Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ημέρα Τρίτη, μια εξαιρετικά συνηθισμένη μέρα στο γραφείο, με τα μειλ να διακατέχονται το ένα το άλλο, τηλεφωνήματα επί και εκτός ουσίας, αφεντικά σε απόγνωση και το προσωπικό έτοιμο να ανοίξει το πρώτο μπουκαλάκι σνάπς για την εβδομάδα που διανύουμε. Μια φυσιολογική ημέρα δηλαδή…

Ήξερα τι ήθελα να δω, δεν ήξερα όμως τι να περιμένω. Είχα ήδη κλείσει τα εισιτήριά μου για την συναυλία του «Θεού» πατέρα της ηλεκτρονικής μουσικής Giorgio Moroder. Ναι, αυτός ο ζωντανός θρύλος, ο «μπαμπάς» της ντίσκο και πραγματικά πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής.  Συνθέτης, μουσικός παραγωγός, DJ «μόλις» 78 χρονών να βάζει φωτιά στα ντέκς…

Με τρία Όσκαρ στο ενεργητικό του (1979 για το σάουντρακ του Εξπρές του μεσονυκτίου, 1983 για το What a feeling, Flashdance, το 1986 για το Take my breath away,Top Gun), Grammy και άλλες τόσες σημαντικές διακρίσεις και συνεργασίες με τους μεγαλύτερους και μη αστέρες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ο ιταλός Giorgio έχει ήδη αφήσει το «αιώνιό» του καλλιτεχνικό αποτύπωμα στον πλανήτη.

Ναι, ομολογώ πως ήταν από τις λίγες φορές που ήμουν τόσο χαλαρή και χαρούμενη σε μια συναυλία. Αφού βγήκε στην σκηνή και χαιρέτησε ευγενικά σε άπταιστα γερμανικά, έδωσε το σήμα του και ξεκίνησε το πρόγραμμα με αυτόν πολύ χαρακτηριστικό 80ς ήχο… αυτόν που αγαπώ προσωπικά τόσο πολύ! Αυτή την φορά είχε ολόκληρη μπάντα μαζί του και φωνές… πόσο ξεχωριστές φωνές… απλά ένα φανταστικό σόου που δεν του έλειπε απολύτως τίποτα!

Τραγούδια σταθμός για την ιστορία της ποπ ηλεκτρονικής μουσικής (να ακούν οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι μικρότεροι…), κομμάτια που έγιναν τόσο γνωστά από φωνές μοναδικές όπως αυτή της Βασίλισσας της Ντίσκο Donna Summer, η οποία και έγινε γνωστή χάρη στον ίδιο. Together in electric dreams, Never ending Story, Hot stuff, Bad Girls, Danger Zone, Cat People, the chase και πιο σύγχρονες συνεργασίες του, όπως αυτή με τους ιδιαίτερους Daft Punk, ο Giorgio αποθεώθηκε από το κοινό του. Νομίζω πως έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να νιώθει 14 χρονών, να διαβάζω τους στίχους από τα τραγούδια, να τοιχοκολλώ αφίσες από αγαπημένους καλλιτέχνες στο δωμάτιό μου (κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα στην μητέρα μου…), να ακούω τα αγαπημένα μου χιτ στο Walkman μου και να φαντάζομαι πως ζω σε έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο, σε ένα ροζ σύννεφο όπου όλοι αγαπούν όλους… πόσο μαγικά…πόσο 80ς.

Θα κάνω πολύ καιρό να «συνέλθω» από αυτή την συναυλία. Θα κάνω πολλά χρόνια, αλλά πάλι ίσως και να μην καταφέρω να ξεπεράσω ποτέ το γεγονός πως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος, πως η καθημερινότητα είναι σκληρή και φέρεται «ανελέητα» σε αυτούς που επιμένουν να την προσπερνούν επιδεικτικά και να ονειρεύονται. Εκεί είναι όμως όπου οι τέχνες «αντεπιτίθενται» και κάνουν όλον αυτόν τον κακό χαμό υποφερτό, του δίνουν νόημα και ουσία και κάνουν τους ανθρώπους που είναι λίγο παραπάνω ευαίσθητοι από τους άλλους, να νιώθουν πως υπάρχει σοβαρός λόγος ύπαρξης τελικά.

Εξάλλου «χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος» (Φρήντριχ Νίτσε).