ΛΟΓΩ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ 210 65 40 170 – [email protected]

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, τέως Υφυπουργός Εξωτερικών. 

 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD www.georgesgreekislands.com/

Δεν είναι στενός συγγενής. Είναι δύσκολο όμως να δεχτείς την είδηση ότι ο Πολ Σαρμπάνης πέθανε. Ηταν 87 ετών. Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό. Δεν θέλεις όμως να το δεχτείς.

Ο Πολ δεν ήταν άλλος ένας ομογενής. Ούτε άλλος ένας πολιτικός.

Hταν και μέλος της οικογένειάς μας. Της ευρύτερης ομογενειακής οικογένειας.

Η καλοσύνη του. Το χαμόγελό του. Τα ελληνικά του.

Ζέσταινε την καρδιά μας.

Ο Πολ μας καταλάβαινε. Ηταν ένας από εμάς. Καταλάβαινε την Ελλάδα και την Κύπρο. Και την Τουρκία.

Παιδί βοηθούσε τον πατέρα του στο εστιατόριό τους, στην Βαλτιμόρη. Το βράδυ ο πατέρας του, όσο κουρασμένος κι αν ήταν, διάβαζε κάποιον Αρχαίο. Η Ομογένεια ήταν στο σπίτι του. Η Ελλάδα ήταν στο σπίτι του.

Ηταν ένας παραδειγματικός Ελληνοαμερικανός.

Το παιδί μεταναστών που πέτυχε το αμερικανικό όνειρο στην πιο ευγενική του μορφή.

Εκανε λαμπρές σπουδές. Εγινε δικηγόρος, απόφοιτος του Harvard.

Θα μπορούσε να κερδίσει πολλά χρήματα.

Τον τράβηξε η πολιτική. Δηλαδή η διάθεση της προσφοράς. Υπηρέτησε 30 χρόνια ως γερουσιαστής. Δεν επιζήτησε την προβολή. Κοίταξε την ουσία. Διακρίθηκε.

Τίμησε τους γονείς του. Την καταγωγή του. Μας έκανε όλους υπερήφανους.

Ηταν το καμάρι μας.

Ηταν και το στήριγμά μας.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Η χούντα, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα, οι αλλεπάλληλες ελληνοτουρκικές κρίσεις.

Δεν ήταν μόνος του. Ηταν και ο Μπραδήμας. Και ο Ρόζενθαλ. Και ο Τσόγκας. Και ο Δουκάκης. Και ο Μπιλιράκης. Και άλλοι.

Ξεχώριζε όμως με την ήρεμη ευφυΐα του. Το ηθικό του ανάστημα. Την πίστη του στην αμοιβαιότητα των ελληνοαμερικανικών συμφερόντων.

Και μόνο το γεγονός ότι ήταν εκεί, τότε και μέχρι τώρα, η απλή παρουσία του μας ανακούφιζε. Αισθανόμασταν ασφαλείς. Μας ενέπνευσε. Ηταν το στήριγμά μας.

Δεν πέρασε πολιτικός από την Ελλάδα και την Κύπρο που να μην τον δεχτεί.

Να μην τον συμβουλεύσει. Να μην μεσολαβήσει με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Και δεν υπήρχε σημαντική ομογενειακή εκδήλωση που να μην συμμετέχει.

Οπως στην γιορτή για την 100ή επέτειο του «Εθνικού Κήρυκα», στην κεντρική μεγαλοπρεπή, Δημόσια Βιβλιοθήκη, στους 42 Δρόμους και 5η Λεωφόρο.

Εκεί που στην ομιλία του χαρακτήρισε τον «Ε.Κ.» ως το «Σχολείο της Ομογένειας». Δεν θα μπορούσε να λεχθεί τίποτα πιο σημαντικό για την προσφορά της εφημερίδας.

Πέρυσι, την Τρίτη, 19 Νοεμβρίου 2019, τον επισκέφτηκα, ως υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, μαζί με τον στενό μου συνεργάτη Μάνο Κουμπαράκη, στην Βαλτιμόρη.

Μαζί μας και ο Πίτερ Μαρούδας, στενός του συνεργάτης για πολλά χρόνια, παιδικός του φίλος. Είναι και ο Πίτερ ένας άλλος σπουδαίος ομογενής – και φίλος μου.

Τον επισκεφτήκαμε για να τον ευχαριστήσουμε, να του δώσουμε δυο επιστολές ευγνωμοσύνης του προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τις διάβασε με ιδιαίτερη προσοχή και ικανοποίηση.

Για μένα ήταν συγκίνηση που τον έβλεπα πάλι.

Αλλά και εκπλήρωση ενός χρέους, ως ομογενής και ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης.

Ηταν μία από τις κορυφαίες μου ενέργειες ως Υφυπουργός. Και ήταν στο πλαίσιο των πιστεύω μου, ότι η Ελλάδα οφείλει να τιμά αυτούς που την τιμούν.

Χαίρομαι που τον επισκεφτήκαμε.

Ηταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Θα μας λείψει πολύ. Αλλά δεν θα ξεχαστεί. Το παράδειγμά του θα φωτίζει και θα εμπνέει γενιές ομογενών.

Αιωνία του η μνήμη!

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Πηγή: Εθνικός Κήρυξ, ΗΠΑ

The article expresses the views of the author

iPorta.gr