Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Τακτικό μέλος LIBE (Επιτροπής Δικαιωμάτων)

Μετά από κάθε μεγάλο σεισμό, σεισμολόγοι. Μετά από έναν επίμονο καύσωνα, μετεωρολόγοι. Βουτιά στο χρηματιστήριο; Οικονομολόγοι. Επιδημία γρίπης; Νομπελίστες γιατροί…

Ομολογουμένως, είναι ένα από τα κουσούρια της φυλής μας: να γινόμαστε αυτομάτως ειδήμονες στα πάντα, να έχουμε άποψη για τα πάντα – ακαριαία. Χωρίς να τη συνοδεύουμε απαραίτητα με την αντίστοιχη γνώση. Ή έστω πληροφόρηση.

Και θα έπρεπε ίσως να προσθέσω εδώ, ότι αυτό είναι κάτι που το περιμένεις από τον απλό πολίτη – όχι από τον εκλεγμένο εκπρόσωπό του στην Ευρώπη. Που είναι και τις Αριστείας. Αλλά θα έλεγα ψέματα.

Θα έλεγα ψέματα, γιατί το αντικομμουνιστικό μένος της Δεξιάς διαποτίζει και διαχέεται μέσα από όλα τα ιδεολογικά κανάλια της.

Το ζήσαμε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν «όλοι ίδιοι, Αριστεροί, εξωκοινοβουλευτικοί και Ναζί» (αλλά οι Ναζί βρέθηκαν στο εδώλιο για οργανωμένο έγκλημα και στυγερές δολοφονίες).

Το ζούμε στο έπακρο με κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν, πριν από μερικές ώρες κιόλας, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, με την πλειοδοσία των ευρωβουλευτών της ΝΔ, ζήτησε να θεωρηθεί η ημερομηνία του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, αφετηρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, της πολεμικής εμπλοκής του μισού πλανήτη, του αιματοκυλίσματος, της χιτλερικής ωμότητας, των εγκλημάτων των Ναζί, του ολοκαυτώματος. Νομίζω ότι το μόνο που άφησαν απ’ έξω είναι η κλιματική αλλαγή. Αλλά ας μην τους δίνω ιδέες…

Είναι κωμικό, να προσποιούμαστε τους ιστορικούς, για να στηρίξουμε τη μικροπολιτική μας ατζέντα.

Είναι όμως τραγικό να μη γνωρίζουμε βασικά ιστορικά δεδομένα· όπως ας πούμε ότι, του συμφώνου «Μη Επίθεσης» μεταξύ Στάλιν και Χίτλερ, προηγήθηκε, σχεδόν ένα χρόνο, η «Συμφωνία του Μονάχου» ανάμεσα στον Χίτλερ (ναι, πάλι αυτός), τον Τσάμπερλεν και τον Νταλαντιέ. Και εκεί, Βρετανοί και Γάλλοι «χάρισαν» τη Σουδητία – περιοχή της Τσεχοσλοβακίας στους Ναζί, για να εξασφαλίσουν την ειρήνη. Η μάλλον, όχι ακριβώς. Για να εξασφαλίσουν ότι η Γερμανία θα στραφεί προς τη Σοβιετική Ενωση, τους «σιχαμένους, Εβραίους Μπολσεβίκους», όπως τους ανέφερε ο Αδόλφος σε κάθε ευκαιρία, απέναντι στους δύο ομολόγους του.

Είναι τραγικό να κάνουμε πως αγνοούμε την περίπτωση Τσώρτσιλ. Ενός από τους λίγους διορατικούς πολιτικούς της εποχής εκείνης, που κατάλαβε γρήγορα ότι, εάν η Γερμανία καταλάβει τη Σοβιετική Ενωση, θα εξασφαλίσει απεριόριστους πόρους και πρώτες ύλες για να κάνει, αμέσως μετά, έναν εύκολο περίπατο στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Είναι τραγικό να απαλλάσσουμε τους Γαλλοβρετανούς από τις τεράστιες παραχωρήσεις που έκαναν, στηρίζοντας τη σταυροφορία των Ναζί απέναντι στους Σοβιετικούς, μόνο και μόνο για να απαλλαγούν οι ίδιοι από το φάσμα του «Σοσιαλιστικού Πειράματος» που έβλεπαν να κερδίζει έδαφος στις ταξικά διχασμένες χώρες τους.

Είναι επίσης τραγικό να ξεχνάμε.

Το ότι οι Σοβιετικοί έχτισαν με τα κορμιά τους το φράγμα στη μεγαλύτερη στρατιωτική εισβολή που οργανώθηκε ποτέ: την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα στο ανατολικό Μέτωπο, που έκρινε την έκβαση του πολέμου.

Και τις απώλειές τους: είκοσι εκατομμύρια πολίτες. Δέκα εκατομμύρια στρατιώτες. Τριάντα εκατομμύρια ψυχές που στριφογυρνάνε στους τάφους τους, όταν λεκιάζεις τις θυσίες τους. Οταν ορίζεις αυθαίρετα ως απαρχή του πολέμου ένα σύμφωνο Μη Επίθεσης, παραβλέποντας τις ιστορικές συνθήκες, το γεωπολιτικό πλαίσιο, την παγκόσμια συγκυρία. Οταν, με λίγα λόγια, παίζεις τον ερασιτέχνη ιστορικό…

Και μάλιστα, όταν όλα αυτά τα κάνεις μία ημέρα μετά από την άρνησή σου να πάρεις θέση απέναντι σε ένα ζήτημα που αφορά το τώρα· όχι το, «ογδόντα χρόνια πριν»: την ολοκληρωτική καταστροφή της Αμαζονίας, μια νέα μορφή παγκόσμιου πολέμου με αντιπάλους την ανθρώπινη αρπακτικότητα και το μέλλον του πλανήτη.

Υπάρχει συγκεκριμένος, διεθνής όρος, για κάτι που είναι κωμικό και τραγικό ταυτόχρονα, και θα τον καταλάβουν εύκολα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μου.

Λέγεται «φάρσα».

Η φάρσα της Ακροδεξιάς που θέλει να κρυφτεί πίσω από τη στρέβλωση της Ιστορίας και οι ιδεολογικές της συγγένειες δεν την αφήνουν.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφεται ακριβώς έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους Ελληνες Νεοναζί. Οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος είναι ακόμα ελεύθεροι.