Ο Γιάννης Πανούσης είναι Ομότιμος Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ

….κλείνει η πόρτα

Τελειώνει η εξουσία σου

Βγαίνω από το παιχνίδι

Πάνε αλλού να κυριαρχήσεις

Χρ.Λαμπούση, Ανάδυση

Δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε την πρό-θεση ν’αμφισβιητίσω τους έγκριτους συνταγματολόγους στην αντιπαράθεσή τους με τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα Α.Π

Θέλω, ως απλός πολίτης, να καταθέσω κάποιες λογικές απορίες, οι οποίες προκύπτουν από τον τρόπο με τον οποίο έχουν αντιμετωπισθεί διαχρονικά οι Ανεξάρτητες Αρχές [Α.Α]

-οι αριστερές κυβερνήσεις δεν δέχονται οι εν λόγω Α.Α ν’αμφισβητούν το Απόλυτο Δόγμα τους, άρα είναι άχρηστες μέχρι επικίνδυνες

-οι δεξιές κυβερνήσεις δεν θέλουν να ενοχλούνται κατά τη διάρκεια της ’επωφελούς’ θητείας τους από οιονεί-δικαιοδοτικά όργανα, εκτός κεντρικού ελέγχου

-οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις δεν  κρίνουν θετική για την άσκηση της κοινωνικής τους πολιτικής την ύπαρξη θεσμών με έντονο νομικό χαρακτήρα

Πέραν όμως των επιμέρους ζητημάτων παραμένει ανοικτή η βασική αμφισβήτηση:

-πρόκειται για έναν κεκαλυμμένο ιμάντα [παρα] εξουσίας της [κάθε] κυβέρνησης; για ένα θεσμό-μούφα; ή μήπως για ένα μηχανισμό αντιπολίτευσης;

Επειδή όμως οι εκάστοτε κυβερνώντες, κινούμενοι άπαντες μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών παραδόσεων, είναι υποχρεωμένοι να ψηφίσουν συντάγματα και νόμους που ρυθμίζουν τα των Α.Α, επιχειρούν να μετακινήσουν το θέμα λίγο στο πλάϊ:

-ποιός προτείνεται για Πρόεδρος

-ποιοί τον επιλέγουν

-ποιός εντέλει αναλαμβάνει

-γιατί συμφώνησαν οι άλλοι[πλην της κυβέρνησης]

-έως πότε στηρίζεται ο θεσμός και ο Πρόεδρος

Οι θέσεις των κομμάτων πολλάκις εξαρτώνται από το αν βρίσκονται στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση.Η οπτική τους γωνία δεν είναι θεσμική αλλά συγκυριακή και σκοπιμότητας, με συνέπεια οι Α.Α αντί να παρεμβαίνουν στις θεσμικές ‘παρεκκλίσεις’ να αναμιγνύονται [θέλοντας και μη] στα πολιτικά παίγνια.Δεν προσεγγίζουν οι πολιτικοί τις αρμοδιότητες και τις αποφάσεις οριζόντια, σύμφωνα με τις συνταγματικές πρόνοιες, αλλά κάθετα, σύμφωνα με τα επικοινωνιακά οφέλη της στιγμής.

Αποτέλεσμα:το Κράτος υποπτεύεται ή υπονομεύει τις Α.Α, πολλοί πρόεδροι αισθάνονται όμηροι των συσχετισμών πολιτικών δυνάμεων, τα κόμματα υποκρίνονται, τα ΜΜΕ λαϊκίζουν, η κοινωνία θεωρεί τα πάντα προσχηματικά, ο πολίτης δεν ξέρει ποιόν να πιστέψει.

Κι όταν σε όλα αυτά προσθέσει κάποιος τις διχογνωμίες επιστημόνων και δικαστικών αρχών αντιλαμβανόμαστε όλοι ποιά ακριβώς τύχη μπορεί να έχει η Δημοκρατία μας, όταν η αμφισβήτηση μπαίνει, σαν βαθύ στιλέτο, στα σπλάχνα των θεσμών της.

Κάποια στιγμή δεν θα έχει πλέον ενδιαφέρον ‘ποιός είχε δίκιο’, γιατί η ζημιά της γενικευμένης καχυποψίας θα έχει τόσο πολύ δηλητηριάσει το κλίμα που οι πολίτες θα ζητούν απαντήσεις σε δημαγωγούς ή σε μάγους.

Προσοχή λοιπόν στις μεγαλοστομίες και στις  δίκοπες ή εμπρηστικές δηλώσεις.