Η παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της πανδημίας εγκαθιστά δικές τις νομοτέλειες και χωροχρονικές συμπυκνώσεις. Η χρηστική και ανταλλακτική αξία κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, πλέον θα μετατίθεται στο δυνητικό μέλλον μιας αόριστης κανονικότητας. Κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί. Το υποκείμενο αναστέλλει το εφικτό του σχέδιο αντικαθιστώντας το με εναλλακτικές εκδοχές και ασαφείς πιθανότητες.

Η κρίση όμως της συλλογικής και υποκειμενικής αβεβαιότητας είναι εγκατεστημένη μέσα στην de facto διχοτόμηση του κοινωνικού σώματος : πιστοποιημένοι και μή πιστοποιημένοι πολίτες αντικαθιστούν τις ταξικές διαφορές με υγειονομικά πρωτόκολλα και διαπιστευτήρια . Η Τάξη αντικαθίσταται από την Υγεία και υπόρρητα «ξεχνιέται» και πάλι η – ούτως ή αλλως – χαμένη ταξική συνείδηση, και υποκαθίσταται από την γκραμσιανή υπόκωφη «πάλη των θέσεων» που γεννάνε οι νέες μορφές υποκειμενοποίησης, οι νέες ταυτότητες.

Δημιουργείται όμως ταυτόχρονα, μέσα στο κοινωνικό σώμα, αυτό που το Κεφάλαιο και η Εξουσία έψαχναν από καταβολής του καπιταλιστικού συστήματος για την ανέξοδη αναπαραγωγή του : η πίσω αυλή του κεφαλαίου ( βλ. Rosa Luxembourg) που δεν ρυθμίζεται από τους νόμους του κεφαλαίου αλλά από την έκτακτη κατάσταση ανάγκης και από τον σιδερένιο βραχίονα, το Κράτος, που εφαρμόζει αναγκαστική βιοπολιτική και παγιώνει μια κοινωνική μηχανική( σημ: σε αυτήν την πίσω αυλή θα χωράνε μόνο οι έχοντες πιστοποιηθεί ως ικανοί να πειθαρχούν άρα και να παράγουν).

Με την πανδημία όμως να εξαπλώνεται για δεύτερο χρόνο, δεν μπορεί πλέον  να κατονομαστεί κανένα υπερεθνικό κέντρο ως πηγή του κακού. Έτσι ο ιός παραμένει η απόλυτη παγκοσμιοποιητική μονάδα ανταλλακτικής αξίας του αγαθού «ζωή» με το εμπόρευμα «θάνατος». Είναι η απόλυτη πρώτη παγκόσμια συναλλαγή του νεωτερικού υποκείμενου με το Κακό, μέσα στο πλανητικό δίκτυο μετακινήσεων και εμπορευματικών σχέσεων( εξάλλου η πανδημία ως παραγωγή αβεβαιότητας έχει άμεση συνάφεια με την «παραγωγή» του κεφαλαίου και της εξουσίας).

Η ρητορική της κατάστασης εξαίρεσης είναι το υπομόχλιο της ιδεολογικής εξομάλυνσης: δεν εξηγείται επαρκώς στα υποκείμενα το «ανώτατο όριο» του κακού, παρά την στοχευμένη εξοικείωση της θανατοστατιστικής,  και ο ατομικός τρόμος συνεχώς μετατίθεται/μετακυλίεται σε μια αόριστη μελλοντική  κατάληξη.

Κοινωνίες και Οικονομίες στηρίζονται από σπασμωδικές και βραχυπρόθεσμης οπτικής εμπορικές/ συναλλακτικές δραστηριότητες και φυσικά από ισχυρές δόσεις κρατικού νεοκεϋνσιανισμού ( βλ κυρίως ΗΠΑ και Κίνα). Ο φιλελευθερισμός των δικαιώματων και η ιδεολογία των αγορών (που πάντα δήθεν αυτορρυθμίζονται) εμπλέκονται πλέον με τα υποκειμενικά όρια ευθύνης-ανευθυνότητας, ορθολογισμού – ανορθολογισμού των δρώντων, απέναντι στο κοινό συμφέρον.

Η «συμβολική βία» του αόρατου ιού γίνεται συστημική, και συναντά το μύχιο ζητούμενο του καπιταλισμού: την κρίση αναδιάρθρωσης και αναπαραγωγής του. Έαν τώρα συνεχίσει να εκτοπίζεται ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο, με την μετάλλαξη της εργασίας, θα «ευθύνονται» πλέον περισσότερο οι μεταλλάξεις του ιού και όχι φυσικά το κατεστημένο σύστημα ανισοτήτων και μακροοικονομικής ανισορροπίας. «Και το μέλλον δεν έχει παρά να υπακούσει»( Duhring)