Ο γέρο σκύλος κάθε τόσο κοντοστέκεται
και κοιτάζει τον συνοδό του αν ακολουθεί
αν κουράστηκε, αν λαχανιάζει, αν τον πιέζει το λουρί.
Κάνει, τάχα μου, πως χαζεύει ένα λουλούδι,
ή, πως σηκώνει το πόδι για πιπί στο δέντρο.
Συνθηματικά είναι όλα αυτά και σαν κινήσεις
αβροφροσύνης. Συμπεριφορές είναι που
συνηθίζουν, ακόμη, οι σκύλοι κι έχουν ξεχάσει
πολλοί άνθρωποι. Πάνω απ’ όλα προσέχει
τον γέρικο σύντροφό του να μην εκθέσει,
να νοιώθει πως αυτός έχει την πρωτοβουλία
ώσπου να γυρίσουν και οι δυο ασφαλείς
στο σπίτι για μιαν, ακόμα, ημέρα…

(από το βιβλίο ” Τραγούδια για το Πένθος”. Εικονογράφηση: Ο φίλος μου Στέλλιος Σκούλος, εκ Θεσσαλονίκης)