Δημήτρης Κατσούλας

Ζωσμένος με την αρματωσιά του ο κυρ Αλέκος και εν πλήρη εξαρτήσει: σακίδιο εκστρατείας, φυσιγγιοθήκη και καραμπίνα δίκανη καθώς και τον σκύλο του τον Αζόρ να τον ακολουθεί, κατέβηκε από το βουνό κι ως άλλος παλιός αρματολός κατέφθασε στην πλατεία του χωριού αράζοντας δίπλα μου καθότι έπινα τον καφέ μου και είχα απλώσει το ‘εμπόρευμά’ μου (τις σημειώσεις μου)πάνω στο μεταλλικό μπλε στρογγυλό τραπεζάκι του καφενείου, ετοιμαζόμενος για τις ερωτήσεις τις οποίες θα υπέβαλα στον υποψήφιο Δήμαρχο ο οποίος σε λίγο θα κατέφθανε για την καθιερωμένη του προεκλογική ομιλία. Κι ετοιμαζόμουν καταλλήλως, διότι είχα αποφασίσει να μη τον αφήσω να εξαπολύσει τον μονόλογό του και να φύγει με την εντύπωση ότι μας είχε κιόλας πείσει με το ‘πρόγραμμά του’. Ο λόγος κύριε Δήμαρχε προκειμένου να είναι γόνιμος και παραγωγικός θα πρέπει – νομίζω – να έχει και τον αντίλογό του, δεν πιστεύω να διαφωνείς σ’ αυτό!

Ο κυρ Αλέκος στο διπλανό τραπεζάκι εναπόθεσε τα ‘πολεμοφόδιά του’ (σακίδιο, εξάρτηση, φυσιγγιοθήκη, το στρατιωτικό του παγούρι με το νερό του) αλλά παρότι καθήμενος την καραμπίνα εξακολουθούσε να την έχει κρεμασμένη από τον ώμο του.

 – Καλώς τον οπλαρχηγό, Καλημέρα σας κυρ Αλέκο! Ο καφές ή ό, τι άλλο πιεις πληρωμένα από ‘μένα, του λέω. Τι χαμπάρια; κεσάτια βλέπω, πού είναι τα θηράματά σου; 

 – Δεν είχα βγει για κυνήγι, αυτή είναι η καθημερινή μου αμφίεση, μη μου πεις ότι εσύ δεν οπλοφορείς;, μου λέει.

 – Δεν υπάρχει λόγος κυρ Αλέκο, διότι ούτε λάτρης του αθλήματος είμαι, ούτε νιτερέσα έχω να επιλύσω με τους κότσυφες, τις μπεκάτσες, τις πέρδικες και τους λαγούς, του απαντώ. 

 –Δηλαδή στο σπίτι σου εσύ μη μου πεις ότι δεν έχεις κρεμασμένη και μια καραμπίνα, έτσι έστω για τον φόβο των Ιουδαίων που λέμε, γι’ αυτούς που μας κατάντησαν τις ζωές μας εσώκλειστες πίσω από τα κάγκελα των παραθύρων μας, μια σκέτη κόλαση εξ αιτίας της ‘κάθε καρυδιάς καρύδι’ που μπουκάρει όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας γουστάρει στο σπίτι μας και μας ληστεύει. Γι αυτούς τα προορίζω τα ‘δεκάρια’ (μου δείχνει τα φυσίγγια που είναι παρατεταγμένα στην φυσιγγιοθήκη τους πάνω στο τραπέζι), αφού η Πολιτεία είναι ανίκανη να μας προστατέψει, εμείς οι ίδιοι θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας.

 – Υπερβολές κυρ Αλέκο, άδεια οπλοφορίας έχεις ή τέλος πάντων αυτή που τυχόν είχες την έχεις ανανεώσει όπως ο νόμος προβλέπει; Γιατί αυτός ο φόβος να σε κατατρέχει, άνθρωπέ μου, μήπως και το παρακάνεις;

– Αυτά να πας να τα πεις στο κράτος κύριε, που δεν ξέρει τι του γίνεται, μου απαντά. Ξέρεις αγαπητέ μου ότι πάνω από 1 εκατομμύριο Έλληνες είναι οπλισμένοι σήμερα που μιλάμε, νόμιμα ε! με τα φονικά καθημερινά να αυξάνονται; Δεν άκουσες προχθές τι έγινε στην Αθήνα στον Άγιο Παντελεήμονα, εδώ στην Καλαμάτα δεν έμαθες τις προάλλες ότι ταμπουρώθηκε ο άλλος στο σπίτι του απειλώντας ν’ αυτοκτονήσει με το όπλο του ζητώντας εδώ και τώρα να του προσκομίσουν την πρώην γκόμενά του, διαφορετικά θα θέριζε όποιον τον πλησίαζε ανατινάζοντας τα μυαλό του στον αέρα, στην τελική; Και …για να σου δώσω να καταλάβεις, πιστεύεις εσύ ότι πέρα από τα 1 εκατομμύριο δηλωμένα ντουφέκια που λένε ότι υπάρχουν, δεν υπάρχουν άλλα τα αδήλωτα, που λέμε. Αφού το ξέρεις ρε μόρτη, με ένα χιλιάρικο (1000 ευρώ) και πολλά σου λέω, αγοράζεις την καλύτερη Beretta από την περιοχή της Ομόνοιας ή από όπου αλλού εσύ το αναζητήσεις. Για μυστικά θα τα κρατάμε τώρα;

– Ναι, αλλά η Πολιτεία αυστηροποιεί πλέον το θεσμικό πλαίσιο ασφαλείας βάσει του οποίου για να είναι κάποιος νόμιμος κάτοχος οπλοχρησίας θα πρέπει να πληροί αυστηρές προδιαγραφές και συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, οπότε ο υποψήφιος αγοραστής θα πρέπει να το σκεφθεί και μια και δυο και τρεις φορές προκειμένου να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια. Πάνω από όλα ο βαθμός ικανότητας που πρέπει να φέρει ο υποψήφιος χρήστης θα επιλέγεται – μαθαίνω – από ειδική επιτροπή και με πολύ αυστηρά κριτήρια μάλιστα. Έχεις αντίρρηση επ’ αυτού;

– Ας γελάσω, λοιπόν με αυτά που ακούω. Με μια ιατρική γνωμάτευση κύριε, και έλεγχο κάθε δέκα χρόνια (τόση θα είναι η ισχύς της) από έναν ψυχίατρο και με μια ρίψη (κανονιά μπροστά στην ‘επιτροπή’), ο καθένας πιστεύω φίλε θα μπορεί να περπατά σαν εμένα ζωσμένος και σε καθημερινή βάση σε πληροφορώ, και όχι μόνο εν καιρώ κυνηγίου. Τις ντουφεκιές μου (συγγνώμη, τα χαιρετίσματά μου ήθελα να πω) στην εξουσία να στείλεις επικριτή μου, κι όχι να ρωτάς εμένα εάν κατέχω νόμιμα την καραμπίνα μου. Άλλα δυο έχω στο σπίτι, ε!, και κρέμονται να ξέρεις. Κι αν με ρωτήσουν για το ‘πώς’ και το ‘γιατί’, κειμήλια είναι του παππούλη μου θα πω…  Το ‘πιασες το θέμα, μόρτη;