Στην Κατερίνα Ζαχαροπούλου

Αχ το ευσυγκίνητο, επιλεκτικά νοσταλγικό φ. μπ. που από χτες θρηνεί τον πρίγκιπα. Και τον αποχαιρετά μάλιστα κι ολόκληρος πρωθυπουργός ενώ μαθαίνω, εκ των υστέρων, ότι κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη! (Τέτοιας τιμής δεν αξιώθηκε ούτε ο Νίκος Καρούζος, ούτε ο Κώστας Πασχάλης). Ως λαϊκό είδωλο προφανώς. Αλλά και ως προφήτης της έκτοτε κυρίαρχης, ελαφρολαϊκής κουλτούρας. Easy come easy go. Μεταμοντέρνο χωρίς να έχει προηγηθεί το σοκ του μοντέρνου. Σαν τον ουρανοξύστη στο Ελληνικό. Ή σαν τον Μαζωνάκη στη Στέγη.

Όχι, για μένα ο Τόλης, χρυσή μετριότητα μιας ακόμη πιο μέτριας εποχής, εκπροσωπεί το κιτς της χούντας, το παντελόνι καμπάνα, το επιτηδευμένο μελό και την αισθητική των ταινιών του Δαλιανίδη. Δηλαδή την μικροαστικοποίηση του λαϊκού τραγουδιού:

Ποιος ήτανε πριν από μένα

Μέσα στο σαλονάκι σου

Και δύο τσιγάρα αναμένα

Υπάρχουν στο τασάκι σου!

Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε κλπ.

Ή το αμίμητο:

Το κορίτσι μου, τ’ αμάξι

Κι ό,τι άλλο αγαπώ

Αν κανείς μού τα πειράξει

Μες τη φυλακή θα μπω!

Την απαρχή της νεοπλουτίστικης επίδειξης και του δήθεν με τις ξανθιές παναγιές ή τα φεγγάρια – τάληρα της τρελής κονόμας…

Το φεγγάρι πάνω ‘θε μου

Ασημένιο τάληρο

Και με το κορίτσι Θέ μου

Πάμε για το Φάληρο…Λευτέρης Παπαδόπουλος! Τον σώζει μόνο ό τι τραγούδησε από τον Ζαμπέτα. Ο οποίος αν και έζησε στην ίδια παρακμή και πρωταγωνίστησε στον εφιαλτικό, ψυχαγωγικό κινηματογράφο δι’ οικογενείας της μετά τον Φίνο περιόδου, ήξερε, αυτοσαρκαζόμενος, να σαρκάζει και να ξεφτιλίζει και την εποχή αλλά και τα “αστέρια” της.

Ο Τόλης, πάλι, έκανε ολόκληρη σχολή μίας “γυναικωτής” ψιλής φωνής κόντρα τενόρου. Θυμάστε λ.χ τον Λάκη Αλεξάνδρου; Και βέβαια μόνο ως αστείο τον θεωρώ Καζανόβα. Κι όλα αυτά τα χρόνια λίγο πριν, λίγο μετά τη μεταπολίτευση κι ενώ τραγουδούσαν ακόμα ο Καζαντζίδης κι ο Μπιθικώτσης, έλαμπαν ο Διονυσίου, ο Νίκος Δημητράτος, η Μοσχολιού ή ο Ξυλούρης ενώ πρωτοεμφανίζονταν ο Πάριος, ο Νταλάρας κι η Αλεξίου.

Ο Βοσκόπουλος, από την άλλη, είναι η χλωμή μετεξέλιξη του Κόκκοτα. Τελευταίος επίγονος του ο Πανταζής. Ή όχι; Ο Θεός λοιπόν να τον αναπαύσει και να συγχωρέσει και τον ίδιο και την εποχή του.

(Για να μη θυμηθώ αστέρες του ΠΑΣΟΚ, Άντζελες – που μετά έγιναν υπουργοί της Ν.Δ – την προηγούμενη, τρομερή σύζυγο – πιράγχας, σκάνδαλα, παιδιά, δικαστήρια, Δειλινά, Καν Καν, Στορμ, πρωτοσέλιδα στην Απογευματινή και το Έθνος, πίστες με κάσες οινόπνευματος που καιγόταν και βουνά πιάτων, παπιγιόν, γραβάτες βερυκοκί και σατέν, πράσινα σακάκια, καψουρονεόπλουτους, καζινάρχες κλπ).

Τα θυμήθηκα όλα αυτά όχι με ευχαρίστηση και τα γράφω επειδή μάς διαβάζουν και νεότεροι οι οποίοι δεν έχουν ζήσει την εποχή των faux bijoux και των faux ειδώλων. Bizous και φιλάκια σε όλους τους βαρυπενθούντες!

ΥΓ. Το ότι γεννήθηκε στην Κοκκινιά δεν μου λέει και πολλά πράγματα. Πια. Κι εγώ γεννήθηκα στα Ταμπούρια. Οι πάλαι ποτέ καμπάνες του Αστέρα τον εκπροσωπούν περισσότερο. Ήτανε, λένε, χρυσό παιδί. Το φαντάζομαι. Όπως ήταν και χρυσό λαρύγγι.

Φωτογραφία: Γιγάντια φιγούρα του θεάτρου σκιών του περίφημου Κούζαρου με τον Γέρο του Μοριά (συλλογή Γιώργου Κωστόπουλου)

Κι ένας λατρεμένος Ζαμπέτας: Σ’ αυτές τις στράτες