Νίκος Βασιλειάδης

Όνειρο του νεοέλληνα της δεκαετίας του 70 και εφεξής ήταν να γίνει αστός. Να έρθει στην μεγάλη πόλη και να ζήσει το όνειρο της “χλιδής”. Όμως ο αστός είναι φιλόδοξο ον. Ο κυνηγός του αστικού ονείρου, αφού συνήθως έχει εξασφαλίσει κάτι περισσότερο από τον βιοπορισμό του κλειδώνει την σκέψη του σε μεγαλεπήβολα όνειρα που μοναδικό σκοπό έχουν να ικανοποιούν τις βλέψεις της εγωκεντρικής παχυσαρκίας. Επί της ουσίας, στο αναμεταξύ του τώρα και της υλοποίησης αυτών των μεγαλεπήβολων ονείρων η ζωή φεύγει, γλιστράει.

Και η ζωή μας καταντά μια μάταιη και χυδαία αυτοθυσία στο βωμό της αντιδραστικής ατομοκεντρικής ματαιοδοξίας. Έτσι ο αστός, γίνεται ένα άβουλο αυτοκινούμενο ον που δε δύναται να αποδεχτεί-αντιληφθεί και κυριότερα να νιώσει την Άνοιξη έξω από τις συμβάσεις σ’ έναν κόσμο που η πραγματικότητα, ανέγγιχτη κάτω απ’ τον κλοιό της φαινομενικότητας, έχει πέσει σε αιώνια βαρυχειμωνιά.

Η Άνοιξη πώς να ‘ρθει σε μια κοινωνία λαβωμένων αγγέλων που έχουν κάψει προ πολλού τα φτερά τους;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr