Νίκος Βασιλειάδης

Τί να μπορεί να θυμηθεί ένα μικρό παιδί 4 ετών, από μια ταραγμένη πολιτική περίοδο 53 χρόνια πριν; Σχεδόν τίποτε θα μου πείτε. Και είναι πράγματι σχεδόν αλήθεια. Ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί και να καταλάβει ούτε τις διώξεις των αντιφρονούντων, ούτε τα βασανιστήρια στην Ασφάλεια, ούτε τις φυλακίσεις και τις εξορίες σε Γυάρο και Λέρο, ούτε την λογοκρισία, ούτε τις κηδείες του Γεωργίου Παπανδρέου και του Γιώργου Σεφέρη.

Θυμάμαι όμως καλά γιατί ο εφιάλτης αυτός κράτησε για χρόνια, τα γεγονότα στη Νομική, τις διαδηλώσεις και την εξέγερση του Πολυτεχνείου πλαισιωμένα από μια ζωή που η καθημερινότητα επέβαλλε ακούσματα της μουσικής των Beatles, τις μίνι φούστες και τα παντελόνια καμπάνα, τα μακριά μαλλιά και τα γυαλιά με τους χοντρούς κοκάλινους σκελετούς. Θυμάμαι την Ελλάδα «στον γύψο», και το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» να ακούγεται από τον δέκτη της ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Θυμάμαι τον πατέρα μου να έχει γυρίσει από ένα ταξίδι και να μιλά για τον Μάο και την Κίνα και την Πολιτιστική Επανάσταση, την Άνοιξη της Πράγας, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ανάκατα με τους Χίπηδες στα Μάταλα της Κρήτης τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, για τα δικαιώματα των γυναικών και των μαύρων, τα νέα από την Πορτογαλία με την Επανάσταση των Γαρίφαλων, το πρώτο βήμα του ανθρώπου στη Σελήνη, τα νομίσματα, τα σπιρτόκουτα, αλλά και τον Λυκαβηττό από τα οποία το γνωστό πουλί της χούντας δεν έλλειπε ποτέ…

Θυμάμαι την γκάφα να βάλω στο πίκ απ σε μια οικογενειακή γιορτή δυνατά έναν δίσκο του Μίκη Θεοδωράκη, το έντρομο βλέμμα της μάνας μου, το σαλτάρισμα για να σταματήσει ο δίσκος να παίζει και ένα απίστευτο κυνηγητό ενός αστυνόμου στη Λένορμαν εναντίον των “Τρώων” την παλιοπαρέα των παιδιών της Λακωνικής, όταν βγαίνοντας από το σχολείο φωνάζαμε δυνατά: ο καράφλας Παττακός! Βλέπετε ακόμη και μικρό παιδί να ήσουν δεν μπορούσες να μην ενοχληθείς από την καραφλή φιγούρα του Παττακού που σε καθημερινή βάση με το μυστρί στο χέρι εγκαινίαζε τα νέα μεγαλόπνοα έργα της επταετίας… και πάντα με μία ντελικάτη κίνηση του χεριού έριχνε ο ίδιος πρώτος τη λάσπη…

Θυμάμαι τα πασχαλινά αβγά του Παπαδόπουλου που δεν έχανε την ευκαιρία για τσουγκρίσματα μπροστά από τους οβελίες που ψήνονταν στις σούβλες… Έναν φαντάρο της σκοπιάς εγκατεστημένο σε ένα τεράστιο ομοίωμα πασχαλινού αβγού.

Θυμάμαι τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ…Έπρεπε να μεγαλώσω λίγο για να καταλάβω τι σημαίνει Χούντα, όταν σκαστός απ’ το Σχολείο μου διαποτισμένος με το όνειρο μιας κάποιας Δημοκρατίας, που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, από τον δάσκαλό μου, καλή του ώρα του Χρήστου Μαγκλάρα, μπήκα μέσα στο Πολυτεχνείο αναζητώντας τον ξάδελφό μου τον Μπάμπη, φοιτητή. Ο χρόνος αφήνει πίσω του τις αναμνήσεις σαν μια καμένη σκόρπια κινηματογραφική ταινία. «Πάρε τον σε παρακαλώ και πήγαινέ τον σπίτι του, εδώ κινδυνεύει», τα λόγια του Μπάμπη σε έναν άγνωστο κύριο με ένα άσπρο Φιατ στην Πατησίων μπροστά από την κλειστή πύλη του Πολυτεχνείου, «η μάνα του θα έχει τρελαθεί»…

Μα όλοι τρελοί δεν είμαστε εκείνες τις μέρες;

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr