Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Κοινή η μοίρα των ανθρώπων. Στο θέμα αυτό δεν γίνεται απολύτως καμία διάκριση, απολύτως καμία εξαίρεση. Ολοι μας -μα, όλοι μας- έχουμε ημερομηνία λήξης. Απλά -και ευτυχώς- δεν την ξέρουμε. Ολοι είμαστε το ίδιο ίσοι μπροστά στον θάνατο. Οι περισσότεροι ζούμε όμως σαν να μην γνωρίζουμε αυτές τις αλήθειες. Ζούμε χωρίς καμία προετοιμασία για την ώρα του θανάτου μας. Ψυχική και πρακτική, την τακτοποίηση των γήινων υποθέσεών μας. Σαν να είμαστε αθάνατοι. Μέχρι που είναι αργά.

Δεν γνωρίζω αν η Φώφη Γεννηματά θα γινόταν αρχηγός κόμματος, αν δεν λεγόταν Γεννηματά. Αν δεν ήταν η κόρη του αείμνηστου υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Γεννηματά.

Αυτό που όμως γνωρίζω είναι ότι διέκρινα έναν σιδερένιο αυτοέλεγχο, μια ήρεμη παρουσία, μια αξιοπρέπεια πάνω της. Από τότε που νοσηλευόταν στο «Memorial», εδώ στη Νέα Υόρκη, μέχρι στη Βουλή, που την παρατηρούσα, ακόμα και όταν άλλοι πολιτικοί σήκωναν τους τόνους στις συζητήσεις τους.

Απουσίαζε η ακρότητα, ο ακραίος λαϊκισμός, η άκρατη φιλοδοξία. Σαν κάτι να γνώριζε. Ζούσε την πολιτική και την ζωή της με σκοπό. Σαν να έστρωνε τον δρόμο της εξόδου της από την ζωή.

Και γι’ αυτό σήμερα έχει την αναγνώριση και την εκτίμηση όλων μας. Πολιτικών φίλων, αλλά και αντιπάλων. Γιατί -ας μην γελιόμαστε- ο μέσος άνθρωπος, ο μέσος Ελληνας ξέρει και κρίνει. Και στην Φώφη Γεννηματά διέκρινε κάτι το αυθεντικό, το σταθερό, το διαχρονικό.

Μετεωρίτες υπάρχουν αρκετοί. Είναι της μόδας. Ο ένας ζηλεύει την «δόξα» του άλλου. Ο ένας υπερβαίνει τον άλλον στην υπερβολή. Καμιά φορά την χυδαιότητα. Εκτοξεύονται ψηλά προς στιγμήν, για να κατακρημνιστούν την άλλη στιγμή. Δεν αντέχουν στο βάθος χρόνου.

Μετά και τον θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη -και μακάρι να είχε μείνει μόνο στην μουσική- και παρά τις υπερβολές που ελέχθησαν -σκληρή η μακρά νεκρολογία της «New York Times», ιδίως στην τελευταία της παράγραφο- ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά όλο και περισσότερο μας στερεί από ηγέτες με μνήμη και γνώση των αγώνων για το χτίσιμο της σημερινής Ελλάδας. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους για να μπορέσουμε να διαφυλάξουμε αυτά που έχουμε και να οραματιστούμε και να δημιουργήσουμε ακόμα μια καλύτερη Ελλάδα.