Έμαθα πως έγινε χαμός για μια πολυπόθητη πρόσκληση στην κατοικία του Αμερικανού πρέσβη επ’ ευκαιρία της 242ης επετείου της 4ης Ιουλίου, Ημέρας Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α.

Το πόσοι εκπρόσωποι αυτής της πολιτικής κίνησης που πριν λίγα χρόνια πέταγαν πέτρες στον Μπίλλι τον Κλίντον ( αυτόν με τον λεκέ στο παντελόνι), παρευρεύθηκαν και έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους δεν λέγεται.

Τότε ήθελαν να φτάσουν στην αμερικανική πρεσβεία και να φωνάξουν yankee go home, σήμερα ήθελαν να φτάσουν πάλι στο ίδιο μέρος και να φωνάξουν welcome home.

Μικρή η διαφορά θα μου πείτε. Δεν είναι δα και τόσο παράλογο ε; Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι οι απόψεις τους φαίνονται λογικές κι ότι οι “ιδέες” τους μπορεί να γίνουν αποδεκτές.

Άλλωστε, οι γνώμες των περισσοτέρων είναι όντως λογικές, και είναι συχνά αποτέλεσμα μακράς διεργασίας σκέψης· όσο για τις ιδέες τους, είναι σε γενικές γραμμές αποδεκτές.

Προφανέστατα, όμως, δεν είναι πάντοτε έτσι.

Ορισμένοι αναπτύσσουν καμιά φορά απεχθείς απόψεις, ιδέες για τις οποίες δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι κάποιοι θα μπορούσαν να τις ενστερνιστούν (όπως εκείνη που συνίσταται στο να μπαίνεις σε όποια χώρα δεν σου γουστάρει ή δεν σου κάθεται και να την κάνεις λαμπόγυαλο.

Τέτοιου είδους πράγματα ξεπερνούν κάθε όριο).

Αλλά, αν και οι απόψεις τους δεν είναι πάντα λογικές, οι άνθρωποι αυτοί επιμένουν οπωσδήποτε να τους δώσουν μια κάποια επίφαση λογικής. Να γιατί ξεκινάνε τόσες φράσεις τους λέγοντας: “Δεν είμαι (ιμπεριαλιστής ή τέτοιου είδους άνθρωπος ), αλλά… φιλάνθρωπος, ανθρωπιστής που επεμβαίνω για να σώσω τον φτωχό Χασάν από την τυραννία του κακού βεζύρη.”

Όλοι μας θέλουμε να εκπέμπουμε μια εικόνα λογικού και ψυχικά ισορροπημένου ανθρώπου, ακόμη κι όταν ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή η εικόνα είναι το αντίθετο της πραγματικότητας.

Τελικά είμαστε η εικόνα που σερβίρουμε για τον εαυτό μας.

Είμαστε αυτοί που λέμε ότι είμαστε στα μάτια των άλλων.

Και όταν αυτός ο Άλλος είναι “εύκολος” και “ξεχασιάρης”, τότε μας δέχεται όπως και να παρουσιαζόμαστε χωρίς ποτέ να μας λέει αυτό που σκέπτεται, ή που κάποτε σκεφτόταν.

Γίνεται του χεριού μας, ποτέ δεν μας ζητάει να φύγουμε ή δεν μας ρωτάει πόσους πήραμε στο λαιμό μας, αλλά γεύεται γουργουρίζοντας φρέσκα καναπεδάκια και θαλασσινά αποδεχόμενος χαμογελαστά και ολίγη από την κόλασή μας ή το διαβολικό μας εαυτό για …καλό σκοπό.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr