Γεγονός είναι ότι στην πραγματικότητα «ελαττώνεται» ο Άλλος ως αναγκαίος αντικατοπτρισμός. Και αυτό γιατί δεν αντανακλάται πλέον πουθενά ο ατομικός αγωνιώδης χρόνος, αφού με τον εγκλεισμό γινόμαστε υποκείμενα της προβολής του φόβου και όχι της προβολής του μέλλοντος.

Η κατάθλιψη στην ουσία δεν παραμονεύει στην καθημερινή θέα του διαμερίσματος.Έχει ήδη δώσει την θέση της σε μια αμήχανη τροπικότητα του μή παραγωγικού επαναλαμβανόμενου σκηνικού, όπου η πρωτοφανής αεργία μοιάζει με ψυχαναγκαστική ιεροτελεστία, με ένα επικίνδυνο φαινόμενο μονιμοποίησης της νωθρότητας.

«Δεν γίνεται διαφορετικά, είναι για το καλό όλων» προτάσσουν επιστήμη και εξουσία. Σύμφωνοι. Αλλά πώς θα αποτραπεί αυτός ο εσωτερικός αυτοπεριορισμός που αθόρυβα μεγεθύνεται για τους περισσότερους μέσα από τους ανούσιους γενικούς περιορισμούς που επιβάλλονται ; Ως ποτέ η ατελέσφορη πολιτική της αποχής από δημιουργία και δαπάνη θα συμπιέζει τον μοναδικό χρόνο του καθενός ; Πως το υποκείμενο θα διασφαλίσει ότι η έλλειψη αληθινών κοινωνικών επαφών δεν θα τον εγκλωβίσει τελικά  στο ψυχαναγκαστικό εγώ του;

Αυτό που δεν βλέπουμε είναι αυτό που κινείται αθόρυβα και ύπουλα στον ψυχισμό. Είναι μια τραυματική εγγραφή στο συλλογικό ασυνείδητο που αφήνει δυσδιάκριτα τα όρια ατομικού- συλλογικού. Είναι μια τρύπα που εμφανίζεται ως μνημονικό ίχνος, μια ρωγμή που υπενθυμίζει στο υποκείμενο την κοινωνία και ως «έλλειψη».

Αυτή η ελλειπτική προβολή της κοινωνίας στο συλλογικό φαντασιακό συμβαίνει γιατί πολύ απλά ο πανδημικός καπιταλισμός «εκπαιδεύει» σήμερα τον δικτυακό ανθρωπότυπο, λόγω του ιού, πέρα από την προφύλαξη και την ασφάλεια : στο να φαντάζεται το πολύ και να ζει με το λίγο…