Η Μαρία Γεωργαλά  είναι  MSc Επικοινωνιολόγος – Σύμβουλος Σταδιοδρομίας Εφήβων & Ενηλίκων Mentor Επιχειρηματικότητας –GCDF. [email protected]

Η Δέσποινα είναι 25 χρονών. Από τα 18 της ζει στην Βόρεια χώρα με τα ακριβά πανεπιστήμια.

Έφυγε τη στιγμή που άρχιζε η κρίση. Παιδί καλοζωισμένο, μικρομεσαίας οικογένειας, θεώρησαν οι γονείς, ότι η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν έχει να προσδώσει τίποτα στην κόρη τους. ‘’Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ένα χάος, μόνο καταλήψεις και βανδαλισμοί’ . Έτσι και αλλιώς σε αυτή τη χώρα δεν θα μπορέσει ποτέ να δουλέψει, σκέφτηκαν. Τόσοι και τόσοι φεύγουν. Η συνεχόμενη διαρροή επιστημονικού προσωπικού είναι ένα γεγονός. Γιατί να μην φύγει ένα παιδί εγκαίρως από τα 18 του, για να γλιτώσει το χάος της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα; Χρήματα δεν είχαν, αλλά η βόρεια χώρα ευτυχώς είχε φροντίσει και έδινε εκπαιδευτικά δάνεια στους φοιτητές άλλων χωρών.

Η ζωή δύσκολη. Άλλη. Ξένη. Φιλίες ελάχιστες, οι γονείς από δίπλα σε κάθε της βήμα . Τέλειωσε το πτυχίο στην ώρα του. Τελείωσε το μεταπτυχιακό και αυτό στην ώρα του. Όλα στην ώρα τους, καλά καμωμένα, σε ένα σύστημα που ευνοεί τους άριστους και δεν τους αφήνει να χαθούν, ακόμη και τους μέτριους ευνοεί, αυτούς που έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους και αν έμεναν εδώ στην εκπαιδευτική ‘’ψωροκώσταινα’’ θα ήταν αποτυχημένοι και αιώνιοι φοιτητές, όπως έλεγαν οι γονείς της αλλά όπως το πίστευε και ή ίδια πλέον. 

Η Δέσποινα γύριζε πίσω τα καλοκαίρια. Ένιωθε όμως μοναξιά γιατί είχαν λιγοστέψει οι φίλοι του σχολείου. Και τους χειμώνες ένιωθε μοναξιά γιατί έπρεπε να διαβάζει πολύ για να μην απογοητεύσει τον εαυτό της και τους γονείς της.

Η Δέσποινα τώρα δουλεύει. Βρήκε μια δουλειά περίπου στο αντικείμενό της, που δεν της πολυαρέσει, (ούτε η δουλειά , ούτε το αντικείμενο, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα), που της επιτρέπει να αποπληρώνει το δάνειο σιγά σιγά και για πολλά χρόνια. Δεν είναι υποχρεωμένη να μείνει στη βόρεια χώρα για να δουλέψει και να αποπληρώνει το δάνειο, όμως τελικά, που αλλού να πάει, αφού η δική της χώρα αδειάζει από τα καλά μυαλά που προσπαθούν να επιβιώσουν κάπου άλλου και η ανεργία καλπάζει. Οπότε μια χαρά είναι εκεί που είναι.

Η Δέσποινα είναι 25 χρονών, δεν έχει φίλους, έχει συναδέλφους που γυρίζουν στα σπίτια τους το απόγευμα χωρίς πολλά -πολλά , άντε να πιουν πριν πάρουν το τρένο μαζί μια μπύρα. Όχι συχνά . Δεν έχει χόμπι, γιατί κοστίζουν και τα χρήματα από τη δουλειά φτάνουν μόνο για τα αναγκαία. Έχει όμως μπόλικη εικονική ζωή στα social media, παρακολουθεί επισταμένως τη ζωή των άλλων και έχει τη ψευδαίσθηση ότι κατά κάποιο τρόπο εμπλέκεται σε αυτήν, έχει συνδρομή στο Netflix και η ώρα περνάει ευχάριστα. Γενικά, η ώρα να περνάει..

Προσπαθεί να συνηθίσει τη βροχή, προσπαθεί να συνηθίσει το δωμάτιο που μένει, σε ένα σπίτι με άλλα  δύο  δωμάτια, με δικό της ευτυχώς μπάνιο, αλλά κοινή κουζίνα και σαλόνι . Κουζίνα στην οποία έχει το δικό της ράφι στο ψυγείο και σαλόνι που δεν κάθεται ποτέ γιατί ούτε και κανείς από τους δυο συγκάτοικους της κάθεται. Σπάνια τους βλέπει και αυτούς και τώρα με την πανδημία τρέμει μήπως και τους δει.

Η Δέσποινα είναι 25 χρονών και προσπαθεί ακόμη να ονειρεύεται. Είναι πραγματικά μια περίπτωση για σκέψη η Δέσποινα. Μια σκέψη  που αφορά στο  μέλλον όλων μας.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr