Ανοιχτή πόρτα Πόρτα στον Πολιτισμό

Η ταινία “Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι” και το Άστρο της Βηθλεέμ, της Τζίνας Δαβιλά

Spread the love

Ετήσια συνδρομή: 150 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 150 ΕΥΡΩ


Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

 

Τζίνα Δαβιλά

THREE BILLBOARDS OUTSIDE OF EBBING, MISSOURI

Σε μια από τις συγκλονιστικότερες ταινίες που έχουν γυριστεί τις τελευταίες δεκαετίες «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο θυμός, η εκδίκηση, η τιμωρία. Η μητέρα αντιστέκεται στην αδικία και ανοίγει πόλεμο ολομόναχη με την μικρή κοινότητα των ανθρώπων, καταδικάζοντας τον Αρχηγό της τοπικής Αστυνομίας για την αδιαφορία του να βρει τους βιαστές και δολοφόνους της 19ρονης κόρης της. Νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες στο Έμπινγκ. Τα μηνύματα σε αυτές τονίζουν αυτό που την πονά: την απουσία σύλληψης των δολοφόνων του παιδιού της (“Βιαζόταν ενώ πέθαινε”, “Καμία σύλληψη ακόμη;” και “Πώς και έτσι, αστυνόμε Γουίλομπι;”).

Στην πραγματικότητα, ο Αρχηγός της Αστυνομίας, ο Γουϊλομπι που το τέλος αυτοκτονεί λόγω ασθένειας, αν και δείχνει ρατσιστής, σκληρός, εγωκεντρικός σε μία από τις τρείς επιστολές που αφήνει αυτοκτονώντας απευθυνόμενος στην χαροκαμένη μητέρα την συγχαίρει για την πρωτοβουλία της και την επικροτεί για την πράξη της να μην περάσει αδιαμαρτύρητα το έγκλημα της δολοφονίας-βιασμού-καψίματος της κόρης της, προ-πληρώνοντας μάλιστα ο ίδιος έναν μήνα ενοικίασης των πινακίδων. Η πράξη αυτή, εκ βαθέων ηρωισμού και ανδρείας, μαλακώνει κάπως την οργισμένη ψυχή της μητέρας ανοίγοντας τους ορίζοντες της σκέψης της. Δίνοντας διαφορετικές από τις αναμενόμενες απαντήσεις που είχε βλέποντας τα γεγονότα μονόπλευρα και εμμονικά. Συνειδητοποιώντας ότι:

Τελικά δεν ήταν τόσο μόνη στον αγώνα της.

Και, εν τέλει, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Και ενώ συνεχίζει να έχει εριστική και επιθετική συμπεριφορά – καίει το αστυνομικό τμήμα της περιοχής – στο ανατρεπτικό τέλος της ταινίας αντικρίζοντας το όπλο του ντετέκτιβ που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει έναν τυχαίο βιαστή κοριτσιών στο Αϊντάχο, η πρωταγωνίστρια απαντά χαμογελώντας : «Καλά, θα το σκεφτούμε αυτό μέχρι να φτάσουμε εκεί».

Από αυτό το σημείο ξεκινά η θέωσή της. Η εν δυνάμει κατάκτηση της αιωνιότητας της ψυχής που υπερβαίνει τα ταπεινά, τα σκοτεινά, τα πικρά, τα βασανιστικά και εξυψώνεται.

Που συγχωρεί χωρίς να το ομολογεί.

Που συνειδητοποιεί ότι το μίσος είναι σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του.

Που ξεπερνά εαυτόν αφήνοντας πίσω της ό,τι την πληγώνει, την πικραίνει, την αποδυναμώνει.

Γιατί η θέωση ακολουθεί μόνο τον ανηφορικό δρόμο. Αυτόν που οδηγεί στο Φως.

Το Άστρο της Βηθλεέμ, το Αστέρι των Χριστουγέννων, η επαναλαμβανόμενη επί 2000 χρόνια Γέννηση του Ιησού είναι αυτό το Φως που λάμπει μέσα μας σαν τον Ρούντολφ το Ελαφάκι. Σαν το ελάφι που εμφανίζεται ξαφνικά στην μάνα της ταινίας που φυτεύει λουλούδια μπροστά από τις πινακίδες στο Εμπινγκ κάνοντάς την να πικροχαμογελάσει μονολογώντας: «Από πού ήρθες; Προσπαθείς να με πείσεις ότι υπάρχει μετενσάρκωση; Δεν υπάρχει τίποτα, αφού η αδικία δεν τιμωρείται». Ήδη, όμως, έχει ομολογήσει ότι η ίδια έχει σκάψει και μετατρέψει σε αφράτο χώμα την ψυχή της για τον σπόρο της λύτρωσης. Για την σπορά της θέωσης.

Να την δείτε την ταινία αυτά τα Χριστούγεννα. Με όποιον τρόπο μπορείτε. Δεν θα διασκεδάσετε. Θα ψυχαγωγηθείτε. Εκτός από τα δυο Oscar που απέσπασε, θα έπρεπε να είχε λάβει και Oscar Μουσικής. Σε κάθε περίπτωση, εκτός της αρτιότητας και της πρωτοπορίας της ταινίας, το ζητούμενο είναι το κέρδος από τα αρκετά υποδόρια μηνύματα. Η πάλη μιας γυναίκας να υπερβεί την ανθρώπινη φύση της αφήνοντας να ξεθυμάνει η ανάγκη για εκδίκηση, για τιμωρία ή έστω για δικαίωση. Το κέρδος της είναι ένα ακόμη σκαλοπάτι πιο ψηλά, πιο κοντά στη θέωση.

Το ζητούμενο εν τέλει για τον καθένα μας.

Δεν γνωρίζω για εσάς αλλά προσωπικά έχω πολλά σκαλοπάτια ν’ανεβώ μέχρι να την βρω.

Καλά Χριστούγεννα!

24.12.2019

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

 

 GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

SHARE
RELATED POSTS
Περήφανα…γόνατα! Proud…knees!, του Γιώργου Σαράφογλου
Μάνος Στεφανίδης
Από το 1930 στο 2017: ατμόσφαιρα οικεία, του Μάνου Στεφανίδη
Αποχωρίστηκε… τον “Παράδεισο”, του Δημήτρη Κατσούλα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.