Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Έλλη Παππά:…..”Στον ύπνο μου άκουσα κλειδιά. Ήτανε ακόμη στην αυλή, μα άκουσα το βρόντηγμα των κλειδιών. Τινάχτηκα πάνω και φώναξα τον Νίκο. Είχε ακούσει και κείνος. “Ε, ναι, έρχονται…”, μου αποκρίθηκε. Τους είδα. Ανοίξανε όλα τα κελιά εκτός απ΄ το δικό μου. Ο Νίκος ζήτησε να με δει. Δεν μου ανοίξανε. Μας αφήσανε το παραθυράκι με τα σίδερα για ν΄ αποχαιρετιστούμε. Είδα το αίμα να χάνεται από το πρόσωπό του όταν κοιταχτήκαμε και ξέραμε πως δεν υπήρχε για μας άλλη μέρα. Ο Νίκος έγειρε κοντά μου. “Πρέπει να ζήσεις, μου΄πε, πρέπει…”. Το πρόσωπό του ήτανε γκρίζο, έκανε πολλή προσπάθεια για να μην αφήσει να κυλήσει ούτε ένα δάκρυ. Μου’ δωσε το ρολόι, το στυλό, το πορτοφόλι με τις φωτογραφίες. “Πάμε” είπε ο επικεφαλής. Ένα φιλί μες απ΄ τα σίδερα. Δεν ήξερα αν ζούσα ή αν αυτό ήτανε η κόλαση. Θυμάμαι που τους είχα ρωτήσει γιατί δε μ΄ανοίγουνε κι εμένα. “Δεν είσαι στο χαρτί” μου είχε αποκριθεί ο αρχιφύλακας, και φαινότανε στεναχωρημένος. Θυμάμαι που φώναξα “Πάρτε με και μένα” κι ύστερα σωριάστηκα στο στρώμα. Άργησα πολύ να συνέλθω για να κλάψω.
Ξημέρωσε, ανοίξανε, βγήκα στην αυλή. Ήθελα να βγω. Όπως κάθε πρωί. Ήτανε συννεφιά και στη στέγη της φυλακής καθότανε ένα περιστέρι. Εκείνος δεν ήτανε πια… Γύρισα στο κελί κι έκανα το σχέδιό μου. Να ζήσω, δεν μπορούσα. Ν΄αφήσω ανεκπλήρωτη την επιθυμία του, δεν γινότανε. Πως μπορούσα να τα συνταιριάξω τα δυο; Έγραψα γράμματα και περίμενα την ευκαιρία να τα στείλω έξω. Θα έγραφα κι ένα ακόμη, ένα γράμμα – δυο λόγια στον Πλαστήρα. Θα του πέταγα στα μούτρα τη ζωή μου, γιατί στην πραγματικότητα ME EIXE εκτελέσει”.