Λαύριο 1896. Κάποιοι το λένε πόλωση. Εμείς το λέμε μνήμη.

Σαν σήμερα πριν από 123 χρόνια, ξέσπασε η μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων του Λαυρίου.

Τα αιτήματα απέναντι στην εταιρεία του Ιταλού Ζαν Μπαπτίστ Σερπιέρι, δεν αφορούσαν μόνον τα αυτονόητα αλλά και τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους:

Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημιουργία φαρμακείου (!), μεταφορά τραυματιών στο νοσοκομείο, για να μην πεθαίνουν στο δρόμο, αύξηση μεροκάματου, κατάργηση των μεσαζόντων εργολάβων που αναλάμβαναν από την εταιρεία τις στοές και κρατούσαν τη μερίδα του λέοντος από τους μισθούς των εργατών, εργατικές κατοικίες – γιατί μέχρι τότε ζούσαν σε παραπήγματα και σπηλιές!

Η απεργία κλιμακώθηκε, με τη δολοφονία δύο εργατών από τους φρουρούς του Σερπιέρι, σε κανονικό πόλεμο. Όταν ο πολέμος τελείωσε, 14 μέρες μετά, οι φρουροί είχαν εξοντωθεί όλοι εκτός από έναν, πολλοί ακόμα εργάτες είχαν πέσει νεκροί, ο Σερπιέρι είχε φυγαδευτεί μεταμφιεσμένος σε παπά, στρατός είχε εγκατασταθεί «δια την τήρησιν της τάξεως» στα ορυχεία και την πόλη και οι απεργοί είχαν κερδίσει μόνο το αυξημένο μεροκάματο…

Αυτή είναι η ιστορία που διδάσκεται ως υποπαράγραφος στα παιδιά μας. Ένα κεφάλαιο από τους αγώνες του εργατικού κινήματος που κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσουν και κάποιοι άλλοι να στιγματίσουν ως «εξέγερση» ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.

Αμφιβάλλετε; Ας δούμε πόσα από τα mainstream media θα κάνουν έστω και απλή αναφορά στην απεργία του 1896, σήμερα…

Ε, λοιπόν, εμείς δε θα τους αφήσουμε να το ξεχάσουν. Γιατί οι αγώνες των εξαθλιωμένων εργατών – εκείνων των εσωτερικών μεταναστών που ζητούσαν ψωμί, στέγη και έναν τρόπο να αναστήσουν τα παιδιά τους, είναι κομμάτι της περήφανης ιστορίας του τόπου μας.

Κάποιοι, αυτό το λένε πόλωση. Εμείς το λέμε μνήμη.

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr