Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Είναι κάπως αργά για editorial Ιουνίου, σωστά; 11 έπιασε ο μήνα και το καλοκαίρι δροσερό, αναζωογονητικό, ζεστό, ήσυχο ή πολύβουο είναι μπροστά μας, το άμεσο μέλλον μας γράφει την ιστορία του χωρίς να γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει. Και εν πολλοίς είμαστε προσανατολισμένοι στο αύριο γιατί αυτό είναι το μέλλον, κι εκεί πρέπει να προσβλέπουμε: σε ό,τι μπορούμε μνα δημιουργήσουμε. Εν τούτοις οι παρουσίες με αποτύπωμα του παρελθόντος μας μάς αποχαιρετούν ανοίγοντας ακόμα περισσότερο την τρύπα του κενού που αφήνουν οι απώλειες. Μόλις χθες ο Γιάννης Μαρκόπουλος αποχαιρέτησε τα γήινα για να βρει την γαλήνη στα ουράνια. Από τους κορυφαίους της χώρας με έργο πολυεπίπεδο, γνήσια δημοκρατικό και πλουραλιστικό, η πορεία σταθερή, χωρίς στραβοτιμονιές, ίσια, ευθεία, ελεύθερη, σεβάσμια, ανεξάρτητη, συνεπής με τις αρχές και τις αξίες του, αξιοπρεπής! Αξιοπρεπής και αδούλωτη. Η Λένγκω, ύμνος κατά την εκτίμησή μου ως τραγούδι, και ανάποδος ύμνος της βαθιάς αλήθειας που βασανίζει την χώρα μας, γράφτηκε την περίοδο της αυτοεξορίας του στο Λονδίνο την περίοδο της χούντας που και σήμερα μερικοί αποκαλούν “επανάσταση της 21ης Απριλίου του 1967”. Και άθελά του ως καλλιτέχνης και ηθελημένα ως πολιτικός άνθρωπος ο Μαρκόπουλος αποτύπωσε ρεαλιστικά ό,τι συνέβαινε και συμβαίνει στην Ελλάδα. Τον εκφυλισμό μιας χώρας που σκότωσε τον πρώτο κυβερνήτη του τόπου, τον Ιωάννη Καποδίστρια, με εντολέα Έλληνα και εκτελεστές Έλληνες .

Όταν ήμουν ραδιοφωνική παραγωγός και υπεύθυνη πολιτιστικού τμήματος στον ΠΑΛΜΟ της Ρόδου, τηλεφώνησα στον Γιάννη Μαρκόπουλο. Απάντησε ο ίδιος. “Θα μας δώσετε την χαρά να σας φιλοξενήσουμε στην εκπομπή του σταθμού μας; θα είναι μεγάλη μας τιμή. Είναι τόσα πολλά αυτά που συνθέσατε και άλλα τόσα όσα μπορούμε να συζητήσουμε” . Η απάντησή του ήταν όπως του μικρού παιδιού, που χαίρεται πάντα να του λένε πόσο το αγαπάνε και πόσο ωραίο είναι το κάστρο που έφτιαξε στην άμμο ή το λουλούδι που φύτεψε στην γλάστρα. “Αλήθεια; σου αρέσουν τα τραγούδια μου;”  “Πολύ”, απάντησα. Τι να πρωτοσκεφτώ, την Λένγκω; Τους “ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ”;… “Η Λένγκω με συγκλόνισε” με έκοψε και άρχισε να θυμάται τα συναισθήματά του, την εποχή της δικτατορίας, η χροιά της φωνής του κόμπιαζε, αλλά θυμόταν και να χαμογελάσει . “Να, όλα αυτά που λέμε τώρα, θα είναι όμορφα να τα μοιραστείτε με τους ακροατές μας” του είπα.

“Καλά, κορίτσι μου, τηλεφώνησε μου το Σάββατο στις 11:30 πμ στο σταθερό. Σε αυτό που με κάλεσες και τώρα”.

Το Σάββατο ήρθε, ο Γιάννης Mαρκόπουλος δεν … η κυρία Βασιλική μού είπε ότι δεν αισθανόταν καλά και θα το κάναμε μια άλλη φορά. Δεν λυπήθηκα καθόλου, αν και θα έπρεπε.  Θυμάμαι, ότι σε αυτά τα δέκα λεπτά  που συνομιλήσαμε στο τηλέφωνο, ήταν σαν να ξεκλείδωσε το πιο σημαντικό κομμάτι της ψυχής και της καλλιτεχνίας του. Και αυτό μου αρκούσε. Κανείς και τίποτα δεν είναι για χόρταση, ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Η Λένγκω, επομένως, σε λίγες εβδομάδες θα ξαναψηφίσει. Ο γνώμονας και σε αυτή την περίοδο είναι η ανασφάλεια, η έμμεση τρομοκρατία για επιστροφή …πού; όχι φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ που στάθηκε κατώτερος των προσδοκιών αριστερόφρονων και μη. Λες και αν ήταν στην κυβέρνηση άλλο κόμμα, θα γίνονταν αλλιώς τα πράγματα. Και ξεκαθαρίζω: οι αποφάσεις για την Λένγκω λαμβάνονταν ανέκαθεν από ξένους για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Το είδαμε με το περιβόητο “όχι” και “ναι” στο δημοψήφισμα του Τσίπρα. Μα ακόμη είμαστε αφελείς πιστεύοντας ότι αν υπερίσχυε το όχι, ο τότε πρωθυπουργός θα το υλοποιούσε. Και αυτό το πιστεύουμε, διότι είναι σε ελάχιστους γνωστό ότι οι αποφάσεις για τις ευρωπαΐκές χώρες λαμβάνονται  από τα επιτελεία του εξωτερικού και στέλνονται προς υπογραφή με φαξ  στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Σε τούτη την παγίδα, εν αγνοία του, έπεσε ο Αλέξης Τσίπρας. Απλώς, αν δεν υλοποιούσε το πρόγραμμα του μεταλλαγμένου όχι ο Τσίπρας, θα έπεφτε η κυβέρνηση με κάποιο τρόπο-τα πάντα μπορούν να κάνουν αν το αποφασίσουν-και θα αναλάμβανε ο επόμενος που θα έκανε ό,τι έπρεπε. Παράδειγμα: το ντουμπάι που θα δημιουργηθεί στο Ελληνικό, όποιος πρωθυπουργός αρνείτο, θα πήγαινε σπίτι του διότι τα διεθνή συμφέροντα αυτό θέλουν. Συνεπώς, έρχονται τα χειραγωγούμενα, μάς παρουσιάζουν το αφήγημά τους, όπως το έργο στο παλιό αεροδρόμιο της Γλυφάδας, ως κορυφαία επένδυση των ξένων με τεράστια οικονομικά οφέλη για την χώρα. Και το κατανοώ ως κάποιο βαθμό, αρκεί τα οφέλη να είναι περισσότερα από τις ζημιές, διότι η “Λένγκω” δεν ξέρει να κάνει σκληρές και αποδοτικές συμφωνίες προς όφελός της, δεν ξέρει να είναι υψηλότιμη, αλλά καταντά ουραγός, τελευταία στην κατάταξη, και πρώτη στην σφαλιάρα.

“…[…] κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μια χαμένη ελευτεριά…[…]”

Για αυτήν την χαμένη λευτεριά θα πενθώ, καθώς με την απώλεια του Γιάννη Μαρκόπουλου, οι ωραίοι αξιοπρεπείς, περήφανοι και πνευματικά-ψυχικά ελεύθεροι συρρικώνονται εν ζωή. Σταύρος Ξαρχάκος, Ελένη Καραϊνδρου, Λίνος Κοκοτος, Δήμος Μούτσης, Μίμης Πλέσσας. Όλοι άνω των 80 και μονάκριβοι. Γιατί σε μια Ελλάδα που το αφήγημα είναι “μην ψηφίσετε αυτούς γιατί εμείς είμαστε η σταθερότητα” [ΝΔ] και το απόλυτο μηδέν ως αφήγημα [ΣΥΡΙΖΑ], οι ξένοι παίρνουν αποφάσεις  για να υλοποιήσουν οι εκλεγμένοι της σταθερότητας, που όταν πάψουν να είναι χρήσιμοι, θα αναγκαστούν να γίνουν η αντιπολίτευση και να δώσουν την σταθερότητα εκεί που οι ξένοι θα αποφασίσουν. Τόσο καλά!

Από καρδιάς τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του Γ.Μαρκόπουλου. Καλή κατάταξη στο Φως του Θεού, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.