Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Με τον Κάρολο Παπούλια διαφωνούσα σε πολλά θέματα όταν ήταν υπουργός των Εξωτερικών. Ετσι, όταν επισκεπτόταν τη Νέα Υόρκη για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διάφορες συνόδους, ήταν μεν ευγενής απέναντί μου, αλλά έδειχνε και την δυσαρέσκειά του.

Κι όμως, αργότερα ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τίμησε -μαζί με άλλους- με το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα, μια ανώτατη κρατική τιμή, προφανώς αναγνωρίζοντας τις όποιες υπηρεσίες μου στην πατρίδα, σε εκδήλωση που έγινε στην μεγάλη αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου.
Ηταν σαφές ότι έβαλε το καθήκον του υπεράνω των αισθημάτων του και της πολιτικής. Με τον τρόπο αυτό τίμησε και τον εαυτό του, αλλά και -το σπουδαιότερο- το αξίωμά του.
Δεν θα ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που έκανε κάτι ανάλογο.
Αναφέρομαι στο μικρό αυτό προσωπικό παράδειγμα τώρα που πέθανε, για να υποστηρίξω ότι πολιτικοί και άλλοι ηγέτες -και εκδότες- πιο συχνά από ό,τι φανταζόμαστε ξεπερνούν προσωπικές πικρίες, αδικίες και πολιτικές σκοπιμότητες για να κάνουν το καθήκον τους.
Κάνοντας αυτό τιμούν το αξίωμά τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας, συμβάλουν στην πολιτική σταθερότητα, και στην, κατά το δυνατόν, ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής.
Αυτό δεν γίνεται γνωστό, γιατί διαχρονικά η πολιτική σκηνή διακρίνεται από οξύτητα, που φτάνει μέχρι και στον διχασμό. Συχνά ο πολιτικός λόγος είναι τόσο αμετροεπής, τόσο επιπόλαιος, με μόνη σκέψη το προσωπικό πολιτικό όφελος που φτάνει μέχρι του σημείου να εκσφενδονίζονται κατηγορίες για προδοσία, για διαφθορά σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων για το τίποτα.
Μέσα στο κλίμα αυτό είναι αδύνατο για τα κόμματα να συνεργαστούν για το κοινό συμφέρον, όπως για παράδειγμα θα έπρεπε να είχαν συνεργαστεί στο νομοσχέδιο για την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στον Απόδημο Ελληνισμό, που αποτελεί στίγμα για την αξιωματική αντιπολίτευση.
Υπάρχουν όμως και φορές που πολιτικοί, οι οποίοι συγκρούονται δριμύτατα δημόσια, συνεργάζονται στο παρασκήνιο και ακόμα ο ένας αναγνωρίζει σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες τα θετικά χαρακτηριστικά του αντιπάλου του.
Ενα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος παρά την οξύτατη, πολλές φορές απαράδεκτη κριτική που δημόσια του έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, τον ενημέρωνε πλήρως για τα εθνικά θέματα διαμέσου του τότε διευθυντή του διπλωματικού του γραφείου, διακεκριμένου πρέσβη Λουκά Τσίλα.
Αυτό αποκρύπτεται όμως από τον λαό γιατί θα δυσκολευόταν να εξισορροπήσει την δημόσια σύγκρουση με την παρασκηνιακή συνεργασία των πολιτικών αντιπάλων.
Ενα τέτοιο παράδειγμα στον ομογενειακό μας χώρο αποτελεί ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, ο οποίος σεβόταν και τιμούσε τον Θρόνο του τόσο που δεν επέτρεψε μικρότητες στον εαυτό του.
Δεν λειτουργούν βέβαια με τα κριτήρια αυτά όλοι όσοι κατέχουν ηγετικές θέσεις. Πρέπει να είναι όμως αρκετοί που το κάνουν αν κρίνουμε από τα μικρά μεν αλλά σταθερά βήματα προς την πολιτική σταθερότητα και πρόοδο της χώρας.
Αιωνία η μνήμη του.