Ο χρόνος που πέρασε, οι μνήμες, οι απώλειες, η ζωή και ο θάνατος, η ανθρώπινη μοίρα. Όλα όσα δοκιμάστηκαν και όλα όσα χαράκτηκαν. Τόσα πολλά σε τόσα λίγα χρόνια. Δεν έχει καμιά αξία να συζητάς. Ούτε τις πολιτικές ή ιστορικές αντιφάσεις, την σχετικότητα των ιδεολογιών, όλα όσα με την δική τους παράλογη ή προκαθορισμένη πορεία διεδραμάτισαν τον ένα σημαντικό ρόλο στο σύνολο του έργου της Εποπτείας.

Οι εκατοντάδες γυναίκες και άντρες που πρωταγωνίστησαν στα δελτία των βραδινών ειδήσεων με ιστορίες τραγικές, σημαδεύοντας μια ολόκληρη ιστορική περίοδο δεν υπολογίστηκαν ποτέ, σε καμιά αξιολόγηση σε καμιά έκθεση, σε καμιά μεταρρύθμιση. Οι άλλοι οι υπόλοιποι διασχίζουν αυτά τα χρόνια επιβιώνοντας και ψάχνοντας την ελπίδα μέσα από την συλλογική μοίρα, αποστρέφοντας το βλέμμα από το κακό, τις καταστροφές και τις γενοκτονίες, τις δικτατορίες και τις τύποις δημοκρατίες, τα σύνορα πραγματικά ή νοητά που μεταβάλλονται συνεχώς.

Σε αυτή την Κόλαση, γεμάτη προγράμματα και μεσοπρόθεσμα ο κάθε ένας έγινε και ένας μικρός ήρωας που έζησε και πέθανε τόσες φορές όσα και τα κεφάλαιά τους. Σε κάθε κεφάλαιο ήταν θεατής και ενός διαφορετικού σεναρίου ζωής συνάμα και θανάτου με ενδιάμεσα να παρεμβάλλονται συνεχόμενα ιντερμέδια των “what if” προαπαιτουμένων.

Πριν από οκτώ περίπου χρόνια είπε ο ένας μία λέξη, κι ο άλλος άλλη μία και αυτό συνέχισε, συνέχισε πολύ. Έτσι και οι λέξεις συνέχισαν να γεμίζουν τον αέρα, να τον μολύνουν, να τον πνίγουν. Κι ύστερα οι λέξεις όλες μαζευτήκανε και γραφτήκανε με μελάνι σε χαρτί, καταχωριστήκανε, επικυρωθήκανε. Και τότε ο αέρας μας μετρήθηκε και βρέθηκε τίγκα στο μελάνι. Μελάνι που μας έπνιξε και χώθηκε βαθιά μες στα πνευμόνια.

Πόσο κρίμα που δεν μπορέσαμε να δούμε κανείς μας απ την πρώτη εκείνη αρχή το σύνορο στο οποίο λέξεις από αέρα και λέξεις από μελάνι μεταμορφώνονταν σε κάτι πραγματικό, γίνονταν το ίδιο πραγματικές με τον ήχο με τον οποίο γλιστράνε και πέφτουνε στο κενό όσοι δεν μπόρεσαν ή αρνήθηκαν να αντέξουν τον “χειμώνα”. Η σχετικότητα και τα τερτίπια της μοίρας, τα σενάρια που κάποιος κάνει όταν όλα πια μοιάζουν να έχουν τελειώσει.

“Μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι φεύγαμε από εδώ για διακοπές. Και τώρα, πού πάμε τώρα;».

Ζωές κομμάτια σε πολλές στιγμές. Φράσεις που ειπώθηκαν και περιγραφές σκηνών στις οποίες στέκεσαι για αρκετή ώρα, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το χρονικό ενός θανάτου. Από τις διαδηλώσεις στην πλατεία, στις εικόνες του πλήθους που περιμένει στην ουρά για μια μερίδα φαγητό, στην γραφειοκρατία για να σώσεις το σπίτι σου, τα υπάρχοντά σου και τα δάκρυα, τα τόσα δάκρυα στις παράτες του καθεστώτος.

Μετράς. Μετράς την σημασία που έχουν οι στιγμές, τα πράγματα που για παραλίγο δεν απέφυγες, μια γωνία του δρόμου που δεν έστριψες για να πας στην επόμενη, μια απόφαση που δεν πήρες και την ανέβαλλες για αργότερα. Στιγμές που σου καθόρισαν ή κατέστρεψαν τη ζωή που σου σερβίρουν σαν καθαρή έξοδο ή εξόδιο ακολουθία.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr