Η Πόλυ Μηλιώρη είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Αντιγράφω από την “Ελευθεροτυπία”, 13 Μαίου 1988:

«Λίγο πριν αναβληθεί η δίκη, ο πρόεδρος τη ρώτησε:

Πρ: Η επίθεση ήταν για να σας βιάσει ή για να σας σκοτώσει ;

― Μου είχε σκίσει τα ρούχα. Εγώ το μόνο που έκανα, ήταν να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Πρ: Οταν μία κοπέλα βγάζει μαχαίρι, πρέπει να ξέρει για ποιο σκοπό το κάνει.

― Το κάνει από άμυνα, για να σώσει τη ζωή της.

Πρ: Τη ζωή της θέλει να προστατεύσει ή την τιμή της ;»

Η κοπέλα απάντησε “τη ζωή της” κι ίσως έτσι της είπαν οι δικηγόροι ν’ απαντήσει ― μπορεί η απόπειρα ανθρωποκτονίας να είναι σοβαρότερη από απόπειρα βιασμού, δε ξέρω. Ας μιλήσει το Δίκαιο στη συγκεκριμένη περίπτωση, να δώσει ο Θεός να ζήσει και το τραυματισμένο παλικάρι, και η Ελένη που έβγαλε μαχαίρι, ας πάει σπίτι της κι ας προσπαθήσει να ξεχάσει.

«Τη ζωή της θέλησε να προστατέψει ή την τιμή της;» ρώτησε ο πρόεδρος.

Αλλά, «η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», λέει η παράδοση της ηθικής μας ― ο άγραφος νόμος.

Και πόσο άραγε είναι συνυφασμένη η ζωή μας μ’ αυτήν την “τιμή”;

Σε μια προοδευτική αντίληψη των πραγμάτων, η “τιμή” των κοριτσιών δεν εντοπίζεται στον παρθενικό υμένα ― ελπίζω, δηλαδή, να μην εννοούσε αυτό ο πρόεδρος.

Αλλά τιμή, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, όλο μας δηλαδή το είναι, βρίσκεται στην άρνηση της βίας.

Δεν θα δεχτούμε τίποτα με βία, πόσο μάλλον το ερωτικό αγκάλιασμα που δεν ζητήσαμε.

Και για να πούμε την αλήθεια με τα καθαρά λόγια που της

πρέπουν: Ο βιασμός σκοτώνει μέσα μας κάθε επιθυμία για ζωή.

Τι υπεράσπισε λοιπόν η Ελένη;

Τη ζωή ή την τιμή της ;

Πολλά υπεράσπισε και δεν θα κρίνω εδώ το αν τα υπεράσπισε σωστά.