Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ζούμε πια σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, σχεδόν ιλιγγιώδεις. Έχουμε χιλιάδες ερεθίσματα γύρω μας να αντιμετωπίσουμε καθημερινά και δεν ξέρουμε με τι να πρωτοασχοληθούμε, σε τι να δώσουμε παραπάνω σημασία και το σημαντικότερο και το πιο κρίσιμο, σε τι να πιστέψουμε. 

Νιώθουμε μια πίεση και μια υπερπληροφόρηση, που τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να την διαχειριστούμε. Ποια είδηση να «κρατήσουμε», ποιος τίτλος θα ξεπροβάλλει στις ενημερώσεις του κινητού μας και ποια χαζή, «άκυρη» διαφήμιση θα έχει μπερδευτεί ανάμεσα σε πολλαπλά ποστ μέσα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. 

Αντέχετε άλλη πληροφορία; Εγώ για να είμαι ειλικρινής, όχι. Προσπαθώ συνεχώς να βρίσκω εναλλακτικές λύσεις για να κρατηθώ σε μια ισορροπία. Νιώθω πως κινούμαστε σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα εδώ και καιρό. Η επικοινωνία άλλαξε, η συμπεριφορά όλων μας αρχίζει να γαλουχείται αλλιώς και να προκαλεί ολοένα και περισσότερο τα άκρα, κάτι που το βλέπουμε να έχει αντίκτυπο σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, με «ειδικό» σκληρό παράδειγμα όλες τις μορφές βίας στην μικρή αλλά έντονή μας πραγματικότητα. 

Σαν να μπερδεύτηκαν όλα ξαφνικά μεταξύ τους, να μην υπάρχει ούτε τέλος ούτε αρχή, σαν να γέμισε ο κόσμος από ειδικούς και συνάμα αδαείς, όπου η ημιμάθεια έγινε το όπλο των πολλών και η εύρεση της πηγής, ούτε καν να υπάρχει σαν ιδέα. Ο εγκέφαλός μας δεν φτιάχτηκε για τόση πληροφορία και σίγουρα δεν μπορεί να καταχωρήσει όλα αυτά που βλέπει και που ακούει ταυτόχρονα. 

Ωραία όλα αυτά τα βιντεάκια μαγειρικής στο Τικ Τοκ δεν λέω, έχω κάνει κι εγώ τις αποθηκεύσεις μου στο «υπερ-γρήγορο» κινητό μου, αλλά ο αλγόριθμος που τρέχει πίσω από αυτό καταντάει «εκνευριστικός» μετά από λίγο. Από την μια έχουμε την απόλυτη ελευθερία στα χέρια μας και από την άλλη μοιάζουν όλα κατευθυνόμενα, σαν να μας κατασκοπεύει κατά έναν τρόπο το κινητό μας καθημερινά. 

Τελικά ξέρουμε τι κάνουμε και πως το κάνουμε; Μαθαίνουμε στ’ αλήθεια κάτι καινούργιο και ουσιαστικό ή μαθαίνουμε πως να «μπουρδουκλώνουμε» την πραγματικότητα, την πληροφορία, την γνώση; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε το αληθινό από το ψεύτικο ή μαθαίνουμε να δεχόμαστε τα πάντα «αμάσητα», καλυμμένα πίσω από ένα χιουμοριστικό πέπλο για να τα συζητάμε σαν να μην τρέχει τίποτα; Τόσο «τίποτα», που βλέπουμε έναν συνάνθρωπό μας να συμπεριφέρεται άκομψα σε έναν άλλον κι εμείς αντί να παρέμβουμε, τραβάμε βίντεο για να το ποστάρουμε στα κοινωνικά μέσα με σκοπό να μαζέψουμε λαικς… τόσο τραγικό. 

Δεν συνηθίζω να παίρνω μέρος, ούτε και να κουνάω το δάχτυλό σε όλα αυτά που με ενοχλούν και με θλίβουν. Αισθάνομαι όμως πως όλο αυτό που συμβαίνει εκεί έξω οδηγεί σιγά σιγά σε ένα πνευματικό και κατ’ επέκταση σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο. Σαν να είμαστε κάτω από μια μαζική «λειτουργία πτήσης», σαν να περιμένουμε κάποιον να μας ξυπνήσει από αυτή την επικίνδυνη ύπνωση. 

Αναρωτιέμαι αν είμαστε έτοιμοι για αυτές τις παγκόσμιες εξελίξεις. Αν έχουμε διάθεση για μάθηση, για πραγματική αφοσίωση σε όλα αυτά που θέλουμε να γνωρίζουμε για να ξέρουμε τι λέμε και τελικά τι αποφασίζουμε. Έχουμε καταλάβει πως είμαστε όλοι μας, με τον τρόπο μας πάντα, μικροί ή μεγάλοι διαμορφωτές κοινής γνώμης, όπου μπορούμε να επηρεάσουμε; Τις ευθύνες μας τις παίρνουμε; 

Πολλά τα ερωτήματα και αρκετά από αυτά αναπάντητα θαρρώ. Σαν να λείπει πάντα ο χρόνος, αυτός που κυλάει τόσο γρήγορα, αυτός που γλιστράει έτσι απλά χωρίς ενοχές, χωρίς ερωτήσεις. Το σίγουρο είναι όμως ότι όσο και αν δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε όλα, όσο και αν μας εκνευρίζουν τα μικρά καθημερινά, η ιστορία γράφεται καθώς την σκεφτόμαστε και η ιδέα γίνεται πράξη υπό ιδανικές συνθήκες. Το μόνο που μένει είναι να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες…