Οκ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

Διαχρονικά, αλλά κυρίως τα τελευταία τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια,  λειτουργούμε με ανεξήγητα φοβικά σύνδρομα.

Από τη μία εξοπλιζόμαστε διαθέτοντας ένα από τα υψηλότερα ποσοστά του ΑΕΠ παγκοσμίως για την άμυνα της Χώρας κι από την άλλη δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε την Πατρίδα και τα δίκαια μας, που σαφώς πηγάζουν από τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο στο σύνολό του.

Θα θυμίσω ότι η φετινή χρονιά δεν είναι μόνο ή προηγούμενη από τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, αλλά κλείνουμε (Ιούλιο- Αύγουστο του 1920) και εκατό χρόνια από την συνθήκη των Σεβρών.

Μία συνθήκη που αποτελούσε την εκπλήρωση των Εθνικών μας πόθων.

Δεν θα σταθώ στο  τι έφταιξε και δεν μπορέσαμε να την υπερασπιστούμε . Τα θέματα αυτά τα έχει λύσει με τον δικό της ( δραματικό ) τρόπο η ιστορία, απλά θέλω να σταθώ στο γεγονός της διπλωματικής ευφυΐας του Ελευθέριου Βενιζέλου, τόσο σε αυτή τη συνθήκη όσο και σε αυτή της Λωζάννης ( δύο χρόνια μετά) που ακόμη κι εκεί που κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εκπρόσωπος ηττημένης κατά κράτος χώρας, πήρε περισσότερα από αυτά που ήταν τότε δυνατό να αποκομίσει και ήταν λογικό να αποδεχτεί ως χώρα, που κατέρρευσε στρατιωτικά (για τους γνωστούς λόγους) και χάθηκε Ελληνισμός ( με πολιτισμικούς και όχι μόνο εδαφικούς όρους) χιλιάδων ετών, καθότι η Ιωνία ήταν ο τροφοδότης του δυτικού πολιτισμού χιλιάδες χρόνια πριν.

Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν πήραμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Τα τελευταία εβδομήντα χρόνια μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι κάναμε έστω μια διαπραγμάτευση και μάλιστα από θέση ισχύος για τα αυτονόητα;

Συγκεκριμένα:

—Ως μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, όταν άνοιγαν τα κεφάλαια για την ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση, έθεσε κανείς το θέμα άρσης του Casus belli, ως προϋπόθεση;

—Ασκήσαμε το νόμιμο δικαίωμά μας για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας;

—Στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που βάλαμε φαρδιά πλατιά την υπογραφή μας, θέσαμε κάποιο φανερό ή κρυφό όρο για τη διασφάλιση των εθνικών μας θεμάτων που τα πλήρωσε και θα τα πληρώνει η Χώρα και οι επόμενες γενιές;

—Με τη συνθήκη των Πρεσπών (και ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί), ικανοποιώντας τους εταίρους μας σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ, πήραμε κάτι ως αντιστάθμισμα, ως αντάλλαγμα που να δικαιολογεί και σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πολλές προηγούμενες, την υποχωρητικότητά μας και τον συμβιβασμό μας;

—Η πολιτική του “δεν διεκδικούμαι τίποτα, δεν ζητάμε τίποτα”, μας οδήγησε πουθενά ή έδωσε το πάτημα στην Τουρκία να είναι ολοένα και πιο επιθετική και να φτάσουμε σήμερα πολύ κοντά σε μία πολεμική σύγκρουση;

Για να μην παρεξηγηθώ.

Σαφώς δεν είμαι υπέρ της ένοπλης σύρραξης με την Τουρκία και θεωρώ ότι ακόμη και σήμερα πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε διπλωματικό περιθώριο επίλυσης με ειρηνικό τρόπο τις διαφορές μας. Αυτό που μετ΄ επιτάσεως υποστηρίζω όμως είναι ότι επιτέλους πρέπει να ξυπνήσουμε από τη μακαριότητα και από τον βαθύ ύπνο, στον οποίο, δια των ονείρων, μας δημιουργούνται ψευδείς προσδοκίες ότι τα προβλήματά μας θα μας τα λύσουν οι άλλοι ή μας απαλλάσσουν από τις ιστορικές μας ευθύνες και από την  ανευθυνότητά μας, που καταλήγει πάντα στο διαχρονικό συμπέρασμα ότι “για όλα φταίνε οι άλλοι”.

Ας αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας ως Πολίτες, ως Πολιτεία, ως Χώρα – μέλος της ΕΕ, ως μέλος του ΝΑΤΟ κ.λπ., κ.λπ.

—Η ομόθυμη εθνική στρατηγική και ομοψυχία είναι η απολύτως αναγκαία βάση

—Η χάραξη μακρόπνοης εξωτερικής πολιτικής είναι το αναγκαίο πολιτικό και διπλωματικό εργαλείο

—Δεδομένου ότι δαπανούμε τόσα πολλά για αμυντικές δαπάνες πρέπει να δείξουμε ότι μπορούμε και να τις χρησιμοποιούμε ( όχι ασκώντας επιθετική στρατιωτική πρακτική, αλλά με την αυτονόητη διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων)

Έγραφε ένας φίλος “κοίτα το φόβο στα μάτια και είναι σίγουρο ότι ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει”.

Σήμερα σε αυτή τη συγκυρία και με δεδομένες τις συνθήκες για την οριοθέτηση των ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, πρέπει να ασκήσουμε πιο επιθετική διπλωματική πολιτική.

Με απλή ενημέρωση των εταίρων μας, να προχωρήσουμε άμεσα στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια, ( μπορούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα μονομερώς και είμαστε η μόνη Χώρα που δεν το έχει πράξει) δημιουργώντας τα δικά μας τετελεσμένα, τα οποία εν τέλει  βρίσκουν απόλυτο έρεισμα στο διεθνές δίκαιο.

Αρκεί να είμαστε έτοιμοι και να  μπορούμε να υπερασπιστούμε τη “νέα”  εθνική μας κυριαρχία ( απέναντι στην όποια “επίθεση” θα δεχτούμε από τη γείτονα) κι εφόσον έχουμε εξασφαλίσει τις αναγκαίες συμμαχίες, όπως πετυχημένα πράξαμε και πριν εκατό χρόνια.

Ας κάνουμε έστω μια φορά το αυτονόητο.

Εμείς έχουμε υποστηρίξει ( στα λόγια) διαχρονικά “τα εθνικά μας δίκαια”, όλες οι χώρες έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα και μιλούν ανοιχτά για “τα εθνικά τους συμφέροντα”,

Έστω τώρα ας διακηρύξουμε, αλλά και ας υποστηρίξουμε με πράξεις, τουλάχιστον αυτά τα εθνικά μας δίκαια.

25 .8.2020

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr