Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

«Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί» είπε κάποτε ο Φρανσουά Μιττεράν. Σαν να ήξερε ότι μετά από τόσες δεκαετίες το ευρωπαϊκό ιδεώδες θα παρέμενε καθηλωμένο στο αιώνιο ριζικό φαντασιακό του.

Ούτε λοιπόν ευρωομόλογο εκδίδεται για την έκτακτη κατάσταση που ζούμε, ούτε πλαφόν μπαίνει στις τιμές του φυσικού αερίου( με το ενεργειακό ολιγοπώλιο να κερδοσκοπεί πάνω στις κοινωνίες που χρυσοπληρώνουν λογαριασμούς παροχών), ούτε ουσιαστική διπλωματική διαμεσολάβηση γίνεται για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία ( κάτι τηλεφωνήματα του Μακρόν στον Πούτιν, κάτι επισκέψεις πρωθυπουργών στο Κίεβο και τηλε-μανιφέστα του Ζελίνσκι στα κοινοβούλια, ενώ ο Ερντογάν μεσολαβεί ώστε Ρωσία-Ουκρανία να αρχίσουν διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη)

Η προτεσταντική νομισματική νομιμοφροσύνη της ΕΕ εξαντλείται σε οικονομικές κυρώσεις: έξω από το swift οι ρωσικές τράπεζες και δήμευση περιουσιών των ολιγαρχών γύρω από τον Πούτιν( αφού εν τω μεταξύ  επί δυο δεκαετίες τους αφήναμε να αγοράζουν ακίνητα, γιωτ και ομάδες).

Και φυσικά, ξεκινούν στην ΕΕ νέα εξοπλιστικά προγράμματα που θα ωφελήσουν μεταξύ άλλων κάπως και  την αμερικανική αμυντική βιομηχανία ( πχ 100 δις η Γερμανία : το πάγιο αίτημα των αμερικανών για ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση του ΝΑΤΟ ). Και εσχάτως, μεγάλα deals ΕΕ με ΗΠΑ και Άραβες φίλους τους για παροχή LNG στις επόμενες δεκαετίες, ώστε να απεξαρτηθούμε ενεργειακά από τους Ρώσους( και χωρίς να ξέρουμε αν τελικά θα μας βγει φθηνότερα ο λογαριασμός στο μέλλον)

Με απλά λόγια: η μυωπική μονεταριστική ΕΕ σχεδόν σώζει τον αμερικανικό καπιταλισμό σε καιρούς διευρυμένου στασιμοπληθωρισμού, αναζωογονώντας την πολεμική και ενεργειακή της βιομηχανία. Η τελευταία είχε επενδύσει δις δολάρια στο άφθονο σχιστολιθικό αέριο των εδαφών της(μέθοδος fracking) και έψαχνε διακαώς τρόπους σκόπιμης παράτασης της περίφημης πράσινης μετάβασης στο παγκόσμιο ενεργειακό σκηνικό της κλιματικής αλλαγής(για την οποία φυσικά δεν καίγονται τόσο πολύ οι Αμερικανοί αλλά και οι συνέταιροι τους Άραβες πετρελαιάδες).

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Ευρώπη «δεν υπάρχει» ως η μεγάλη ιδέα της συγκολλητικής ταυτότητας, έτσι δηλαδή που την προβάλλουν οι ηγεσίες των κρατών και οι τεχνοκράτες κομισάριοι. Η Ευρώπη υπάρχει παρά μόνο ως Λεβιάθαν με σιδερένιο χέρι στα εθνικά δημοσιονομικά κάθε χώρας. Χωρίς συγκλίνουσες οικονομίες και με ανόμοιες μικροοικονομικές δομές. Και έτσι ουσιαστικά σερνόμαστε ως Ένωση πίσω από τον παγκοσμιοποιημένο αμερικανικό καπιταλισμό, πολλά χρόνια τώρα.  Φτιάξαμε δήθεν το δικό μας δολάριο, χωρίς όμως τα δικά του ασύγκριτα προνόμια (απεριόριστης έκδοσης, ισότιμης κυκλοφορίας στις ομοσπονδιακές πολιτείες, αμοιβαιοποίησης χρέους, κ.α). Και το κυκλοφορούμε δήθεν ως γενικό ισοδύναμο ενώ πρόκειται για ανισοβαρές σημαίνον που εξομοιώνει μόνο ονομαστικά ανόμοιες οικονομίες και ολιγοπωλιακές αγορές, με εμφανείς ανισότητες σχεδόν παντού.

« Ο χωρίς κράτος χαρακτήρας του ευρώ ισοδυναμεί με πολιτική πρακτική επίβλεψης της αγοράς» γράφει ο Bonefeld. Αυτή την αγορά όμως είναι που τελικά «επιβλέπουν» καλύτερα οι Αμερικανοί, ειδικά από τότε που συγκροτήθηκε η Ευρωζώνη των αποκλίσεων.Και το πετυχαίνουν οδηγώντας το παγκόσμιο εμπορικό και νομισματικό παίγνιο σε σταθερά για τα συμφέροντα τους εδάφη( παρά τον κινεζικό παράγοντα ή τον ρωσικό πυρηνικό κίνδυνο όπως τώρα).

Και επι χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ δήθεν έριχναν γέφυρες με το καθεστώς Πούτιν και απέφευγαν το ψυχροπολεμικό κλίμα, έβλεπαν πάντα με καχυποψία τους γερμανο-ρωσικούς ενεργειακούς δεσμούς και τις ευρώ-κινεζικές προσεγγίσεις. Και μας «προειδοποιούσαν» για αυτά όλα. Μηδενίσαν τα επιτόκια, πλημμύρισαν με δολάρια τον πλανήτη και την ίδια στιγμή καθοδηγούσαν το ΝΑΤΟ να επεκταθεί ανατολικά στην Ευρασία. Η χωροχρονική αμερικανική ηγεμονία – του χρέους και του δολαρίου που από το 1971 δεν αναφέρεται στον χρυσό – μάλλον πάντα θα επενδύει στον βολικό ασταθή πολυπολισμό της διεθνούς γεωπολιτικής. Έτσι άλλωστε μας διδάσκει η Ιστορία (και μας το υπενθύμιζε συχνά ο Kissinger…)