Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Νίκος Σταθόπουλος

Είδα πάλι μετά από χρόνια την επετειακή εκπομπή της αξεπέραστης Μαρίας Ρεζάν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου του 1974.

Εντυπωσιάστηκα, που σε μια στιγμή, ο Γεώργιος Ράλλης εκφράζει απροκάλυπτα την αγωνία που τον κυρίευε τότε, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα υλικό μέσον στα χέρια του Κωνσταντίνου Καραμανλή ώστε να επιβάλλει την θέλησή του, επί αρκετό διάστημα από την κατάληψη της εξουσίας εκ μέρους του. Ο Γ. Ράλλης ομολόγησε τον φόβο του, ότι οποιαδήποτε ομάδα το επιχειρούσε, θα μπορούσε να πάρει την αρχή, χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση, καθώς το κράτος ήταν παράλυτο.

Η με το ‘έτσι θέλω’, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, κατάληψη και διατήρηση της εξουσίας από τον Κ. Καραμανλή είναι ένα ιστορικό συμβάν εξαιρετικό και σπάνιο, αλλά όχι και ανεξήγητο: οι άνθρωποι σε μια κοινωνία, κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, έχουν βιολογική ανάγκη για έναν αρχηγό. Μας αρέσει ή όχι, είναι η ίδια η φύση μας, ως αγελαία όντα, που το επιβάλλει.

Μετά 45 χρόνια πάντως, αξίζει ίσως να απαντηθεί το ερώτημα: Ποιος δώρισε την εξουσία στον Κ. Καραμανλή; Ποιος έβαλε τον στρατηγό Γκιζιάκη να τον καλέσει στην Ελλάδα να αναλάβει την πρωθυπουργία; Πράγματι έγινε έτσι; Με ποιο κριτήριο επέλεξαν αυτόν και όχι π.χ. τον Π. Κανελλόπουλο, τελευταίον πρωθυπουργό πριν την δικτατορία;

(Μην με ρωτήσεις γιατί ανακατεύω την πολιτική με κοινωνική ψυχολογία, αόρατα νήματα και κοινωνιοβιολογία. Όλα είναι ένα κι ας μην φαίνεται πάντα, με γυμνό και αγύμναστο μάτι).