Γιάννης Σιδέρης

Μαίνεται υπόγειος και υπόκωφος ο πόλεμος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των δύο βασικών ομάδων: των «προεδρικών», όσων δηλαδή παλαιών τε και νεοφερμένων συνωστίζονται περί τον Αλέξη, και των αμυντόρων της κομματικής ορθοδοξίας, ήτοι των παλαιών κομματικών που δεν θέλουν να εκχωρήσουν πολιτική δύναμη στους επήλυδες.

Οι κομματικοί είχαν συναινέσει στο άνοιγμα του  κόμματος, αλλά με την πεποίθηση ότι αυτοί θα είναι η κεντρική πηγή παραγωγής πολιτικής, και οι καινούργιοι θα την ακολουθούν και θα την «επικοινωνούν»  στο πλήθος. Θα ήταν δηλαδή ένα είδος πολιτικών βαστάζων  της κομματικής νομενκλατούρας.

Από την άλλη, η στάση τους είναι μεν αντιπαραγωγική στην  προσπάθεια διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπορεί κάποιος να τους προσάψει άδικο. Έζησαν τους καιρούς της πολιτικής μιζέριας  και κράτησαν. Άντεξαν τις ψυχοφθόρες εκλογικές αναμετρήσεις στις εποχές του 3%, όπου κάθε φορά  ζούσαν μεταξύ φθοράς και  αφθαρσίας, με το «μπαίνουμε δεν μπαίνουμε στη Βουλή», για να έρθουν τώρα οι καινούργιοι  να  απολαύσουν θέσεις, και  να διεκδικήσουν ηγετικούς ρόλους.

Ο Αλέξης διατείνεται ότι θέλει να τα αλλάξει όλα και προσέδωσε στον εαυτό του τον τίτλο του «ηγέτη». Όπως είπε, προϊδεάζοντας για τις αλλαγές που ετοιμάζει  «Αγαπώ και εκτιμώ όλους τους συντρόφους μου, παλιούς και καινούργιους. Όμως εγώ αντιλαμβάνομαι ότι στους ηγέτες  αναλογεί να παίξουν κάποια στιγμή έναν  ιστορικό ρόλο και πρέπει να ξεπεράσουν τις προσωπικές  αγάπες ή τους θυμούς και να προχωρήσουν μπροστά».

Και για να ξεπεράσει τις παλιές αγάπες  και να βρει καινούργιες, δημιούργησε το σχήμα  «Προοδευτική  Συμμαχία» που θα κοτσάρει δίπλα στο brand  ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας μια νέα ηγετική ομάδα, στην οποία κάποιοι από τους παλιούς θα μείνουν απέξω. Τους κομματικούς  τρομάζει το ενδεχόμενο να βρεθούν στο περιθώριο   στελέχη όπως ο Νίκος Βούτσης, ο Νίκος Φίλης, ο Πάνος Σκουρλέτης, ή ακόμη και να αποδυναμωθεί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Εχει σχολιαστεί αρκούντως το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν είναι πλέον ο άφθαρτος λαμπερός νέος που κρατούσε τη ρομφαία και κατήγγειλε το «παλιό πολιτικό σύστημα». Οι δημοσκοπήσεις το επικυρώνουν. Έχει πλέον κυβερνητική  θητεία και πολιτική ηλικία, άρα ακόμη και αν δεν είναι τρωτός, σίγουρα δεν είναι παντοδύναμος, όπως τότε στο συνέδριο  που έβαλε τρεις  χιλιάδες  συντρόφους να ξαναψηφίσουν γιατί έκαναν το αμάρτημα να καταψηφίσουν μια πρότασή του!

Εκείνο που δεν έχει σχολιαστεί  είναι τα όρια επέκτασης της  πρωτοβουλίας του να κατισχύσει  στην κεντροαριστερά.  Εδώ εμφανίζεται   μια παρόμοια χλωμή εικόνα που την είχαμε συναντήσει  και στους «58» της  Ελιάς του ΠΑΣΟΚ.  Γράφαμε τότε ότι πρόκειται  για ανθρώπους αξιόλογους, ευπρεπείς,  πετυχημένους  στον τομέα τους, με περγαμηνές δημοκρατικής συμπεριφοράς ακόμη και στον καιρό της χούντας, που όμως ήταν παντελώς άγνωστοι στο πλατύ κοινό. Είχαν την εκτίμηση συγκεκριμένων κύκλων, κυρίως  ακαδημαϊκών, αλλά ο μέσος ψηφοφόρος  δεν γνώριζε καν τα  ονόματά τους.

Οι  «58» θέλησαν να αναζωογονήσουν   την αφυδατωμένη Κεντροαριστερά, βασιζόμενοι στις ψήφους των πασόκων οπαδών. Τους είχε διαφύγει, όπως διέφυγε και στον Σταύρο Θεοδωράκη, ότι οι πασόκοι θα ψήφιζαν μόνο πρόσωπα που αναγνωρίζουν ως φυσική τους ηγεσία. Οι ίδιοι δεν προσκόμιζαν  δικές τους ψήφους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι της «Προοδευτικής Συμμαχίας» θέλουν να αναζωογονήσουν την Κεντροαριστερά βασιζόμενοι στο ρεύμα  που είχε δημιουργήσει ο Αλέξης, το οποίο όμως ανακόπηκε.  Και αυτοί δεν προσκομίζουν δικές τους ψήφους.

Όσοι την αποτελούν,  είναι μεν αξιόλογα πρόσωπα,  αναγνωρισμένα για την επιστημοσύνη τους, με μικρό ή μεγάλο  έργο πίσω τους, σεβαστά και αυτοί σε πανεπιστημιακούς  κύκλους. αλλά πέραν αυτού ουδέν.

Ειλικρινά δεν έχει καμία  απαξία, καμία προσωπική αιχμή η αναφορά στα πρόσωπα, τα οποία ως κοινωνικές προσωπικότητες έχουν τον σεβασμό μας. Όμως πόσους ψηφοφόρους θα μπορούσαν να προσελκύσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ο Σωτήρης Βαλντέν, ο Αντώνης Λιάκος, η Μαρία Ρεπούση, ο Νίκος Μουζέλης, ο Παναγιώτης Παναγιώτου, ο Νίκος Μπίστης, ή οι  – με κοοπτάτσια του ΓΑΠ  ορισθέντες γραμματείς του ΠΑΣΟΚ – Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και Γιάννης Ραγκούσης;

Από την διεύρυνση  που επιχειρεί ο Τσίπρας λείπουν τα στελέχη  με έντονο πολιτικό προφίλ που θα έκαναν «γκελ», που θα σηματοδοτούσαν όντως την στροφή  στην Κεντροαριστερά.

Και όσο η Φώφη κλείνει την πόρτα, η διεύρυνση του Τσίπρα προς την Κεντροαριστερά, στερείται πολιτικού στίγματος γιατί στερείται εκείνων των προσώπων που θα την σηματοδοτούσαν.  Θα μπορούσε -δημοσιογραφική αδεία – η προσπάθεια  διεύρυνσης να χαρακτηριστεί με τον Αμερικάνικο πολιτικό ιδιωματισμό, ως «κουτσή πάπια».