους κοινούς μας φίλους. Τούτη την ώρα οι κοινοί μας δεσμοί είναι  μια παρηγοριά. Και βρέθηκα ολομόναχη να ανάβω το  καντηλάκι του σπιτιού μου την ώρα που άρχιζε η εξόδιος  ακολουθία συνειδητοποιώντας ότι ποτέ ξανά δεν θα λάβω μέιλ του, δεν θα  διαβάσω νέο κείμενό του, δεν θα ξανασυναντηθούμε όλοι  με τον Πάνο, τη Μαρίνα, τον Σταθόπουλο και τους άλλους εκλεκτούς εντός και εκτός Πόρτας. Δεν θα πούμε arrivederci για  να αφήσουμε ανοιχτή την επόμενη συνάντηση. Και θυμήθηκα ότι η Πόρτα έκανε επίσημη πρεμιέρα στις  8  Απριλίου του 2013 και το πρώτο κείμενο του Γιάννη ήταν αναρτημένο στις 7 Απριλίου  2013… για να έχουμε υλικό. Και στο τελευταίο του μειλ ήταν χαρούμενος γιατί κατάφερε με την καραντίνα να ολοκληρώσει το βιβλίο του «[…]…Τώρα πια δεν είναι συλλογή άρθρων, αλλά βιβλίο με αρχή, μέση και τέλος…[…]». Τα λοιπά του μειλ θα ειπωθούν στην παρουσίαση του βιβλίου που θα είναι για εμάς, όσοι καταφέρουμε να είμαστε παρόντες γιατί «το μέλλον (τελικά) παίζει κρυφτό», μια γιορτή με πρωταγωνιστή τον Γιάννη και εν απουσία του Γιάννη. Ηχηρή  και οδυνηρή.

Τη στιγμή που τοποθέτησα και  λίγες παπαρούνες δίπλα στο  καντηλάκι δέχτηκα από ευγενικό κύριο τηλεφώνημα που με ρώτησε πώς είμαι και απάντησα «δεν είμαι  και καλά. Χάσαμε τον Γιάννη μας. Και τώρα το συνειδητοποιώ». Η απάντηση ήταν καθοριστική: «Συναισθάνομαι τον πόνο σας και το πόσο σημαντικός ήταν, αλλά πιστεύω ότι θα σας ήθελε να συνεχίσετε να είστε μάχιμη και δυνατή».

Κι ενώ πριν από δευτερόλεπτα  ομολογούσα μονολογώντας ότι η μισή Πόρτα έχει πεθάνει και με τι ψυχή θα πάμε στην επόμενη μέρα, εκείνη τη στιγμή ξαναθυμόμουν το τελευταίο μειλ του. Αν δεν υπήρχε η Πόρτα ίσως το ισχυρό συγγραφικό φιλοσοφικό και απλουστευμένο αποτύπωμα του Καραχισαρίδη να μην  είχε γραφεί ποτέ. Ο Γιάννης με την μεγάλη και γενναιόδωρη καρδιά, με το ανοιχτό και πρωτοποριακό μυαλό προσέδωσε στο site την σοβαρότητα, την αξιοπιστία, την φιλοσοφική ματιά, την εγκυρότητα, την στιβαρότητα που  χρειαζόμασταν για να ανέβουμε  με το καλημέρα σας κάμποσα σκαλοπάτια ποιότητας. Δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση τις άξιες υπογραφές των εκλεκτών αρθρογράφων που ξεκινήσαμε το 2013.  Αρκουλής, Σιδέρης, Δρ Κατσώχη, Δρ Ασκητής, Μακρής, Στουραΐτης, Παναγιωτόπουλος, Παπαναστασοπούλου, Χουρδάς, Παυλίδης, Καρακοπούλου, Γέροντας … Αλλά  ο Γιάννης ήταν η  νέα, παρθένα, άγνωστη γραφή. Ένα στρατηγικό μυαλό με άριστες τοποθετήσεις, κατανοητές και σοφές που έγραφε για πρώτη φορά.  Ήταν  ήδη επιτυχημένος Καλλιτεχνικός  Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, των ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και Βέροιας, άριστος σκηνοθέτης με συνεργασίας από Ντάριο Φο και Ένιο Μορικόνε μέχρι Φράνκο Τζεφιρέλι. Αν ο Γιάννης Καραχισαρίδης ήταν μία ιδέα ξιπασμένος εγωιστής, ούτε ματιά δεν θα έριχνε στην ταπεινή μας Πόρτα. Όπως ήταν και οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι με περγαμηνές επιστημονικές αλλά και όσοι ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Κι  όμως.. ο Γιάννης ήταν εκείνος που είπε «μεγάλη μου τιμή να διαβάσουν έστω και πέντε αναγνώστες τις σκέψεις μου». Ο Γιάννης μας. Ο σπάνιος Καραχισαρίδης μας.

Έτσι, “ανέστησα” την μισοπεθαμένη ψυχή της iΠόρτας με την βεβαιότητα ότι, και αν ακόμη δεν ξέρουμε για τι ακριβώς είναι προορισμένη, τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι υπήρξε απολύτως χρήσιμη: Ένας προπομπός σκέψεων του σπουδαίου, σοφού, σπάνιου, λαμπρού και μοναδικού μυαλού για τα ελληνικά δεδομένα, του Γιάννη Καραχισαρίδη. Τόσο φωτεινού που η απώλειά του ενεργοποίησε για έναν ύστατο χαιρετισμό εκείνους που όφειλαν να έχουν τον Γιάννη κοντά τους . Ο Γιάννης τιμήθηκε καθολικά από την Πολιτεία, αλλά πρακτικά έμειναν ανεκμετάλλευτες οι ιδέες του και ο πλούτος των γνώσεών του.

Η ώρα του αποχωρισμού.

Δεν υπάρχει στο μυαλό μου ο αποχωρισμός. Ο Γιάννης είναι εδώ επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα του Πάνου Μπιτσαξή ότι ένα βιβλίο είναι νίκη του ανθρώπου ενάντια στο χρόνο. Η αντίσταση στην αδιαπραγμάτευτη φθορά ότι όλα γίνονται σκόνη στον άνεμο. Ο Γιάννης  ήταν και θα μείνει κοντά μας. Με κάποιους ανθρώπους το αντίο είναι  λέξη ανύπαρκτη. Το arrivederci έχει μια προοπτική._

Γιάννης Καραχισαρίδης (1955-2020)