Ιούλιος και νύχτα, με τη μάνα είμαστε στο χωράφι που ούτε καταλάβαμε πότε κιόλας έφθασαν μεσάνυχτα στην προσπάθεια μας να ποτίσουμε με τα λάστιχα κι εκείνο το περιβόλι με τις ντομάτες, τις πιπεριές και τα άλλα ζαρζαβατικά.

Όχι, δεν φοβόμαστε, η νύχτα είναι ο καλύτερος σύμμαχος για τοιούτου είδους εργασίες. Ο πατέρας εργάζεται στα Φιλιατρά – αρκετά μακριά από το χωριό – ανοίγοντας εκείνον τον αγωγό που θα μεταφέρει με τις σωληνώσεις του το νερό σε οκτώ Δήμους της περιφέρειας.

Το χωράφι από το χωριό δεν απέχει και πολύ, αλλά είναι η νύχτα που μας δυσκολεύει στην επιστροφή, ξεχάσαμε βλέπεις να πάρουμε και ένα φακό μαζί μας. Ξάφνου και για καλή μας τύχη ακούμε θόρυβο. Τρακτέρ μάνα θα είναι!

” Σώπα παιδάκι μου, τέτοια ώρα ποιος τρελός περπατάει τους κατσικόδρομους;”

Παρά τα οκτώ μου χρόνια, σκαρφαλώνω την ανηφόρα και πράγματι ο θείος περνούσε κατεβαίνοντας από το βουνό όπου είχε πάει ν’ ανάψει τα καντήλια στο ρημοκλήσι, χρόνια ξεχασμένο από τους χωριανούς και τους διερχόμενους.

Τύχη “βουνό” για μας να μας μεταφέρει στο χωριό. Παρατάμε τα λάστιχα να ποτίζουν όλη τη νύχτα, η μάνα ανεβαίνει και κάθεται δίπλα στο θείο και ‘γω ξαπλώνω στην καρότσα.

Αν και τόσα χρόνια παραμονής μου στο χωριό, τέτοιο πρωτόγνωρο αίσθημα απορίας, πρώτη φορά το συναντώ. Είναι διαφορετική η αίσθηση να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά μεσάνυχτα προς τον ουρανό και να μετράς τα άστρα, από το να είσαι ανάσκελα ξαπλωτός και να τα περιεργάζεσαι.

Οι απορίες για το άγνωστο, αρχίζουν να θέτουν ερωτήματα στο μυαλό μου: Πόσα αστέρια χωράει αυτός ο ουρανός, γιατί να πεθαίνουν οι άνθρωποι και να μη μένουν αιώνιοι απολαμβάνοντας ένα τέτοιο θέαμα, για ποιο λόγο τελικά να γεννιόμαστε, αφού είμαστε φθαρτοί;

Μεγάλωσα πια. Αυτή η εικόνα με συνοδεύει παντού και πάντα, και όταν έρχεται η στιγμή να δώσω ένα γενικό – βασικό περίγραμμα της υπαρξιακής αγωνίας των ανθρώπων στους ηθοποιούς που κάνουμε πρόβες θεάτρου, το θέτω πάντα και μένουν κι αυτοί με τις ίδιες απορίες.

Ναι, θα μου πείτε, ότι είναι απορίες ενός οκτάχρονου παιδιού κάτω από το ταβάνι του ουρανού του, καθ’ ον χρόνον η μάνα μου λαχανιάζει, τα τζιτζίκια παίζουν το τραγούδι τους στα δέντρα σκαρφαλωμένα, και στο βάθος του ορίζοντα ένα αστέρι αποκόπτεται, πέφτει πίσω απ’ το βουνό και χάνεται…

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr