Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών

Λησμονημένη η φωνή της ομορφιάς, αυτή που ζήσαμε.

Ξένος τόπος

Κάποτε

Ανοίγαμε τη ψυχή μας, όπως ανοίγουμε ένα βιβλίο.

Να ξεχυθούν εικόνες.

Να ακούσουμε τον στοχασμό μας.

Να ξεχάσουμε την ανταριασμένη  θάλασσα.

Ο μονόλογος να γίνει λόγος.

Τώρα

Μπροστά μας φανερώνονται, άγνωστα σκονισμένα σπίτια

Στις  λακκούβες  που τη θέριεψε,  η ξεχασμένη, αναπάντεχη  μπόρα, σκοντάφτουμε

Αφήσαμε να χαθεί το φτερούγισμα της καρδιάς,  σαν τον έκπτωτο άγγελο, που τα φτερά του έχασε.

Δεν ακούμε στο λόγο της  φωνής, τη φρόνηση του ωραίου.

Να φταίει η σκιά των χτεσινών ανεκπλήρωτων επιθυμιών;

Η πίκρα του άγουρου της ζωής,  που  σωριάζεται στο αναπάντεχο;

Ενώ  μας δροσίζει ο αγέρας που φυσά

Και το ανήφορο, που  διασχίζουμε δεν μας κουράζει.

Κάτι μας βαραίνει

Κάτι άγνωστο

Να φύγεις δεν πρέπει

Κι ύστερα

Αν  φύγεις

Αν χαθείς, μέσα στη μελαγχολία ενός  γιατί.

Πώς θα  είναι η επιστροφή

Αν όλα μένουν μέσα  σε τούτο τ’ ασυλλόγιστο

Γιατί;