Και όταν θα κάθεσαι μόνος σου

εκεί στην άκρη, σε στέκι παλιό και αγαπημένο

δεν θα με δεις.

Θα βρέχει απαλά και οι ομπρέλες θα μπερδεύουν τον ορίζοντά σου,

δεν θα με ξεχωρίσεις ανάμεσα στο πλήθος

ανάμεσα σε αυτούς τους τυχαίους, σκυφτούς περαστικούς

που βιάζονται να πάνε στις δουλειές τους,

χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει

όπως κι εγώ.

Τυχαία γεγονότα, δεν πίστεψα ποτέ σε αυτά

και η απουσία σου να κάνει κύκλους στο μυαλό μου

στις πιο ακατάλληλες στιγμές,

μα όταν γίνει η θύμησή σου εικόνα ζωντανή

                                                                      δεν θα σου μιλήσω,

παρά μόνο με το βλέμμα

αυτό που έλεγες πως φταίει για όλα

μαζί με το χαμόγελό μου,

έλεγες.

Προσπαθώ να σβήσω το αποτύπωμά σου

μα δεν τα καταφέρνω

 αφού σαν τραύμα βαθύ,

σαν αυτά που σε ταλαιπωρούν κάθε που αλλάζει ο καιρός

με βασανίζεις,

γλυκά, πικρά

σαν την ζωή την ίδια.

Αν ήσουν μοναχά μια εικόνα

μες το πολύπλοκο μυαλό μου

θα ήταν εύκολο για μένα,

αν ήσουν μοναχά ένα συναίσθημα

που έφτιαξα για να μην νιώθω μόνη πια

θα σε είχα σβήσει απ΄ την μνήμη μου για πάντα,

όμως ελπίζω η βροχή να τα ξεπλύνει όλα

να ξεκινήσω πάλι απ΄την αρχή

να μην υπάρχεις πουθενά,

παρά μόνο σαν μια εικόνα,

ένα ασπρόμαυρο κάδρο από ταινία

σε κάποια πόλη μελαγχολική,

που οι δρόμοι της έμοιαζαν

με αυτά τα μικρά, στενά σοκάκια

σαν αυτά που κάποτε

περπάτησες μαζί μου.